Μάρκος Μέσκος
1935 - 2019
Ψωμί κι αλάτι στον δρόμο· για τ’ αβέβαια
στερνά
κάποια κέρματα λησμονημένα στην τζέπη θα υπάρχουν.
»
Εδώ με θάψανε όχι μονάχον.
Μαζί κι αυτοί που χάθηκαν προτού πεθάνω·
κι αυτοί που αγάπησα και ζωντανοί ακόμα.
»
Ξεύρεις ουρανέ με ποια βροχή και ’συ χώμα πως να με
λιώσεις.
»
Πλούσιο το χώμα γνωρίζει πολλά μυστικά· (με μια
κλωστίτσα αγάπης πάρε με· πήγαινέ με ως τον Άδη!).
»
Το μύρισαν άνθρωποι κακοί θαρρείς λουλούδι μοσκοφόρο
στη ρεματιά νύχτα το παράχωσαν ανώνυμα και υβριστικά
εσύ δεν το είδες ποτέ αθέατο στη φλόγα και στον ύπνο
τις σκοτεινές ώρες
εκείνο που γέμιζε τα μάτια μας δάκρυα και πόνο την καρδιά
όταν σάλευε ο ρυθμός και χόρευε τρελά στις ερημιές
όταν κατάξερο λιγόστευε σιωπηλά στου γέροντα τα στήθια
κι όταν
γιαβρί από της μάνας την ανατολή έσκιζε η κραυγή τους
αιώνες.
»
Θ’ ανταμώσουμε πάλι στον ίσκιο της γης
Θ’ ανταμώσουμε πάλι στη στάχτη.
