Τι να γράψει και
τι να πει κανείς όταν έχει δει για δεύτερη φορά στη σκηνή, μέσα σ’ ένα
χρόνο, την μεγαλύτερη μπάντα αυτή τη στιγμή στο ηλιακό μας σύστημα;... μάταιος κόπος, και χρονοτριβή... όταν έχει μιλήσει η μουσική... σαν να προσπαθείς να
περιγράψεις τον οργασμό, μια τρυφερή, εκ βαθέων προσευχή, την σαμανική έκσταση, τον πυρετό
του εξεγερμένου, την ψυχεδελική εμπειρία... όταν έχει τελειώσει η μουσική.
Δεν ξέρω τι
μουσική ακούνε σήμερα οι «ψαγμένοι» εικοσάρηδες και εικοσιπεντάρηδες, αλλά
ελπίζω την επόμενη φορά, που πάλι ελπίζω να είναι σύντομα μιας και ετοιμάζουν
καινούργιο δίσκο, ελπίζω έλεγα, να είναι τέτοια η προπώληση των εισιτηρίων, που
να αναγκαστούν οι διοργανωτές να μετακινήσουν το live στο Principal της Θεσσαλονίκης και το Gagarin της Αθήνας αντίστοιχα και... τουλάχιστον.
Εμένα φυσικά δε
με χαλάει καθόλου να συνεχίσω να τους βλέπω ανάμεσα σε λίγους –πολύ
περισσότερους βέβαια από την πρώτη φορά- και εκλεκτούς... τους μουσικούς σκέφτομαι
μόνο, που τους αξίζει ότι καλύτερο από άποψη αναγνώρισης κι ανταμοιβής...
Παρακάτω ένα από
τα καινούργια τους τραγούδια (από το live της Αθήνας, να είναι καλά, ο Θεός να του χαρίζει
χρόνια αυτουνού που το ανέβασε) που θα μπορούσε πιστεύω, έστω και για τα
τέσσερα λεπτά που κρατάει μόνο, να με αναστήσει και νεκρό...
