Τέτοιον καιρό περίπου, στις 7 Νοέμβρη του 2006 είχα στείλει
στο boss του (ελαφρύ ας είναι το διαδικτυακό χώμα που το σκεπάζει) tranzistor.gr ένα mail όπου
μεταξύ άλλων του έγραφα: «Αφεντικό καλησπέρα…σου στέλνω μια δισκάρα…μεγάλη…» ή
οποία δεν ήταν άλλη από την Passoverάρα
των Black Angels.
Αυτή η πρώτη παρουσίαση τους λοιπόν στο πανελλήνιο (για να ευλογήσω κι εγώ μια φορά τα γένια μου που μεγάλωσαν και ασπρίζουν επικίνδυνα, πρέπει να ξουριστώ), πήγαινε κάπως έτσι:
«Τι είναι αυτό που ακούω απ τα ηχεία μου? Περασμένες 12 και εγώ κομμάτι με το κομμάτι όλο και ανεβάζω την ένταση. Νιώθω σαν κάποτε που όταν είχα λεφτά για σκότωμα πήγαινα στο δισκάδικα, και κοντά στους δίσκους που ήταν στη λίστα σημειωμένοι ως απαραίτητοι, τσίμπαγα και 2-3 που δεν ήξερα τίποτα για αυτούς, με μόνο κριτήριο το όνομα και το εξώφυλλο τους. Κάποιες φορές –ελάχιστες- ακούγοντας τους έπεφτα πάνω σε τοίχο και έβλεπα αστράκια, και μου έπαιρνε μήνες να συνέλθω…από μερικούς μάλιστα νομίζω ότι δεν συνήλθα ποτέ. Απ’ αυτή την άποψη δεν έχουν αλλάξει και πολλά με το κατέβασμα και το ψάξιμο mp3. Κι εδώ αραιά και που περιπλανώμενος στα files κάποιου «καλού» user το μάτι μου πέφτει και σκαλώνει σε διάφορα ονόματα και τίτλους. Όπως ας πούμε σκάλωσα με το Fear is on your side των I love you but I’ve chosen darkness, και όπως επίσης έπεσα απόψε ανυποψίαστος, πάνω στην νάρκη του Passover των Black Angels. Πόσο καιρό είχα να ακούσω τέτοιο αποκαλυπτικά καθαρτήριο rock n roll? Καπνισμένο και άρρωστο, νότιο και φασαριόζικο, ζόρικο και συναισθηματικά φορτισμένο…Η απάντηση είναι: «ούτε που θυμάμαι πια»…
…Σαν να αντικατέστησε κάποιος κρυφά της παρτιτούρες από το αναλόγια του John Cale με την Βίβλο, να πότισε τον Lou Reed και τους υπόλοιπους με μια παρτίδα από την «καλή» του Dr.Timothy Leary, κι ύστερα κάθισε και ηχογράφησε της ψυχεδελοψυχωτικές ελεγείες τους προς τον άσωτο ήλιο.
Οι Black Angels με ένα ep και ένα single πίσω τους , κυκλοφορούν φέτος το κορυφαίο με διαφορά rock n roll ντεμπούτο της χρονιάς, και πλασάρονται με περισσή άνεση και θράσος, στην τριάδα με τα καλύτερα ανεξαρτήτως είδους, ήχου, στίχου, και λοιπών κατηγοριών…»
Χθες το βράδυ στο Principal ευτυχώς τελικά, και όχι στο Club του Μύλου όπου με τον κόσμο που μαζεύτηκε θα είχαμε σίγουρα λιποθυμίες, οι Βlack Angels έδειξαν ότι παρά τον χρόνο που κύλισε, και συνήθως αυτό γίνεται εις βάρος της μουσικής, παρά τα βλακείες τραγουδάκια που γράφουν μερικές φορές και δεν παρέλειψαν να συμπεριλάβουν και 1-2 απ’ αυτά στο set, παρά του ότι μάλλον είναι το νέο όνομα που θα προσδίδει κύρος –για κάποιο καιρό, μέχρι να βρουν τίποτε άλλο να ασχοληθούν- στα ακούσματα των ψευτοίντιδων, παρά, αλλά και λόγω του επαγγελματισμού τους, παραμένουν και καπνισμένοι, ίσως καθόλου νότιοι πια, αλλά σίγουρα φασαριόζικοι, και ζόρικοι και συναισθηματικά φορτισμένοι και φυσικά πάντα πολύ ψυχεδελιασμένοι…υπήρχαν 5-6 στιγμές –τουλάχιστον- στην συναυλία που ταρακούνησαν όχι μόνο τους τοίχους αλλά και τις ψυχές όσων βρισκόταν ανάμεσα στους τοίχους…θέλω να ελπίζω δηλαδή…όσο για το setilist…αφού σας είπα την γνώμη μου για το live μπορώ πλέον ήσυχος να το θέσω ως εξής:
το θέμα δεν είναι τι έπαιξαν στην μιάμιση περίπου ώρα που ήταν στην σκηνή, αλλά τι δεν έπαιξαν…το καλύτερό τους τραγούδι, το ποιο αγαπημένο μου από δαύτους, και ένα από τα ωραιότερα της δεκαετίας που βγήκε…δεν πειράζει…συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες των οικογενειών…ας το ακούσουμε από το youtube και ένα live τους στo Σιδνεϊ (για να χώσουμε έτσι στο άσχετο και την Αυστραλία πάλι)…Prodigal Sun.
Υ.Γ. To support, τους Psychedelic Trips To Death τους πρόλαβα για λίγο και δεν τους –την- άκουσα καλά, οπότε επιφυλάσσομαι στους Underground Youth που θα ανοίξουν και πάλι να είμαι νωρίτερα για μια ολοκληρωμένη δόση, ταξίδι και άποψη…η φωνή πάντως ακούστηκε!
Αυτή η πρώτη παρουσίαση τους λοιπόν στο πανελλήνιο (για να ευλογήσω κι εγώ μια φορά τα γένια μου που μεγάλωσαν και ασπρίζουν επικίνδυνα, πρέπει να ξουριστώ), πήγαινε κάπως έτσι:
«Τι είναι αυτό που ακούω απ τα ηχεία μου? Περασμένες 12 και εγώ κομμάτι με το κομμάτι όλο και ανεβάζω την ένταση. Νιώθω σαν κάποτε που όταν είχα λεφτά για σκότωμα πήγαινα στο δισκάδικα, και κοντά στους δίσκους που ήταν στη λίστα σημειωμένοι ως απαραίτητοι, τσίμπαγα και 2-3 που δεν ήξερα τίποτα για αυτούς, με μόνο κριτήριο το όνομα και το εξώφυλλο τους. Κάποιες φορές –ελάχιστες- ακούγοντας τους έπεφτα πάνω σε τοίχο και έβλεπα αστράκια, και μου έπαιρνε μήνες να συνέλθω…από μερικούς μάλιστα νομίζω ότι δεν συνήλθα ποτέ. Απ’ αυτή την άποψη δεν έχουν αλλάξει και πολλά με το κατέβασμα και το ψάξιμο mp3. Κι εδώ αραιά και που περιπλανώμενος στα files κάποιου «καλού» user το μάτι μου πέφτει και σκαλώνει σε διάφορα ονόματα και τίτλους. Όπως ας πούμε σκάλωσα με το Fear is on your side των I love you but I’ve chosen darkness, και όπως επίσης έπεσα απόψε ανυποψίαστος, πάνω στην νάρκη του Passover των Black Angels. Πόσο καιρό είχα να ακούσω τέτοιο αποκαλυπτικά καθαρτήριο rock n roll? Καπνισμένο και άρρωστο, νότιο και φασαριόζικο, ζόρικο και συναισθηματικά φορτισμένο…Η απάντηση είναι: «ούτε που θυμάμαι πια»…
…Σαν να αντικατέστησε κάποιος κρυφά της παρτιτούρες από το αναλόγια του John Cale με την Βίβλο, να πότισε τον Lou Reed και τους υπόλοιπους με μια παρτίδα από την «καλή» του Dr.Timothy Leary, κι ύστερα κάθισε και ηχογράφησε της ψυχεδελοψυχωτικές ελεγείες τους προς τον άσωτο ήλιο.
Οι Black Angels με ένα ep και ένα single πίσω τους , κυκλοφορούν φέτος το κορυφαίο με διαφορά rock n roll ντεμπούτο της χρονιάς, και πλασάρονται με περισσή άνεση και θράσος, στην τριάδα με τα καλύτερα ανεξαρτήτως είδους, ήχου, στίχου, και λοιπών κατηγοριών…»
Χθες το βράδυ στο Principal ευτυχώς τελικά, και όχι στο Club του Μύλου όπου με τον κόσμο που μαζεύτηκε θα είχαμε σίγουρα λιποθυμίες, οι Βlack Angels έδειξαν ότι παρά τον χρόνο που κύλισε, και συνήθως αυτό γίνεται εις βάρος της μουσικής, παρά τα βλακείες τραγουδάκια που γράφουν μερικές φορές και δεν παρέλειψαν να συμπεριλάβουν και 1-2 απ’ αυτά στο set, παρά του ότι μάλλον είναι το νέο όνομα που θα προσδίδει κύρος –για κάποιο καιρό, μέχρι να βρουν τίποτε άλλο να ασχοληθούν- στα ακούσματα των ψευτοίντιδων, παρά, αλλά και λόγω του επαγγελματισμού τους, παραμένουν και καπνισμένοι, ίσως καθόλου νότιοι πια, αλλά σίγουρα φασαριόζικοι, και ζόρικοι και συναισθηματικά φορτισμένοι και φυσικά πάντα πολύ ψυχεδελιασμένοι…υπήρχαν 5-6 στιγμές –τουλάχιστον- στην συναυλία που ταρακούνησαν όχι μόνο τους τοίχους αλλά και τις ψυχές όσων βρισκόταν ανάμεσα στους τοίχους…θέλω να ελπίζω δηλαδή…όσο για το setilist…αφού σας είπα την γνώμη μου για το live μπορώ πλέον ήσυχος να το θέσω ως εξής:
το θέμα δεν είναι τι έπαιξαν στην μιάμιση περίπου ώρα που ήταν στην σκηνή, αλλά τι δεν έπαιξαν…το καλύτερό τους τραγούδι, το ποιο αγαπημένο μου από δαύτους, και ένα από τα ωραιότερα της δεκαετίας που βγήκε…δεν πειράζει…συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες των οικογενειών…ας το ακούσουμε από το youtube και ένα live τους στo Σιδνεϊ (για να χώσουμε έτσι στο άσχετο και την Αυστραλία πάλι)…Prodigal Sun.
Υ.Γ. To support, τους Psychedelic Trips To Death τους πρόλαβα για λίγο και δεν τους –την- άκουσα καλά, οπότε επιφυλάσσομαι στους Underground Youth που θα ανοίξουν και πάλι να είμαι νωρίτερα για μια ολοκληρωμένη δόση, ταξίδι και άποψη…η φωνή πάντως ακούστηκε!
