Αν ήμουν απ’ το
Πόρτλαντ (Όρεγκον γιου νόου) κι έπαιζα μουσική σ’ ένα
κλασσικό power τρίο, κιθάρα,
μπάσο, ντραμς, οι δύο από τους οποίους διπλοθεσίτες που μοιράζονται τα
φωνητικά, γυναικεία και
ανδρικά, αν με ηχογραφούσε και μου έκανε παραγωγή ο ίδιος ο Θεός του τόπου, που
για μας τους κοινούς θνητούς ακούει στο όνομα Fred Cole, αν συνέβαιναν όλ’ αυτά
που λέτε, τι πιο φυσικό απ’ το ν’ αποτελούσα την καταλληλότερη επιλογή, ένα
orphan drug ας πούμε, για τους
αιώνια καταδικασμένους πάσχοντες από εκείνη την ανίατη αρρώστια, που οι γιατροί
ονόμασαν Δεδμουνίαση... (και δεν θέλω γέλια, σεβαστείτε παρακαλώ, τους
απανταχού ασθενείς).
