Σ’ αυτή τη μεγαλόσωμη παγίδα, που σα δαγκωμένα ποντίκια
μισοζούμε και μισοπεθαίνουμε πιασμένοι στη φάκα, τα’ όνειρο είναι πιο σημαντικό
από την ψυχοκτόνα αλήθεια κι όλοι ονειρευόμαστε κείνη την ατέλειωτη σειρά με
τις πουτάνες, στη Λέξιγκτον, μα μια φορά στις δέκα, οραματιζόμαστε και το
νυχτερινό ζητιάνο, να κλέβει ζωή ανάμεσα τους.
«Ποιος ξέρει αν τα’ αστέρια του ‘κλεισαν ξανά το μάτι» -αν
είχε δηλαδή κι άλλη ζωή μπροστά του. Καμιά φορά, όταν προαυλιζόμαστε, κάποιος
θυμάται και ξαναφέρνει αυτή την ερώτηση. Κι επίσης: «αφού έζησε σαν Αμερικάνος
τόσα χρόνια, σίγουρα θα κατάφερνε να ζήσει και σαν Μεξικάνος», θα πει κάποιος
άλλος κι όλοι θα γελάσουμε –όσοι είχαμε υπόψη μας τη μαυριδερή του παλιόφατσα.
Τα’ αστέρια λάμπουν μια μικρή στιγμή μέσα στα μάτια μας και
μετά, για μέρες και μήνες σηκώνουμε το βάρος της ζωής μας στηριγμένοι στην
ανάμνηση αυτής της λάμψης. Στα σύνορα του Μεξικού, πιστεύουν πολύ πως οι
στιγμές μετά τη «λάμψη» είναι τυχερές για τον άνθρωπο. Γι’α αυτό κοιτούν πολύ
τα’ αστέρια, τις νύχτες πριν να σαλτάρουν το φράχτη για τη USA –όλοι οι απεγνωσμένοι που ‘ναι να
παίξουνε τη ζωή τους σαλτάροντας το μεγάλο φράχτη.
Και σ’ όλο το μήκος των συνόρων –Τιχουάνα, Μεξικάλι, Ερόικα
Νογκάλες- όλοι έχουν ακούσει για το σκιάχτρο που κρατάει μαχαίρι κάπου στα χωράφια
έξω απ’ το Νουέβο Λαρέντο. Τα δόντια του είναι δύο-τρία και στο ένα του πόδι
τα δάχτυλα λείπουν. Και δεν μπορεί: κανείς δε φτιάχνει ένα σκιάχτρο μ’ αυτό τον
τρόπο. Πρέπει να ‘ναι ο Μαζούλ!
Τα πουλιά, λένε, τον γυροφέρνουν ασταμάτητα κι αποθέτουνε
δόντια και δάχτυλα μπροστά του. Κι όταν τ’ ακούσαμε αυτό, εδώ στη φυλακή,
χαρήκαμε πολύ, γιατί σήμαινε πως ο Μαζούλ έγινε καλός και τα κοράκια του έδωσαν
άφεση και συμφιλιώθηκαν μαζί του. Και περιμέναμε ν’ ακούσουμε κι άλλα. Πως ο
Μαζούλ ζωντάνεψε και ταξίδεψε στον Παναμά και μπήκε σε καράβι ξανά…μα άλλα νέα
δεν ήρθανε ποτέ.
Κι επαληθεύτηκε άλλη μια φορά, ένα πράμα που ξέρουμε καλά εδώ
μέσα και το ‘χουνε χωνέψει κι οι πιο σκληροτράχηλοι από μας. Πως ο Θεός είναι
λευκός και πως η συχγώρεση είναι σπάνιο πράμα για μας εδώ κι ας κλαίμε τα ίδια
δάκρια που κλαίνε όλοι. Οι καλοί και οι ελεύθεροι άνθρωποι.
text:
Από το βιβλίο του Λεωνίδα Βασιλειάδη: Ο ζητιάνος & τα ματωμένα ρέστα, εκδόσεις
Τυφλόμυγα 2011.
music: The Church - Lost My Touch, από το Sometime Anywhere CD, Arista records 1994.
image:
Smague Emmanuel 