Η συναυλία του Hugo Race μου άνοιξε την όρεξη και όλο το
Σαββατοκύριακο το πέρασα ακούγοντας μουσική, κυρίως από τον μεγάλο (σε όγκο) όπως
είναι το φυσιολογικό, φάκελο όπου στοιβάζονται και ασφυκτιούν τα αυστραλέζικα…
Είναι και που την Παρασκευή είδα ύστερα από καιρό τους συνήθεις υπόπτους αυτού του τύπου των συναυλιών, τρόμαξα να τους γνωρίσω με τα τόσο γκρίζα ή και καθόλου μαλλιά τους πια, άσε τους οριστικά απόντες….μ’ αυτά και με κείνα θυμήθηκα τα παλιά.
Είναι και που την Παρασκευή είδα ύστερα από καιρό τους συνήθεις υπόπτους αυτού του τύπου των συναυλιών, τρόμαξα να τους γνωρίσω με τα τόσο γκρίζα ή και καθόλου μαλλιά τους πια, άσε τους οριστικά απόντες….μ’ αυτά και με κείνα θυμήθηκα τα παλιά.
Στην συναυλία της…εβδομηκοστής όγδοης θα πρέπει να ήταν (στην τύχη το λέω αλλά μπορεί και να μην απέχω και πολύ απ’ την αλήθεια), εκδοχής-σύνθεσης των Saints πριν από πόσα χρόνια έχω ξεχάσει δεν θυμάμαι πια, κάπου στα μέσα των 90’s στη Θεσσαλονίκη πάντως, όλοι μας σίγουρα ήμασταν με περισσότερα και σαφώς πιο σκούρα μαλλιά, ακόμη και ο Chris Bailey κρατιόταν ακόμη σχετικά καλά κι ας όδευε τότε προς την τέταρτη δεκαετία. Η μπυροκοιλάρα του πάντως δεν κρυβόταν ούτε αν έστηνες ολόκληρη κλούβα μπροστά στη σκηνή…
Θα πρέπει να το είχε τσούξει και για τα καλά όπως συνήθιζε και μάλλον συνηθίζει ακόμη, πριν ανέβει εκεί πάνω να μαγαρίσει τον μύθο του.
Είχαν αγνοήσει επιδεικτικά και το υλικό των πρώτων ημερών, και έτσι είχα φύγει χολωμένος απ’ τη συναυλία.
Αυτό πάντως δεν με εμπόδισε να συνεχίσω να τσιτώνομαι σαν ψυχάκιας όποτε ακούω κομμάτια τους, όπως το πιο αγαπημένο μου απ' αυτούς, το This Perfect Day, το κομμάτι που ανοίγει την δεύτερη πλευρά του δεύτερού τους δίσκου, Eternally Yours του 1978.
Η πιο cool φωνή του rock and roll θα μπορούσε να πει κάποιος, στην πιο cool ερμηνεία της…δεν θα πω άλλα μεγαλόστομα για τους Saints των τριών πρώτων δίσκων με την κιθάρα του Ed Kuepper στην σύνθεσή τους…απλά για μένα και για πολλούς άλλους πριν τον Cave, αλλά μαζί με τους Birthday Party, οι Saints και οι Birdman ήταν αυτοί που έκαναν και μόνο στο άκουσμα του ονόματος μιας μακρινής χώρας σαν την Αυστραλία, να βαράνε αόρατα στους άλλους ξυπνητήρια και κατσαρολικά σημαίνοντας συναγερμό στο μυαλό.
Μετά από τους τρεις πιστολέρος, ακολούθησε η μεγάλη των καγκουρό πορεία (γραφικότητες), που ακόμη περνάει μπροστά απ’ τα έκπληκτα αυτιά μας με μπάντες σαν τους Witch Hats, τους Holy Soul, τους Slug Guts τζαστ του νεϊμ α φιου.
Όπως και πολλά άλλα τραγούδια που μπαίνουν στο the crypt, δεν είναι και τόσο ή και καθόλου θαμμένα, αλλά πάντα υπάρχουν και οι νεότεροι με δίψα για μάθηση που έχουν την ανάγκη αυτού του λειτουργήματος που αφιλοκερδώς (επαναλαμβάνομαι) και με παρρησία εξασκώ, άσε που καμιά φορά και ‘μεις οι γηραιότεροι ξεχνάμε ακόμη και τα αυτονόητα με τον καταιγισμό των νέων κυκλοφοριών και την υφέρπουσα άνοια του εγκεφάλου…και τέλος…στην πρόταση για μια ακόμη ακρόαση του This Perfect Day, σ’ αυτήν του δίσκου, αλλά και του ομώνυμου 7ιντσου (ένα χρόνο πριν το 1977), εκτέλεσή του, δεν γνώρισα, ευτυχώς γιατί πάντα φοβόμουν την φυλακή, ποτέ κανέναν που να μου πει όχι.
Σο…λέϊντις αν τζέντλεμεν…φρομ ΜπρίσμπεΪν Αουστράλια…δε φακιν κουλεστ βοϊς οφ ροκ αν ρολλ ατ χις μπεστ…καμ ον!
