Κι εκεί που το
είχα πάρει σχεδόν απόφαση, ότι τα δάχτυλα θα ήταν από δω και πέρα και
τελεσίδικα, απρόθυμα να πληκτρολογήσουν
έστω λίγες γραμμές για έναν δίσκο ή μια συναυλία, ήρθαν σαν σε όνειρο που λέει
κι ο ποιητής, εμφανίστηκαν μέσα απ’ την ομίχλη της πόλης οι Algiers, κι
έδωσαν μια συναυλία όπου για μιάμιση σχεδόν ώρα, χωρίς να πλατιάζουν ούτε μισό
λεπτό, κυμάνθηκε από τη μυσταγωγία στον διονυσιασμό και πάλι πίσω, πίσω και
ξανά μπροστά, εκεί όπου ο William Faulkner γράφει τις ιστορίες, ο Sam Cooke κι ο Al Green τραγουδάνε και χορεύουν, ο Rowland Howard ξυραφίζει ανηλεώς την κιθάρα του κι ο Alan
Vega κρατάει τον ρυθμό, τον ρυθμό
που ξεκινάει από την ζούγκλα των σύγχρονων πόλεων και χάνεται στην πραγματική
και αρχαία και μάνα ζούγκλα της Αφρικής. Και το ανάποδο.
Παραπαίοντας στο
χείλος του γκρεμού, συγκρατώντας τα πάντα με το λεπτότερο των νημάτων όπως είπαν
και οι ίδιοι πρόσφατα σε μια ωραία συνέντευξη στο Mic.
Τα πολλά λόγια
είναι πράγματι φτώχεια,
οπότε οι λίγες λέξεις που είπε εκεί κάπου στη μέση του live (που πήρε ήδη τη θέση του ανάμεσα στα
5-6 ιστορικά, σαν αυτά των Wipers και των Dead Moon, που
κρατάει κανείς στο δισάκι των όμορφων αναμνήσεων του, και πορεύεται μέσα στα
χρόνια) που είπε ένας φίλος, έλεγα, νομίζω ότι φωτίζουν ολόκληρο το πλάνο...
«Φίλε, καμιά
σχέση μ’ αυτά που βλέπουμε συνήθως έτσι; Εδώ μιλάμε για μπάντα του 21ου αιώνα...».
Και του 22ου θα έλεγα εγώ...
Εσείς οι Αθηναίοι
και Γιαννιώτες που τύχει να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μη τους χάσετε με
τίποτα σήμερα και αύριο! Ειδικά στην Αθηνά, (και σε αντίθεση με την χθεσινή που
έγινε μεταξύ συγγενών και φίλων) ακουγόταν ότι πάει για sold out, οπότε εσείς φίλοι μου που δεν
προμηθευτήκατε έγκαιρα εισιτήριο, σπεύσατε, και αν χρειαστεί μπείτε μέσα, έστω
και με ντου!
