Πριν χρόνια κόντεψε να δημιουργηθεί μια μακάβρια παράδοση με την
Θεσσαλονίκη και όσους ερχόταν απ’ έξω για συναυλίες, μιας και 2-3 περιπτώσεις είχαν
αποδημήσει εις Κύριον λίγο καιρό μετά το πέρασμά τους απ’ τη πρώην φτωχομάνα
και νυν σκατομάνα.
Σε κάποια φάση όταν ακούγαμε για κάποιο όνομα που έρχεται να
παίξει στη πόλη λέγαμε μεταξύ μας: «το σκέφτηκε καλά?» «τυχεροί οι κληρονόμοι» και
τέτοια ελπιδοφόρα για τον επισκέπτη μας …
Ελπίζω να μην συνεχιστεί στο μέλλον αυτή η καθαρή σύμπτωση
με τον θάνατο του Richie Havens λίγες μέρες μετά που τον θυμήθηκα εδώ μέσα, και κολλήσει η
ρετσινιά του γκαντέμη και για τα μπλογκ που έχουν σαν βάση τους την γεροντοκόρη του Θερμαϊκού.Πάει και ο Richie Havens λοιπόν…μάλλον θα οφείλεται στη σκηνή από το Woodstock όπου πείρε το παλιό νέγρικο Motherless Child και το μεταμόρφωσε επί τόπου και δίχως πρόβα στο ανατριχιαστικό Freedom –λέει ο μύθος- κι εγώ από την πρώτη φορά που είχα παρακολουθήσει την ταινία ως και τα σήμερα δε νομίζω να έχω δει επι σκηνής, κινηματογραφημένο τουλάχιστον, παρόμοιο πάθος, ένταση, φόρτιση, συνομιλία με το Μεγάλο Πνεύμα, με τον εαυτό, με τους άλλους, πείτε το όπως θέλετε…
Όλα αυτά τα χρόνια δεν τον πολυάκουγα, τον θυμόμουνα αραιά
και που, στη χάση και στη φέξη…αλλά πάντα όταν τύχαινε αυτό, μου ερχόταν και η
ωραία φιγούρα του στο νου, ένας σπόρος απ’ τον παλιό κόσμο που φύτρωσε κατά λάθος
στον χρόνο μας, και είχα μια πολύ όμορφη και οικία αίσθηση…σαν να θυμάσαι παλιούς αγαπημένους φίλους...κάπως έτσι τέλος πάντων...
Το Freedom που θα ταίριαζε ίσως περισσότερο το ακούσαμε πριν λίγες μέρες, οπότε λέω έτσι σαν έναν μικρό φόρο τιμής να θυμηθούμε το πολύδιασκευασμένο Indian Rope Man από το Richard P. Havens, 1983 του 1969, και επί της ευκαιρίας να ακούσουμε και την άποψη του Damien Lovelock (η φωνή των Celibate Rifles) για το κομμάτι, από τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, τον It's A Wig Wig Wig Wig World του 1988.
Going back
to his roots…it’s down to earth.
