Spooky records
2012
Αυτός ο δίσκος είναι τόσο ανέλπιστα καλός που δεν το πιστεύω
παιδιά…Οι Graveyard Train μεταμορφώθηκαν από μια μπάντα που κινδύνευε ανά πάσα στιγμή
να χαρακτηριστεί γραφική (μόνο και μόνο λόγο μιας μικρής εμμονής που έχουν
αυτοί οι ΟΣΕτζήδες με την…άλλη πλευρά) , σε ένα rock and roll συγκρότημα
που με τα τραγούδια του ανοίγει από έκπληξη τα στόματα των ανυποψίαστων και
βουλώνει μια και καλή εκείνα των κακεντρεχών.
Μπροστά στο Hollow όλες οι πρόσφατες δουλειές των μεγάλων της αμερικάνικης
σκηνής με προεξέχοντα τον μπαμπά της Neil Young και την Americana του, που
ελέω Crazy Horse
ξεκίνησα να ακούω με μεγάλη προσμονή, με το ζόρι προξενούν ένα μεγαλοπρεπές
χασμουρητό, μαζί με λίγα γέλια, αν δεν είσαι ψυχοπονιάρης και αρχίσεις να κλαις
για τα περασμένα μεγαλεία.
Για να αφήσουμε τους αποχυμωμένους κάκτους της Αμερικής και
να προσηλωθούμε στους ζουμερούς της Αυστραλίας, και να έχουμε ένα μέτρο
σύγκρισης, το Hollow πλησιάζει στα αφρίζοντα επίπεδα μέθης του Damn You, Ra των Holy Soul αν
δεν την ξεπερνάει κιόλας. Είμαι λίγο ενθουσιασμένος ε, δεν πειράζει καλό είν’
αυτό, τις μέρες της έλλειψης που ζούμε.
Απ’ την άλλη το ξέρω ότι το ιδανικό μέρος για να τον ακούσω
θα ήταν καθώς θα διέσχιζα την έρημο με ένα παλιό ford φορτηγάκι
με αρκετές κάσες μπύρας και μπέρμπον (από παράνομο αποστακτήριο) στη καρότσα,
μερικές σακούλες φίνο ταμπάκο στο κάτω συρτάρι να κρύβουν το Smith and Wesson, το σάκο με τα λεφτά
κάτω στα πόδια, το νυμφίδιο στην διπλανή θέση, και τα προβλήματά μου να τρώνε
την σκόνη μου, αλλά κι έτσι εδώ μέσα στο κάποιο δωμάτιο της κάποιας πόλης αυτής
της κάποιας χώρας στη μέση του πουθενά, με τα προβλήματα στοίβες στοίβες σαν το
κρυμμένο χορτάρι μέσα στο συρτάρι, με λίγη ρακί και το τσιγάρο που μόλις
έστριψα είναι πολύ περισσότερο από οκ.
Άλλωστε την καλή μουσική την γουστάρουν ζωντανοί και οι
πεθαμένοι, κι ας μη μπορούν οι δεύτεροι να μας το δείξουν και να το μολογίσουν.
Αυτό που κατάφερα να αποσπάσω εγώ από κάποιον λίγο
περισσότερο ομιλητικό από δαύτους σε μια πρόσφατη συνάντησή μας είναι το εξής: Life is a killer μου
είπε ρίχνοντας μου ένα βλέμμα που περιείχε ολόκληρη την στερνή του γνώση.
Μιλάμε για κιλά γνώσης, τι λέω? Τόνους, να απορείς πως χώρεσαν μέσα στα δύο του
κούφια μάτια. Αλλά αυτό το ήξερα κι εγώ από πριν αφού το είχε πει ο γερο Bill Burroughs. Αυτό που δεν ήξερα
αλλά συναισθανόμουν είναι η αμέσως επόμενη και τελευταία φράση του καύκαλου πριν
χαθεί και πάλι στο επέκεινα…Graveyard Train is a killer too man.
