Cloud Hill
2012
Ο δρόμος αρχίζει -τι άλλο- να σκοτεινιάζει, ο αέρας όλο και αγριεύει,
πότε ακολουθεί την πλάτη σαν σκυλί και πότε χιμάει στο πρόσωπο σαν λύκος. Όχι
το φεγγάρι δεν θα μας κάνει την χάρη για το σκηνικό και δεν κρέμεται στον
ουρανό. Τι την πέρασες τη σελήνη εφαρμογή στο κινητό σου?
Ούτε καν εκείνο το θαμπό φως έξω από το κακόφημο μπαρ δεν
υπάρχει. Ούτε το μπαρ. Δεν είμαστε πια στο κέντρο της πόλης, η μουσική έρχεται
από κάπου ανάμεσα στα ερείπια…η τουλάχιστον έτσι την ακούς εσύ.
Δεν έχει και σημασία πλέον…σημασία έχει ότι είσαι ακόμη εδώ
γύρω, ένα τίποτα και παντού που προσπαθεί το ακατόρθωτο. Σημασία έχει ότι
μπορείς και ακούς ακόμη αυτή την μουσική, που την έφερε κάποιο βράδυ πριν πολλά-πολλά
χρόνια το ρεύμα ενός μεγάλου μαύρου ποταμού, κι από τότε δεν σταματά, ακόμη και
τα φώτα θα σβήσουν πρώτα, πριν σβήσει αυτή. Ο κόσμος θα έρθει ανάποδα, ή θα τον
δούμε μείς έτσι, αλλά μαζί μ’ αυτή θα υπάρχουν πάντα άλλες δύο σταθερές.
Η μία λέει ότι εκεί έξω υπάρχει απεριόριστο απόθεμα σε
καθάρματα που στο πάνω μέρος του μυαλού τους έχουν τα λεφτά, άντε και το μουνί.
Στο κάτω τίποτε άλλο.
Και η άλλη, ότι για να φτιαχτεί ένας αληθινός rock and roll δίσκος
πρέπει να υπάρχουν και ανάλογοι μουσικοί πίσω του. Πράγμα σπάνιο πια, μα να
ένας τέτοιος…
