Δύο ποιήματα-τραγούδια για την σελήνη απόψε, όπου ο ποιητής την παρατηρεί, γράφει, και πιάνει να «τραγουδάει» ο ίδιος with a little help of his friends το πόνημά του.
Στο πρώτο, ο Ivan Kral (και μόνο που έχει συνυπογράψει το Dancing Barefoot είναι υπεραρκετό για να τον αγαπήσει κανείς) επιλέγει να ανοίξει το παρθενικό προσωπικό του άλμπουμ Nostalgia (1995), με ένα ποίημα - απόσπασμα από το December- της Patti Smith από τα πρώιμα χρόνια της, με απαγγελία της ίδιας και μουσική John Cale, εγώ τι άλλο να πω…
Το δεύτερο, έρχεται από έναν δίσκο ηχογραφημένο σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες νωρίτερα, το 1958, που θα έβαζα στοίχημα (και θα το κέρδιζα) ότι και οι τρεις πρωταγωνιστές του Perfect Moon είχαν ακούσει…προσεκτικά.
Είναι το The Moon Her Majesty από τον πρώτο δίσκο (με δεκατέσσερα ανέκδοτα ως τότε ποιήματα διαφήμιζε το οπισθόφυλλο) του Jack Kerouac με τον Steve Allen στο πιάνο. Poetry For The Beat Generation (1959) ο τίτλος του, ή Spontaneous poetry όπως έγραφε ο ότι θα έπρεπε να ονομαστεί, ο Warren Peace σε ένα ωραίο κείμενο, με τίτλο Jack and the Beatsalkers που είχε μεταφραστεί από τον Σπύρο Χυτήρη στο ένατο τεύχος του fanzine Ψυχαγωγός (1990).
Εκεί μεταξύ άλλων ενδιαφέροντων πραγμάτων, διαβάζουμε και το που μπορεί να φτάσει ο νους του ανθρώπου όταν έχει την δύναμη και αρχίζει και κρίνει τον λόγο του άλλου:
«…Το άλμπουμ απαγορεύτηκε! Ο πρόεδρος της Dot Records, Randy Wood, σταμάτησε την παραγωγή του δίσκου επειδή ορισμένα σημεία ήταν “κακόγουστα”, “άχρωμα”, και “δεν εξασφάλιζαν τη διασκέδαση όλης της οικογένειας. Στο “Variety” ο Wood είπε ότι δεν θα επέτρεπε στα παιδιά του να ακούσουν το δίσκο του Κέρουακ.
Μόνο 130 αντίτυπα αυτού του δίσκου κατάφεραν να βγουν από το εργοστάσιο! Ήταν άραγε πορνογραφία ή ένας καινούργιος Lenny Bruce? Όμως μια άλλη εταιρία αποφάσισε να κυκλοφορήσει το δίσκο χωρίς περικοπές…»
Δώστε λίγη προσοχή στους στίχους ή κάντε ένα κλικ εδώ και διαβάστε τους, και μετά σκεφτείτε σοβαρά (μα δείξτε έλεος, δεν γνωρίζουμε ίσως τον Γολγοθά του) πάνω στην περίπτωση του καημένου του Randy Wood.
