Το σύμπαν μπορεί
να μη συνωμοτεί ποτέ υπέρ μας –στα τέτοια του βασικά τι κάνουμε μεις- κι ας
λέει ότι θέλει ο γνωστός συγγραφέας, αλλά το περασμένο Σαββατόβραδο τουλάχιστον
ο καιρός, φόρεσε τα βροχερά του για να υποδεχτεί ακόμη μια φορά στην πόλη, έτσι
όπως ταιριάζει, τουλάχιστον στο μυαλό μου, τον Hugo Race και την παρέα του.
Κι αυτή η
συνωμοσία της βροχής, φύλασσε κι άλλα ωραία μυστικά για ν’ αποκαλύψει όσο κυλούσε η νύχτα.
Είχε την Σεμέλη
Ταγαρά ν’ ανοίγει τη συναυλία, όπου με ένα σαξόφωνο
και μια φωνή –μα τη φωνή- και λίγη βοήθεια από την τεχνολογία,
αποτέλεσε την πιο ουσιαστική support παρουσία, που είχα την τύχη να
παρακολουθήσω εδώ και πάρα πάρα πολύ καιρό.
Είχε ακόμη την πιο δεμένη μπάντα του νότου της Ευρώπης κι
όχι μόνο, (ειδικά ο ντράμερ τους θα πρέπει να έχει πολύ λίγους ανταγωνιστές σε
παγκόσμιο επίπεδο), που γνωρίζει άριστα πως να κρατάει τον ρυθμό και να γεμίζει
εμπνευσμένα τον ήχο, όταν βρίσκεται πίσω από θηρία όπως ο Dan Stuart (αν θυμόσαστε, συνόδευσε
την εδώ συναυλία του πριν από λίγο περισσότερο από έναν χρόνο), και φυσικά πίσω
από τον Hugo Race, που δεν είναι άλλοι από τους Sacri Cuori
μεταμορφωμένοι σε Fatalists όταν
βρίσκονται μαζί με τον αγαπητό Hugo.
Έστω και με τον Giovanni
Ferrario Alliance στην κιθάρα, να αντικαθιστά επάξια την απουσία του γνωστού
μας Don Antonio Gramentieri.
Και τέλος και
βέβαια, είχε, η βραδιά πάντα, μπροστάρη τον Hugo Race, με τη βραχνάδα του, τα
τικ του, τον αισθησιασμό του, την αγριάδα του, τον έμφυτο ρυθμό του, τη ζαλάδα
του, στο τέλος είχε πει σκηνής, ένα από τα καλύτερα δείγματα αυτού του πολύ
αγαπημένου, ιδιόμορφου και μοναδικού μουσικού είδους, που παράγεται
αποκλειστικά και μόνο από Αυστραλούς που ζουν στην Ευρώπη.
Από τη μυσταγωγία
μέχρι τον διονυσιασμό, κάτι τέτοια live με παρακινούν να εξακολουθώ να τηρώ την
παλιά κακή μου συνήθεια του να πηγαίνω σε συναυλίες, όπου δεν σας κρύβω
τελευταία όλο και περισσότερο βαριέμαι.
