Κάνοντας
ένα διάλειμμα από τα της «Ξηρασίας», πάμε να γνωρίσουμε έναν αληθινό “saunterer”,
έναν
περιπλανώμενο προσκυνητή του ήχου, έναν λευκό aboriginal της Αυστραλίας που ακόμη και για πάντα ακολουθεί
τα μισοσβησμένα χνάρια στ’ αρχαία μονοπάτια των τραγουδιών, έναν χλωμό
Αφρικανό μάγο που μπορεί να καλέσει το πουλί της αστραπής και να φέρει τη βροχή
με το τραγούδι του, έναν δερβίση της ανατολής που χορεύει περιστρεφόμενος στα βήματα
των άστρων, έναν σαμάνο της στέπας που μεταμορφώνει την έκσταση σε νότες, στο
τέλος έναν ταπεινό απόγονο Βαλκάνιων μεταναστών στην Αυστραλία των 50’s,
που από τα έντεκα του χρόνια εκεί
πίσω στο 1962, ως σήμερα απλά παίζει τα Blues του δικού του Δέλτα που είναι τόσο μεγάλο όσο να
χωράει όλα αυτά κι άλλα τόσα...
Άλλα τόσα που
μπορεί να περιέχουν τα ακούσματα της παιδικής του ηλικίας, δηλαδή ζουρνάδες,
νταούλια, γκάιντες αλλά και μπουζούκι και ούτι, το rock της εφηβείας από τους Them και τους Animals μέχρι τον Hendrix και τους Loved Ones, τις επιρροές της ενηλικίωσης όπως ο Dylan και ο Buckley, ο Leadbelly και ο Coltrane, και να μη ξεχάσουμε και τον Dr. John (J’suis
le Grand Zombie), και από κει και πέρα τη μουσική του μεγάλου ταξιδιού (πραγματικού
μιας και έχει περιπλανηθεί και ζήσει κατα διαστήματα σε όλες σχεδόν τις
ηπείρους, αλλά και μουσικού φυσικά) από την μάνα Αφρική μέχρι τα πέρατα του
κόσμου.
Υπερβολές;
Μπορεί... πάντως μπροστά σ’ αυτά που ακούμε και διαβάζουμε για τον
κάθε εκκολαπτόμενο η σιτεμένο, εγχώριο ή εισαγόμενο «bluesman» ή «rocker», που το μεγαλύτερο κατόρθωμα του είναι μια
μέτρια ως κακή αντιγραφή των «επιρροών» του, μπροστά σ’ αυτά έλεγα, και πολύ σεμνά νομίζω τα
έγραψα...
Δύο δείγματα
γνωριμίας... η ιεροτελεστία του Papa Loco από το άλμπουμ Loko που έβγαλε με τη βοήθεια των Holy Ghosts πίσω στο 2007 και το Silence in the
House of God από το πολύ όμορφο απ’ το
εξώφυλλο ως την τελευταία –σκοτεινή- νότα The First Degree του 2014… αμφότερα στη Zombi music.
Μουσική για τους
αληθινούς εραστές της κι όχι τους... επιβήτορες της.
