Cargo
2013
2013
Το τελευταίο πράγμα που περίμενα στο τέλος αυτής της χρονιάς
ήταν να ακούσω το νέο, όγδοο στη σειρά άλμπουμ των Warlocks, και να μου έρθει μια λυσεργική
όξινη κεραμίδα στο κεφάλι…
Είναι αλήθεια ότι οι βετεράνοι πια, συνονόματοι των πρώιμων Velvet Underground και
Grateful Dead,
βασικά ο Bobby Hecksher μιας και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας συγκροτούν πλέον έναν
μακροσκελή κατάλογο με τις αλλεπάλληλες αλλαγές που έχουν γίνει από το 1998
μέχρι σήμερα, είναι αλήθεια έλεγα όμως, ότι ξεκίνησαν να παίζουν την dronικί shoegazeική ψυχεδέλεια τους πολύ πριν
αυτή (ξανα)γίνει το νέο καυτό πράμα των απανταχού μουσικόφιλων, όπως όμως είναι
αλήθεια ότι αρκετοί, ανάμεσά τους κι εγώ, μέσα στον ορυμαγδό των νέων
συγκροτημάτων και δίσκων κάπου μετά το Heavy Deavy Skull Lover του 2007 τους έχασα, ή πιο σωστά
τους ξέχασα.
Και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός και έφτασα στο χθεσινό βράδυ
σχετικά απροετοίμαστος, και ξεκίνησε να παίζει ο δίσκος, και κομμάτι το κομμάτι,
ριφ το ριφ όλα γύρω άρχισαν να νοτίζουν, και μια ομίχλη ήρθε και κάθισε μέσα
στο μυαλό, σε σημείο να μη μπορώ και να
μη θέλω όχι να σηκωθώ, αλλά ούτε καν να κουνηθώ μη τυχόν και χαθεί αυτή η μαγεία,
και έμεινα εκεί βυθισμένος και ακούνητος να κοιτώ τον ουρανό, γιατί όπως πολύ
σωστά έχει ειπωθεί τον ουρανό καλύτερα κοιτά αυτός που στην γη ξαπλώνει…
Όταν έπαιξε πια ο δίσκος τόσες φορές ώστε τα τραγούδια του
–και τι τραγούδια ε, Dead Generation,
Chameleon, Endless Drops, εδώ οι κιθάρες θέλουν
ακουστικά αλλά με το μαλακό παιδιά ένα μυαλό είναι, Silver & Plastic στη
σειρά δίχως έλεος- να κουδουνίζουν στο μυαλό από μόνα τους, χωρίς την
μεσολάβηση ενισχυτή, το μόνο που έκανα ήταν να ξεκινήσω εντατική επανάληψη στις
παλιότερες δουλειές τους…
