Μια από τις τιμιότερες μπάντες για πάντα και παντού, σε ένα από τα ωραιότερα instrumental που έχω ακούσει. Από το Σάουντρακ για Οδομαχίες των Αδιέξοδο μέχρι το Even if we Loose του Motopsycho, η κιθάρα του Μήτσου του Σπυρόπουλου είχε συντονίσει μοναδικά τις νότες ανάμεσα στην οργή και την μελαγχολία, τούτη εδώ όμως η προφητική ελεγεία του χειμωνιάτικου δρόμου, σε αρπάζει και σε πετάει με μιας έξω, για μια επώδυνη βόλτα ανάμεσα στα χαλάσματα της μετά-Godspeed πόλης.
Κι ας είναι γραμμένο την εποχή που οι τελευταίοι πρόβαραν ακόμη τα πρώτα τους κομμάτια σε ‘κείνο το παλιόσπιτο στην άκρη του σιδηρόδρομου. Post Rock (πριν ακόμη αυτό ανακαλυφθεί) αφιέρωση στο πνεύμα του Χειμώνα, που κατεβαίνει από τον γκρίζο ουρανό στην παγωμένη και σκληρή γη? η ένα προφητικό Punk ρέκβιεμ για όλους τους Δεκέμβρηδες, για ‘κείνον, για' αυτόν, για τον αιώνα…
Πρωτοκυκλοφόρησε σε single το 1995 με το Killing My Name στην άλλη πλευρά από το θρυλικό fanzine Merlin’s Music Box, κάτω από το όνομα Era of Futile Potentialities, ένα προσωπικό και βραχύβιο πείραμα του μπασίστα τους Δημήτρη Μάνθου, που στην ουσία όμως ήταν το ίδιο γκρουπ μιας και συμμετείχαν και οι υπόλοιποι Deus.
Συμπεριλήφθηκε σαν bonus track στην επανακυκλοφορία του Motorpsycho σε CD από την Hitch Hyke το 2006.
