Λοιπόν Μεγάλη Βδομάδα έρχεται, δεν ξέρω για σας αλλά εγώ το
έχω σε καλό να αφήνω το γκάζι και να πηγαίνω λίγο σαν αγροτικό σε χωραφόδρομο
γεμάτο λακκούβες που πάει αργά σαν χελώνα και κουνιέται πάνω κάτω απ’ τις
αναταράξεις…πριν από αυτό όμως ας το πατήσουμε -το γκάζι- ως τα κάτω, για μια
τελευταία φορά, ως την επόμενη…
Αυστραλιανού Έπους του Γκιλγκαμές το ανάγνωσμα, μέρος δεύτερο…
Οι New Christs ως που να βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο είχαν κυκλοφορήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 8 (!) επτάϊντσα, το ένα απ’ αυτά μάλιστα, αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ διπλό!
Και μιλάμε για μια περίοδο αρκετών χρόνων από το πρώτο τους single Waiting World/Face of a New God του 1981 μέχρι το 1989 που βγήκε το Distemper το πρώτο τους άλμπουμ.
Στο τέλος αυτής της πορείας βέβαια ήταν μια άλλη μπάντα μιας και ο μόνος σταθερός και αναντικατάστατος ήταν είναι και θα είναι ο Rob Younger (η φωνή των Radio Birdman για αυτούς που μόλις προσγειώθηκαν σ’ αυτόν τον πλανήτη).
Για να σας προλάβω τα Detritus και Divine Rites δεν μετράνε αφού ήταν συλλογές από τα singles. Κάπως έτσι ευχάριστα και ανώδυνα έβγαλαν εκείνη την δεκαετία όλα τα Birdman junkies…οι παλιοί Θεοί μπορεί να αποτελούσαν παρελθόν αλλά τα παιδιά τους κήρυτταν με θάρρος και πάθος τον ηλεκτρικό λόγο τους στα πέρατα του κόσμου. The Visitors, The Hitmen, The Screaming Tribesmen, New Race, και φυσικά οι New Christs...δεν τα λες υποκατάστατα αυτά τα πράματα…
Η Πέμπτη –δισκογραφική- Παρουσία λοιπόν των Νέων Χριστών εκεί στα 1987, και αφού είχαν προηγηθεί η Πρώτη που αναφέραμε, η Δεύτερη με το Like a Curse, η Τρίτη και φαρμακερή με το Burn Out Of Time, και η Τέταρτη με το Black Hole, εμφανίστηκε κάτω από το όνομα Dropping Like Flies, ένα διπλό όπως είπαμε επτάϊντσο με τέσσερα κομμάτια, το τρίτο εκ των οποίων που άνοιγε το δεύτερο δισκάκι είναι αυτό που με απασχολεί σήμερα…
Αλλά αγαπητοί μου αναγνώστες όχι, δεν μπορώ να γράψω ούτε γι’ αυτό το κομμάτι.
Το αγαπημένο μου δικό τους και μέσα στα 5-10 όλων όσων έχω ακούσει είναι απ’ την αρχή και πάντα το Born Out Of Time.
Δεν σκέφτηκα καν να ξεκινήσω να λέω για κείνο.
Αυστραλιανού Έπους του Γκιλγκαμές το ανάγνωσμα, μέρος δεύτερο…
Οι New Christs ως που να βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο είχαν κυκλοφορήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 8 (!) επτάϊντσα, το ένα απ’ αυτά μάλιστα, αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ διπλό!
Και μιλάμε για μια περίοδο αρκετών χρόνων από το πρώτο τους single Waiting World/Face of a New God του 1981 μέχρι το 1989 που βγήκε το Distemper το πρώτο τους άλμπουμ.
Στο τέλος αυτής της πορείας βέβαια ήταν μια άλλη μπάντα μιας και ο μόνος σταθερός και αναντικατάστατος ήταν είναι και θα είναι ο Rob Younger (η φωνή των Radio Birdman για αυτούς που μόλις προσγειώθηκαν σ’ αυτόν τον πλανήτη).
Για να σας προλάβω τα Detritus και Divine Rites δεν μετράνε αφού ήταν συλλογές από τα singles. Κάπως έτσι ευχάριστα και ανώδυνα έβγαλαν εκείνη την δεκαετία όλα τα Birdman junkies…οι παλιοί Θεοί μπορεί να αποτελούσαν παρελθόν αλλά τα παιδιά τους κήρυτταν με θάρρος και πάθος τον ηλεκτρικό λόγο τους στα πέρατα του κόσμου. The Visitors, The Hitmen, The Screaming Tribesmen, New Race, και φυσικά οι New Christs...δεν τα λες υποκατάστατα αυτά τα πράματα…
Η Πέμπτη –δισκογραφική- Παρουσία λοιπόν των Νέων Χριστών εκεί στα 1987, και αφού είχαν προηγηθεί η Πρώτη που αναφέραμε, η Δεύτερη με το Like a Curse, η Τρίτη και φαρμακερή με το Burn Out Of Time, και η Τέταρτη με το Black Hole, εμφανίστηκε κάτω από το όνομα Dropping Like Flies, ένα διπλό όπως είπαμε επτάϊντσο με τέσσερα κομμάτια, το τρίτο εκ των οποίων που άνοιγε το δεύτερο δισκάκι είναι αυτό που με απασχολεί σήμερα…
Αλλά αγαπητοί μου αναγνώστες όχι, δεν μπορώ να γράψω ούτε γι’ αυτό το κομμάτι.
Το αγαπημένο μου δικό τους και μέσα στα 5-10 όλων όσων έχω ακούσει είναι απ’ την αρχή και πάντα το Born Out Of Time.
Δεν σκέφτηκα καν να ξεκινήσω να λέω για κείνο.
Έχω ξεκινήσει πολλές φορές να γράφω για τον Rob Younger, αλλά δόξα τον Θεό
αυτός είναι ακόμη ζωντανός κι έχει γίνει σαν γριά, οπότε δυσκολεύει το πράμα και
στο τέλος το παρατάω…με τους νεκρούς ήρωες λιβανιού βοηθούντος πάντα είναι πιο
εύκολο, αυτό πρώτη το κατάλαβε η μουσική βιομηχανία.
I Swear…
Μπορείς να χωρέσεις στις λέξεις την στιγμή που ένα πιόμα ένα σώμα ή τρία ακόρντα στη σειρά και ένα ακόμα (ε όχι και τρία ακόρντα ο Charlie Owen), σε κάνουν να χάνεις το φως σου?
Μήπως είναι πιο εύκολο να εξηγήσεις γιατί έχεις αυτούς τους φίλους, τους στριφνούς, που σου σπάνε τ’ αρχίδια ώρες ώρες, τους ψεύτες, που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, τους φαντασμένους, (για να μη πούμε για τους μουνάκιδες), τους εδώ και αιώνες υποψήφιους μη πότες και μη καπνιστές, αλλά ποτέ δεν θα έλεγαν όχι για λίγο ακόμη, με το υψηλό λεξιλόγιο «πρέπει πρέπει μαλάκα να κάνουμε κάτι, γαμησέτα μας τρώει το γαμίδι», που τα έχουν ακούσει όλα πια και τίποτα δεν τους ξεφεύγει, «πως τους είπες? Α τους ξέρω ρε ναι, πλάκα μου κάνεις?»…μπορείς να εξηγήσεις γιατί έχεις αυτούς τους φίλους?
Γιατί και ποιόν ήθελες να ‘χεις φίλο τέτοιος ίδιος που είσαι κι εσύ? Μόνο κάτι τέτοιοι σε ανέχονται πάρτο χαμπάρι.
Σε όλους αυτούς, στους μανιακούς που ουρλιάζανε σαν λύκοι μπροστά στη σκηνή τις δύο φορές που ευτυχίσαμε να τους δούμε ζωντανούς εκεί πάνω, αλλά και σε όλους όσους μπορούν να νιώσουν τον Rob Younger στα νιάτα του θηρίο ανήμερο σε κλουβί, σε λίγο θα λυγίσει τα σίδερα και θα επιτεθεί, δηλαδή το rock and roll με λίγη σάρκα, βαριά κόκαλα και πολύ ψυχή, από το 1987 οι New Christs με Barracuda Jim Dickson στο μπάσο, και τα πλήκτρα (μαζί και τα μπουκάλια) του Louis Tillett παρόντα, αφιερωμένο.
I Swear…
Μπορείς να χωρέσεις στις λέξεις την στιγμή που ένα πιόμα ένα σώμα ή τρία ακόρντα στη σειρά και ένα ακόμα (ε όχι και τρία ακόρντα ο Charlie Owen), σε κάνουν να χάνεις το φως σου?
Μήπως είναι πιο εύκολο να εξηγήσεις γιατί έχεις αυτούς τους φίλους, τους στριφνούς, που σου σπάνε τ’ αρχίδια ώρες ώρες, τους ψεύτες, που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, τους φαντασμένους, (για να μη πούμε για τους μουνάκιδες), τους εδώ και αιώνες υποψήφιους μη πότες και μη καπνιστές, αλλά ποτέ δεν θα έλεγαν όχι για λίγο ακόμη, με το υψηλό λεξιλόγιο «πρέπει πρέπει μαλάκα να κάνουμε κάτι, γαμησέτα μας τρώει το γαμίδι», που τα έχουν ακούσει όλα πια και τίποτα δεν τους ξεφεύγει, «πως τους είπες? Α τους ξέρω ρε ναι, πλάκα μου κάνεις?»…μπορείς να εξηγήσεις γιατί έχεις αυτούς τους φίλους?
Γιατί και ποιόν ήθελες να ‘χεις φίλο τέτοιος ίδιος που είσαι κι εσύ? Μόνο κάτι τέτοιοι σε ανέχονται πάρτο χαμπάρι.
Σε όλους αυτούς, στους μανιακούς που ουρλιάζανε σαν λύκοι μπροστά στη σκηνή τις δύο φορές που ευτυχίσαμε να τους δούμε ζωντανούς εκεί πάνω, αλλά και σε όλους όσους μπορούν να νιώσουν τον Rob Younger στα νιάτα του θηρίο ανήμερο σε κλουβί, σε λίγο θα λυγίσει τα σίδερα και θα επιτεθεί, δηλαδή το rock and roll με λίγη σάρκα, βαριά κόκαλα και πολύ ψυχή, από το 1987 οι New Christs με Barracuda Jim Dickson στο μπάσο, και τα πλήκτρα (μαζί και τα μπουκάλια) του Louis Tillett παρόντα, αφιερωμένο.
