Έτσι απόμακρος κι αποξενωμένος γυρίζω απ’ τη δουλειά,
αμίλητος και σε βαθιά συλλογή περπατώ στους δρόμους, προσπερνάω τα τραμ και τ’
αυτοκίνητα και τους πεζούς χαμένος σ’ ένα σύννεφο από βιβλία που βρήκα σήμερα
και που κουβαλάω σπίτι μου μέσα στην τσάντα μου, αφηρημένος περνώ με πράσινο
χωρίς να το συνειδητοποιήσω, δεν πέφτω ούτε πάνω στους στύλους ούτε πάνω στους
διαβάτες, προχωράω μονάχα και βρομάω μπίρα και απλυσιά, μα χαμογελάω γιατί στην
τσάντα μου κουβαλάω βιβλία που ελπίζω το βράδυ να μου μάθουνε κάτι για τον
εαυτό μου που δεν ξέρω ακόμα. Κι έτσι περπατάω στους πολυθόρυβους δρόμους, δεν
περνώ ποτέ με κόκκινο, ξέρω να περπατάω ασυνείδητα υποσυνείδητα στο κατώφλι της
συνείδησης...
...Επιτέλους κάθομαι στο σπίτι μου μες στο μισοσκόταδο,
κάθομαι σε μια καρέκλα με σκυφτό το κεφάλι τόσο που τα υγρά μου χείλια
ακουμπάνε στα γόνατά μου και μόνον έτσι μπορώ να πάρω έναν υπνάκο. Καμιά φορά
κοιμάμαι έτσι στην καρέκλα ως τα μεσάνυχτα κι όταν ξυπνάω σηκώνω το κεφάλι μου
και το παντελόνι μου είναι βρεμένο από σάλια στα γόνατα καθώς ήμουνα
κουλουριασμένος σα γατάκι το χειμώνα, σαν τα ξύλα κουνιστής βιεννέζικης
πολυθρόνας, γιατί εγώ έχω την πολυτέλεια να μπορώ να εγκαταλείπω τον εαυτό μου,
κι ας μην είμαι ποτέ εγκαταλειμμένος, εγώ απλώς είμαι μόνος για να μπορώ να ζω σε
μια μοναξιά κατοικημένη από σκέψεις, είμαι λίγο ο νταής του απείρου και της
αιωνιότητας και το Άπειρο και η Αιωνιότητα έχουν φαίνεται αδυναμία σε τέτοιους
ανθρώπους σαν εμένα.
* Αφιερωμένο στη
μνήμη δύο επίσης ωραίων νταήδων του απείρου και της αιωνιότητας, που με διαφορά λίγων ημερών κίνησαν να συναντήσουν για καλά, και το άπειρο και την αιωνιότητα... του Mark E. Smith και του Nicanor Parra.
text: Bohumil Hrabal – Μια πολυθόρυβη μοναξιά (1980), μετάφραση Ρενέ Ψυρούκη,
εκδόσεις Κουκκίδα 2008.
music: Caleb R.K. Williams –
Ashes Judgment, Ballads For The Immortal Watcher, Digital Release 2017.
