bath salts…the return of the living dead

Ακόμη μια καλή είδηση από τις κλεφτές ματιές στο παγκόσμιο αστυνομικό δελτίο…

Μάνα (στο Αμέρικα) κυνηγάει γυμνή το παιδί της για να το φάει. Ήταν κάτω από την επήρεια λέει ενός καινούργιου ναρκωτικού του bath salts, άλατα μπάνιου ελληνιστί.

Ε λοιπόν θέλω κι εγώ μια δόση αλάτων. Ναι μεταξύ μας εδώ που τα λέμε θα το γούσταρα πραγματικά. Είναι μια ροπή κι αυτή, γιεα μπειμπι, να βγει επιτέλους το θηρίο έξω σε έξαλλη κατάσταση, με αδαμιαία περιβολή, να πετάξει και το φίμοτρο που φοράμε όλοι, και να δαγκώσει μερικούς λαιμούς…Ροαααρ…

Δεν έχω πρόβλημα…ας είναι μαύροι άσπροι κίτρινοι κόκκινοι πορτοκαλί…λαιμοί να είναι. Του πιο κακού ζώου στον κόσμο όπως έχει πει και ο Brion Gysin.

Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι ένας άνθρωπος για να μισεί τους μαύρους η δεν ξέρω γω ποιόν άλλον…αν είναι να μισήσεις δεν μπορείς παρά να το κάνεις για την πλειοψηφία των ανθρώπων σαν σύνολο…Τέτοιο ηλίθιο που είναι…όποιος, στα σαράντα του, δεν είναι μισάνθρωπος δεν αγάπησε ποτέ τους ανθρώπους, είχε πει ο Σαμφόρ κάτι αιώνες πριν, αλλά εγώ το έμαθα μέσα από την Κόκκινη Αλεπού του Παπαγιώργη…σε κάτι λαιμούς είχα μείνει όμως και δε λέω…ένα άσπρο Άρειο κατάλευκο πλυμένο με ΟΜΟ λαιμουδάκι θα είναι πιστεύω απολαυστικότατο.

Θα νιώσω δαγκώνοντας το μεγαλείο αυτής της εκλεκτής του θεού φυλής που κυκλοφορεί μέσα στο αίμα της.

I eat bath salts and I do the zombie dance…γιεα γιεα μπειμπι.

Ξαναροαααρ.

Για να ηρεμίσω και να μη σκίσω το φίμοτρο και το καλσόν κι έχουμε άλλα βάζω ταινία…δεν φταίω γω για την επιλογή, είμαι θύμα των περιστάσεων και των λουτρών με σπλατερ που έχω κάνει στην νεότητα μου…(when I was young it was more important etc etc)

Την συγκεκριμένη την έχω δει μόνο μια φορά πολλά χρόνια πριν στα τέλη των 80’s, στις αλήστου μνήμης μεταμεσονύχτιες προβολές στον κινηματογράφο Έσπερο (τώρα έχει γίνει πάρκινγκ) και δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από την υπόθεση. Όχι ότι σε παρόμοιες ταινίες έχει και πολύ σημασία…

Ο συμβολικός και των ημερών τίτλος από μόνος του νομίζω είναι κατατοπιστικός, και ο ελληνικός «Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα» ακόμη περισσότερο. Δεν είναι ούτε Romero ούτε Evil Dead αλλά οι σπλατερολάγνοι δεν θα μείνουν… νηστικοί.

Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι το soundtrack της ταινίας με Cramps, TSOL, Jet Black Berries, Damned, Flesh Eaters, 45 Grave, Tall Boys, SSQ και φυσικά το Burn The Flames του Roky Erickson να ακούγεται για λίγο σε μια από τις πιο δυνατές σκηνές της, την μόνη που δεν ξέχασα ποτέ. Επειδή όπως είναι φυσικό είναι αδύνατον τα ζόμπι του Roky να χορτάσουν την πείνα τους με τόση λίγη δόση, μετά την σκηνή  παραθέτω προς βρώσην  και ολόκληρο τον ύμνο των πλασμάτων της νύχτας...(η εικόνα για ακόμη μια φορά JG Posada)

Here I sit myself at my instruments, here they sit at their instruments
And the music fills and fills, terrifies, horrifies, forever scares
The children of the night what music we make
So burn, so burn Burn the flames, higher and higher

So burn, burn the flames, never to expire