Βράδυ Παρασκευής, το τραίνο καταπίνει ράγες, ανάμεσα σε βουνά και λαγκάδια τόσο γρήγορα όσο το Κίτρινο Βέλος του Βίκτωρα του Πελέβιν, o νότος αργά αλλά σταθερά όλο και πλησιάζει, και μείς ακούμε το True love cast out evil και γελάμε καλόκαρδα με τον Roky που θα του δείξουν τον δρόμο να ανεβεί στην σκηνή και να παίξει. Δεν νιώθουμε τύψεις για αυτό…αφού τον αγαπάμε.
Μάλλον θα ‘χει πατήσει Αθήνα όσο μιλάμε, το ίδιο και η Rykarda αφού προηγουμένως έριξε μια αναγνωριστική ματιά στο Παρίσι όπου σχεδιάζει να μετακομίσει για λίγο. Φτάνουμε και μείς κατάκοποι στην πόλη που μοιάζει σαν γιορτάζει την Αστυνομία της έτσι γεμάτη από αυτήν που είναι, όπως το Las Vegas όταν το επισκέφτηκε με το μαγικό βαλιτσάκι του ο Hunter Thompson. Στην πόλη που ο Bandini συνεχίζει να πουλάει δίσκους στην Νέα Σμύρνη, όταν δεν πίνει και δεν γράφει ποιήματα, και ο Γιώργος να ταιριάζει υποτίτλους σε ταινίες και να καπνίζει όταν δεν ονειρεύεται βαλιτσάκια σαν του Dr.Gonzo.
Με όλους τους υπόλοιπους το ραντεβού είναι την επόμενη, αλλά ο Bandinis αναλαμβάνει να τελειώσει την μέρα μας με λυκίσια γρυλίσματα και αφρούς από Κάιζερ στο στόμα κάπου στα Εξάρχεια.
Το Σάββατο οι ήρωες μας είναι και πάλι σε κίνηση. Ο Bandinis πιάνει από νωρίς το πόστο του ανάμεσα στα CD, ο Γιώργος κάνει την πρωινή του βόλτα στην πλατεία και πέφτει πάνω μας ύστερα από 15 σχεδόν χρόνια -κάτι σαν τις παλιές διαφημίσεις της Amstel όπου έπαιζε το Wedding Song του Dylan-, και λίγο αργότερα μέσα στο καταμεσήμερο και την παρακμή της Πειραιώς η Rykarda ανεβαίνει πάνω στην σκηνή του Plissken αφού πρώτα έχει φροντίσει να μη βγάλουμε την υπόλοιπη εβδομάδα με ψωμί και ελιά δίνοντας μας free pass.
Τα τριάντα άτομα από κάτω την αποθεώνουν, αλλά εμείς αλλιώς την είχαμε φανταστεί αυτή την πρώτη φορά. Ας είναι όμως κι έτσι ωραία ήταν, και για τα παράπονα δεν φταίει αυτή αφού και ντυμένη μέσα στην λεοπάρδαλή της ήταν, και η φωνή της ζωντανά ήταν τόσο επιβλητική όσο την περιμέναμε (ρωτήστε και τον zeugolator), και οκτάβες ανέβηκε, και το Drinking Song έπαιξε, και το No Sir, και το Night on Red River, και…Στο τέλος της είπαμε για να της δώσουμε θάρρος ότι και ο Eugene κάπως έτσι ξεκίνησε τις εμφανίσεις του εδώ και κατέληξε πριν λίγες μέρες να κάνει sold out στο Gagarin με κορασίδες να του πετάνε κιλοτάκια ίδια μ’ αυτά που δείχνει καμιά φορά η τηλεοπτική σειρά της οποίας έχει αναλάβει την μουσική επιμέλεια. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το καλοκαίρι (πρώτα ο Γιαχβέ της) και κινήσαμε για έναν δεύτερο μπαντινικό γύρο με σουβλάκια, κρασί και μπόλικη ανεμοϋδατοκουβέντα πριν χωρίσουμε για να συρθεί στο ησυχαστήριο του αυτός, και να πάμε να προετοιμαστούμε για την υποδοχή του Roky εμείς.
Όταν φτάσαμε στο Gagarin όλα έμοιαζαν φυσιολογικά για μια τέτοια συναυλία, με κόσμο πολύ και μια διάχυτη ανυπομονησία. Τα ηχεία ξέρναγαν γράσο παλιωμένο σε λυσεργικά βαρέλια της δεκαετίας του ’60, και την στιγμή που ξανακούστηκε από τα ηχεία το Murder in the Graveyard καταλάβαμε ότι φέρνανε τον Roky στην σκηνή. Πρώτα βγήκαν τα aliens με τα κασκέτα, της κουκούλες και τα καπέλα, και μετά αυτό το υπέροχο δείγμα του Θεού, αλλόκοτος, σπάνιος, μοναδικός και πολύτιμος…άνθρωπος.
It’s a Cold night For Alligators για αρχή και μετά σπουδαία μουσική και πολύ, πολύ αγάπη.
Συνήθως διαβάζω τα δελτία και της ανακοινώσεις των διοργανωτών και νευριάζω αλλά αυτό που έγραψε η Alterground την επόμενη μέρα για ένα συγκλονιστικό live γεμάτο συγκίνηση και αγάπη για τον Roky το προσυπογράφω με τα δόντια.
Μάρτυρες αδιάψευστοι κομμάτια σαν το Reverberation, το Roller Coaster, το Night of the Vampire το John Lawman και το Two Headed Dog, η φοβερή μπάντα του, η γηπεδική ιαχή Roky, Roky από κάτω ανάμεσά στα τραγούδια, και η παλλαϊκή ανατριχιαστική χορωδία λίγο πριν το τέλος στο I walked with a Zombie. Ευτυχώς που έχουμε κάτι τέτοιες στιγμές να θυμόμαστε όταν θα έρθει η ώρα μας.
Δεν ήταν άλλη μια συναυλία ενός θρύλου του rock n roll που δεν έπρεπε να χάσουμε, ήταν η μοναδική φορά που έχω δει παππουδερό από τα 60’s τα 70’s τα 80’s και τα 90’s αν θέλετε που ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό ότι βλέπω κάτι παλιό, ωραίο, αλλά και σεβάσμιο πια.
Ήταν ο Roky Erickson ρε φίλε, τι cult, επιδραστικός, ιστορική μορφή και παπαριές…αυτά είναι για να τσιμπήσει κανένας τουρίστας, ευτυχισμένος μέσα στην άγνοιά του.
Εσύ γνωρίζεις πολλούς τέτοιους μουσικούς? Εγώ και καμιά χιλιάδα άλλοι μόνο έναν, και αυτός ήταν μπροστά μας το Σάββατο το βράδυ με το ψυχεδελιασμένο μυαλό του, τα λαμπερά μάτια, την σπασμένη φωνή, τα διαβολιά του και τα τριβόλια του, τον άνεμο και όλα τα υπόλοιπα.
Εκεί μπροστά μας, και ας μη μας μίλησε ούτε μια φορά, και ας μας αποχαιρέτησε μέσω του κιθαρίστα του “Roky says thank you”, αφού το ξέραμε και το νιώσαμε ότι μας αγαπάει και τον αγαπάμε….και παραπάνω.
Εκεί μπροστά μας, και ας μη μας μίλησε ούτε μια φορά, και ας μας αποχαιρέτησε μέσω του κιθαρίστα του “Roky says thank you”, αφού το ξέραμε και το νιώσαμε ότι μας αγαπάει και τον αγαπάμε….και παραπάνω.
Λίγο μετά το τέλος το μετρό γεμίζει με την φυλή του Roky, την φυλή μας, ζόμπι που ακόμη τραγουδάνε (σίγουρα θα συνέχισαν μέχρι το σπίτι τους και για μέρες ακόμη) χαμογελαστοί:
I walked with a zombie, he walked with a zombie last night
saunterer & co (gard3nia, pavel and…more)
