Self Release
2013
more orphan mob
2013
«Λοιπόν…στοιχηματίζω
ολόκληρο το βασίλειό μου της Δανιμαρκίας, που δεν είναι βέβαια και τίποτα
σημαντικό έτσι σάπιο που κατάντησε, αλλά αυτό έχω αυτό βάζω, βάλτε και σεις
παιδιά, μαύρο κόκκινο, λάδι για την καντήλα, εδώ κληρώνει ο γούργουλας, πως αν
ο επικείμενος πρώτος τους δίσκος τους Let The Sunburnt Country Burn -αν και
όποτε βγει- θ’ αφήσει εποχή…
Δεν συζητάμε για το ποιος θα είναι στην κορυφή της λίστας της χρονιάς αν κυκλοφορήσει φέτος.»
Αυτά έγραφα μεταξύ άλλων πριν λίγους μήνες στο παραλήρημα μου μετά τις πρώτες ακροάσεις του φρέσκου τότε EP τους, και τελικά το Let The Sunburnt Country Burn βγήκε και εγώ το ακούω εδώ και μερικές εβδομάδες και δεν μπορώ να αποφασίσω, και όλο το αναβάλω να γράψω κάτι, αλλά σήμερα ήρθε η ώρα…
Η εισαγωγή με το Yorta Yorta στην στουντιακή εκδοχή του αυτή τη φορά και όχι στην ζωντανή που υπήρχε στο πρώτο τους single, και καπάκι το κλασσικό πια κι ας έχει κυκλοφορήσει μόλις λίγους μήνες πριν The Petite Bourgeois Blues τραβηγμένο κατά 2 λεπτά περισσότερο απ’ ότι στην μορφή που το ακούσαμε επίσης στο ομότιτλο single, αφήνει την αίσθηση κλοτσιάς στα αχαμνά του παραπαίοντος σώματος του rock and roll, να πέσει κάτω και να μη ξανασηκωθεί, και όλοι μαζί κοινό και πυγμάχοι εχμ μουσικοί, να βρεθούμε αγκαλιασμένοι πάνω στο ρινγκ, πάνω στην σκηνή, για ένα τελευταίο γλέντι τρικούβερτο μέχρι το πρωί, που όμοιό του ίσως θυμούνται κάποιοι παλιοί, και σίγουρα τέτοιο που πρέπει σε μια πτώση σαν κι αυτή.
Η ίδια η μπάντα αμέσως μετά όμως φροντίζει να αναβάλει επ’ αόριστον –ή μέχρι κάπου μέσα στον νέο χρόνο όπου έχει προγραμματιστεί η κυκλοφορία ενός ακόμη EP, αλλά και του δεύτερου δίσκου τους με την συμμετοχή του Spencer P. Jones και στα δύο- το πάρτι αυτό, επιλέγοντας να παρουσιάσει ένα πρόσωπο όχι πια νοτισμένο από τους αχνούς των βάλτων, αλλά καμένο από τον ήλιο της ερήμου…με λίγα λόγια το swampy blues rock and roll της εισαγωγής το διαδέχεται σχεδόν για ολόκληρο το υπόλοιπο του δίσκου ένα αγαπημένο μεν, αλλά όχι αυτό που περιμέναμε από τους Greta Mob, country folk rock ιδίωμα.
Και λέω για σχεδόν το υπόλοιπο του δίσκου, γιατί κάπου εκεί προς το τέλος του, παραμονεύει το οργανικό Escape To Hometime Blues μαζί με όλα τα ζωντανά του βάλτου που επιστρέφουν για να μας κάνουν να κουνήσουμε δεξιά αριστερά το κεφάλι στην διαπίστωση-ερώτηση ότι αφού μπορούν, όχι μόνο να βγάλουν τον δίσκο της χρονιάς αλλά ολόκληρης της δεκαετίας γιατί επιλέγουν να βάζουν υποψηφιότητα μεν αμφίβολη δε, απλά και μόνο για το πρώτο?
Δεν συζητάμε για το ποιος θα είναι στην κορυφή της λίστας της χρονιάς αν κυκλοφορήσει φέτος.»
Αυτά έγραφα μεταξύ άλλων πριν λίγους μήνες στο παραλήρημα μου μετά τις πρώτες ακροάσεις του φρέσκου τότε EP τους, και τελικά το Let The Sunburnt Country Burn βγήκε και εγώ το ακούω εδώ και μερικές εβδομάδες και δεν μπορώ να αποφασίσω, και όλο το αναβάλω να γράψω κάτι, αλλά σήμερα ήρθε η ώρα…
Η εισαγωγή με το Yorta Yorta στην στουντιακή εκδοχή του αυτή τη φορά και όχι στην ζωντανή που υπήρχε στο πρώτο τους single, και καπάκι το κλασσικό πια κι ας έχει κυκλοφορήσει μόλις λίγους μήνες πριν The Petite Bourgeois Blues τραβηγμένο κατά 2 λεπτά περισσότερο απ’ ότι στην μορφή που το ακούσαμε επίσης στο ομότιτλο single, αφήνει την αίσθηση κλοτσιάς στα αχαμνά του παραπαίοντος σώματος του rock and roll, να πέσει κάτω και να μη ξανασηκωθεί, και όλοι μαζί κοινό και πυγμάχοι εχμ μουσικοί, να βρεθούμε αγκαλιασμένοι πάνω στο ρινγκ, πάνω στην σκηνή, για ένα τελευταίο γλέντι τρικούβερτο μέχρι το πρωί, που όμοιό του ίσως θυμούνται κάποιοι παλιοί, και σίγουρα τέτοιο που πρέπει σε μια πτώση σαν κι αυτή.
Η ίδια η μπάντα αμέσως μετά όμως φροντίζει να αναβάλει επ’ αόριστον –ή μέχρι κάπου μέσα στον νέο χρόνο όπου έχει προγραμματιστεί η κυκλοφορία ενός ακόμη EP, αλλά και του δεύτερου δίσκου τους με την συμμετοχή του Spencer P. Jones και στα δύο- το πάρτι αυτό, επιλέγοντας να παρουσιάσει ένα πρόσωπο όχι πια νοτισμένο από τους αχνούς των βάλτων, αλλά καμένο από τον ήλιο της ερήμου…με λίγα λόγια το swampy blues rock and roll της εισαγωγής το διαδέχεται σχεδόν για ολόκληρο το υπόλοιπο του δίσκου ένα αγαπημένο μεν, αλλά όχι αυτό που περιμέναμε από τους Greta Mob, country folk rock ιδίωμα.
Και λέω για σχεδόν το υπόλοιπο του δίσκου, γιατί κάπου εκεί προς το τέλος του, παραμονεύει το οργανικό Escape To Hometime Blues μαζί με όλα τα ζωντανά του βάλτου που επιστρέφουν για να μας κάνουν να κουνήσουμε δεξιά αριστερά το κεφάλι στην διαπίστωση-ερώτηση ότι αφού μπορούν, όχι μόνο να βγάλουν τον δίσκο της χρονιάς αλλά ολόκληρης της δεκαετίας γιατί επιλέγουν να βάζουν υποψηφιότητα μεν αμφίβολη δε, απλά και μόνο για το πρώτο?
more orphan mob
