Ο Μπάμπης Αργυρίου είναι υπεύθυνος για:
Αρκετές από τις ωραιότερες ραδιοφωνικές εκπομπές που έχω ακούσει, το Rollin Under το καλύτερο fanzine που βγήκε ποτέ σ’ αυτή την χώρα, το Rollin Under επίσης το καλύτερο και πιο τίμιο δισκάδικο που ευτύχισε να έχει αυτή η πόλη (Θεσσαλονίκη), την Lazy Dog μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία που τίμησε με το παραπάνω αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα της, και το Mic.gr μάλλον το καλύτερο ελληνικό μουσικό site κι ας φροντίζει να συμπεριλαμβάνει στους γραφιάδες του και -λίγους ευτυχώς- ανεκδιήγητους τύπους (όπως άλλωστε και στο Rollin Under παλιότερα) που το μόνο που κάνουν τελικά είναι αυτό που δεν έχει κάνει ποτέ ο ίδος…να πουλάνε μούρη και εξυπνάδες…
Επίσης είναι υπεύθυνος για τις πιο έξυπνες, πρωτότυπες, δεν βρίσκω άλλο επίθετο, δισκοκριτικές, όπως και μουσικά άρθρα και αφιερώματα που έχω διαβάσει, και τέλος σίγουρα δεν είναι υπεύθυνος για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.
Πριν γράψω για το βιβλίο, θέλω να πω ότι γενικά τα «μουσικά» βιβλία τύπου Hornby τα βαριέμαι αφάνταστα…όπως και παρόμοιες ταινίες…από το High Fidelity θυμάμαι μου είχε αρέσει μόνο η σκηνή με το You ‘re gonna miss me, όλο το υπόλοιπο βιβλίο και ταινία μαζί είναι για τα μπάζα. Απορώ πραγματικά τι του βρίσκουν, τόσο πολύ υπάρχει ανάγκη για εναλλακτικά άρλεκιν?
Προτιμώ ας πούμε το Trainspotting του Welsh ή το Fear and loathing in Las Vegas του Thompson όπου η μουσική είναι απλά το σάουντρακ της ζωής των ηρώων της ιστορίας, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα.
Η και άλλα, άσχετα φαινομενικά βιβλία που όμως είναι πολύ πιο «μουσικά» από αυτά που το κραυγάζουν. Δηλαδή το να διαβάζεις βιβλία, έστω κυρίως μουσικής κατεύθυνσης (?!) και να μην έχεις διαβάσει το Naked Lunch του Burroughs, το Sanctuary του Faulkner, Το Κουτσό του Cortazar τζαστ του νειμ α φιου, είναι σαν λες ότι ακούς rock και να μην έχεις ακούσει τους Velvet, τους Television ή τους Wipers.
Τέλος πάντων τι γράφω κι εγώ τώρα…
Να έρθω επιτέλους και στο βιβλίο του Μπάμπη, το Έχω όλους τους δίσκους τους, το οποίο πήγα και το αγόρασα την επόμενη μέρα που διάβασα την σχετική ανάρτηση του Δισκορυχείου, (με την ευκαιρία και για την ιστορία το γράμμα που έγραψες Φώντα στο Rollin Under ήταν στο πράσινο τεύχος με τον Cave στο εξώφυλλο), και το διάβασα μονορούφι σε δύο βραδιές. Και έχω να πω ότι μου άρεσε. Όχι για την ιστορία που αφηγείται, ούτε για τις όμορφες αναμνήσεις που φέρνει από μια εποχή της Θεσσαλονίκης αλλά και γενικότερα που χάθηκε για πάντα, ούτε για τις πολλές και ωραίες μουσικές αναφορές του.
Αυτό που μου άρεσε είναι αυτό που μ’ αρέσει πάντα και από πάντα στα κείμενα του Μπάμπη, οι ειλικρινείς και αυθεντικοί εσωτερικοί μονόλογοι, ή και διάλογοι στην προκειμένη περίπτωση, με αφετηρία την μουσική, ενδιάμεσες στάσεις στα μικρά καθημερινά αλλά και τον έρωτα, την φιλία, τα άγχη μας, τους φόβους μας, τον θάνατο που όταν τείνουν προς το παραλήρημα δίχως τελικό προορισμό γίνονται ακόμη πιο απολαυστικοί και εμπνευσμένη λογοτεχνία υψηλού επιπέδου μαζί.
Όσο για σελίδες σαν αυτές που αφιερώνει στο Standing By The Sea των Husker Du, είναι ικανές σε αντίθεση με το punk πνεύμα του συντάκτη τους, που θα ήθελε πιστεύω κάποιους να πιάνουν τα πληκτρολόγια μετά την ανάγνωσή για να το κάνουν και αυτοί, είναι ικανές έλεγα να φέρουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή ακόμη και γι’ αυτούς που ήδη χτυπάνε τα πλήκτρα (μαζί τους και ο υπογράφων) στον ρυθμό –νομίζουν- του Lester Bangs να τα παρατήσουν μια και καλή αφού τόσο ωραία δεν πρόκειται να γράψουν ποτέ…
http://exoolous.blogspot.gr/
Αρκετές από τις ωραιότερες ραδιοφωνικές εκπομπές που έχω ακούσει, το Rollin Under το καλύτερο fanzine που βγήκε ποτέ σ’ αυτή την χώρα, το Rollin Under επίσης το καλύτερο και πιο τίμιο δισκάδικο που ευτύχισε να έχει αυτή η πόλη (Θεσσαλονίκη), την Lazy Dog μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία που τίμησε με το παραπάνω αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα της, και το Mic.gr μάλλον το καλύτερο ελληνικό μουσικό site κι ας φροντίζει να συμπεριλαμβάνει στους γραφιάδες του και -λίγους ευτυχώς- ανεκδιήγητους τύπους (όπως άλλωστε και στο Rollin Under παλιότερα) που το μόνο που κάνουν τελικά είναι αυτό που δεν έχει κάνει ποτέ ο ίδος…να πουλάνε μούρη και εξυπνάδες…
Επίσης είναι υπεύθυνος για τις πιο έξυπνες, πρωτότυπες, δεν βρίσκω άλλο επίθετο, δισκοκριτικές, όπως και μουσικά άρθρα και αφιερώματα που έχω διαβάσει, και τέλος σίγουρα δεν είναι υπεύθυνος για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.
Πριν γράψω για το βιβλίο, θέλω να πω ότι γενικά τα «μουσικά» βιβλία τύπου Hornby τα βαριέμαι αφάνταστα…όπως και παρόμοιες ταινίες…από το High Fidelity θυμάμαι μου είχε αρέσει μόνο η σκηνή με το You ‘re gonna miss me, όλο το υπόλοιπο βιβλίο και ταινία μαζί είναι για τα μπάζα. Απορώ πραγματικά τι του βρίσκουν, τόσο πολύ υπάρχει ανάγκη για εναλλακτικά άρλεκιν?
Προτιμώ ας πούμε το Trainspotting του Welsh ή το Fear and loathing in Las Vegas του Thompson όπου η μουσική είναι απλά το σάουντρακ της ζωής των ηρώων της ιστορίας, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα.
Η και άλλα, άσχετα φαινομενικά βιβλία που όμως είναι πολύ πιο «μουσικά» από αυτά που το κραυγάζουν. Δηλαδή το να διαβάζεις βιβλία, έστω κυρίως μουσικής κατεύθυνσης (?!) και να μην έχεις διαβάσει το Naked Lunch του Burroughs, το Sanctuary του Faulkner, Το Κουτσό του Cortazar τζαστ του νειμ α φιου, είναι σαν λες ότι ακούς rock και να μην έχεις ακούσει τους Velvet, τους Television ή τους Wipers.
Τέλος πάντων τι γράφω κι εγώ τώρα…
Να έρθω επιτέλους και στο βιβλίο του Μπάμπη, το Έχω όλους τους δίσκους τους, το οποίο πήγα και το αγόρασα την επόμενη μέρα που διάβασα την σχετική ανάρτηση του Δισκορυχείου, (με την ευκαιρία και για την ιστορία το γράμμα που έγραψες Φώντα στο Rollin Under ήταν στο πράσινο τεύχος με τον Cave στο εξώφυλλο), και το διάβασα μονορούφι σε δύο βραδιές. Και έχω να πω ότι μου άρεσε. Όχι για την ιστορία που αφηγείται, ούτε για τις όμορφες αναμνήσεις που φέρνει από μια εποχή της Θεσσαλονίκης αλλά και γενικότερα που χάθηκε για πάντα, ούτε για τις πολλές και ωραίες μουσικές αναφορές του.
Αυτό που μου άρεσε είναι αυτό που μ’ αρέσει πάντα και από πάντα στα κείμενα του Μπάμπη, οι ειλικρινείς και αυθεντικοί εσωτερικοί μονόλογοι, ή και διάλογοι στην προκειμένη περίπτωση, με αφετηρία την μουσική, ενδιάμεσες στάσεις στα μικρά καθημερινά αλλά και τον έρωτα, την φιλία, τα άγχη μας, τους φόβους μας, τον θάνατο που όταν τείνουν προς το παραλήρημα δίχως τελικό προορισμό γίνονται ακόμη πιο απολαυστικοί και εμπνευσμένη λογοτεχνία υψηλού επιπέδου μαζί.
Όσο για σελίδες σαν αυτές που αφιερώνει στο Standing By The Sea των Husker Du, είναι ικανές σε αντίθεση με το punk πνεύμα του συντάκτη τους, που θα ήθελε πιστεύω κάποιους να πιάνουν τα πληκτρολόγια μετά την ανάγνωσή για να το κάνουν και αυτοί, είναι ικανές έλεγα να φέρουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή ακόμη και γι’ αυτούς που ήδη χτυπάνε τα πλήκτρα (μαζί τους και ο υπογράφων) στον ρυθμό –νομίζουν- του Lester Bangs να τα παρατήσουν μια και καλή αφού τόσο ωραία δεν πρόκειται να γράψουν ποτέ…
http://exoolous.blogspot.gr/
