Πρωινό ξύπνημα: Ευτυχώς είχα προνοήσει να μη δουλεύω σήμερα… ο λαιμός έχει κλείσει από τα ουρλιαχτά, το σώμα πονάει από τα (μεταμεσονύκτια) χοροπηδητά, τ’ αφτιά βουίζουν, το κεφάλι γυρίζει από τα πολλά, μα ύστερα από (αρκετός θα πρέπει να είναι) καιρό νιώθω ευτυχισμένος.
Χθες βράδυ κατά τις δεκάμιση:
«Για όλα όσα περάσαμε μαζί, και γι’ αυτά που θα έρθουν» λέει ο Αλέξης και Blood from a stone πρώτο τραγούδι, ηλεκτρικά κύματα με σαρώνουν, ανατριχίλες στην σπονδυλική στήλη χορεύουν, φωτάκια στο μυαλό λες και είμαι τριπαρισμένος παίζουν…Glass of Broken Dreams, Chain Train, Black Limo…μας έχουν πάρει καροτσάκι και μας πάνε…«Το επόμενο είναι για τις στιγμές που νιώθεις ότι δεν υπάρχει κανείς να νοιαστεί» Devil May Care…oh shit που λέει και ο Fred Cole στο 54/40, τι σκατά γίνεται εδώ ρε πούστη μου? Κλαίω? Ως και ο Πέτρος με πήρε χαμπάρι και ήρθε δίπλα…για τον Γιώργο που δεν είναι μαζί μας ρε…αυτόν που θα κάναμε την μπάντα…Cramps Wipers και Last Drive, έτσι θα παίζουμε…αρχίζουν και ανεβαίνουν οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι…δεν θυμάμαι σειρά, έχω αρχίσει να χοροπηδάω και να ενοχλώ τους διπλανούς, Χρήστος από Ναυτία στη κιθάρα, ο Βαγγέλης πάντα πίσω απ’ τη κονσόλα, Valley of Death, σε κάποια φάση απελευθερώνουν στη σκηνή τον Gaz από τους Personality Crisis…Russian Roulette, Hey hey hey we're in the movie I feel up and I feel groovy, Αποστόλης Εκτός Ελέγχου στο ρεφρέν… καπάκι Human Fly, Bzzzzzzzz το μάτι του Gaz γυαλίζει όπως πάντα, μόνο που απόψε γυαλίζει και το δικό μου…Αλέκος από Γκούλαγκ, No Fun σε εκτέλεση 80’s χύμα rock and roll, μετά Λάμπρος από Ziggy Was στο μπάσο, η Misirlou στις φλόγες, οι Roundlights σε ρόλο όχι πυροσβέστη αλλά James Cagney…This Fire Inside, Top of the World Ma!...«Ένα μεγάλο κεφάλαιο για την πόλη» λέει ο Αλέξης καθώς υποδέχεται τον Ασκληπιό στην σκηνή…και ένας από τους 2-3 καλύτερους κιθαρίστες που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα, λέω εγώ και πολλοί άλλοι.
Δεν ζηλεύω πια τόσο πολύ τους Αθηναίους για τα δύο βράδια που προηγήθηκαν…Holy War, Overloaded και Killhead Therapy όπως δεν έχουν ακουστεί ποτέ ως τώρα τουλάχιστον όσον αφορά τις κιθάρες (ειδικά το τελευταίο)…και μετά: ήταν κάποτε μια μπάντα που την λέγανε The Mushrooms…οι κιθάρες που ακούγονται «σαν ασθενοφόρα» όπως είχε πει και ο συγχωρεμένος ο Νίκος Παπάζογλου ηχούν ξανά στην πόλη, Taste of the Mushrooms λοιπόν, γκνιαμ γκνιαμ γκνιαμ, Asklipios, Grandfather και Tripmaker ξανά μαζί, λείπει ο Atmas που να γυρνάει? και ο δικός τους Γιώργος ο Purple Jelly ή Πλούτο που έφυγε νωρίς, σ’ αυτόν είναι αφιερωμένα και τα τραγούδια που παίζουν μαζί με τους Last Drive με το Downstairs Drops άφθαρτο απ’ τον χρόνο να κλέβει ακόμη μια φορά την καρδιά μας.
Μπάμπης Παπαδόπουλος και το κιθαριστικό ντούζ συνεχίζει χωρίς έλεος…κιθάρα ρε! It’s All Over Now Baby Blue (πηγαίνουμε για το τέλος κοντεύει τρίωρο σκέφτομαι και λυπάμαι, σε πόσες συναυλίες το λέω αυτό με ρωτάω? σε ελάχιστες πια μου απαντώ), Blue Moon που κρέμεται πάνω απ’ τον ωκεανό του ήχου…Έχει ακόμη λίγο όμως…Night of The Phantom, κόσμος ανεβοκατεβαίνει στη σκηνή, οι δίπλα μου δεν ενοχλούνται πια έχουν σεληνιαστεί και αυτοί, Πάνος από Ziggy Was σε ρόλο MC, Gone Gone Gone, Αποστόλης από Εκτός για ένα Over The Edge μέσα από τα σπλάχνα του όπως το συνηθίζει, όλοι τώρα πάνω στη σκηνή για ένα ατελείωτο (να ‘ταν κι άλλο) με παλλαϊκή συμμετοχή και του κοινού, Louie Louie…
«Ένα βράδυ θα φέγγει το φεγγάρι τρελό, θ’ απλωθεί η σκιά σου σ’ ένα δρόμο στενό, Τα ταξίδια, οι φίλοι, οι αγκαλιές, τα φιλιά, σ’ ένα κόσμο θαμπό μακριά, μακριά» λέει ένα παλιό τραγούδι και εύχομαι να είναι ένα βράδυ σαν κι αυτό….ως τότε όμως…περιμένοντας την επόμενη φορά της μπάντας που είναι ικανή στα σαράντα της χρόνια να είναι καλύτερη απ’ ότι στα τριάντα της, όπως τώρα είναι καλύτερη απ’ ότι στα δέκα της, μια από τις (πολύ) λίγες στο πλανήτη που το πνεύμα του rock and roll εξακολουθεί να βγαίνει σαν το τζίνι μέσα απ’ τις χορδές και πραγματοποιεί πρόθυμα κάθε άπληστη rock and roll φαντασίωση μας…
Still got
nothing
but still got soul
and im ready
I love Cindy
but still got soul
and im ready
I love Cindy
Υ.Γ. Και σιγά ρε Αλέξη τι περάσαμε μαζί…μήπως επειδή γνωρίσαμε τους φίλους μας, φτιάξαμε τις παρέες μας, ερωτευτήκαμε τα κορίτσια μας, χαρήκαμε μεθώντας τις λαμπρές μέρες, ξορκίσαμε τις κακές ώρες, θρηνήσαμε τους φίλους που έφυγαν νωρίς, όλα αυτά με τα τραγούδια σας?
* Η φωτογραφία κλεμένη από εδώ: http://stagespotting.com/
