Το συνάντησα πάνω στο κύμα ενός παλιού ραδιοφώνου, ένα ζεστό
και σκονισμένο απόγευμα σαν το σημερινό.
Τι αξέχαστη στιγμή…να μπορούσα να τη σβήσω απ’ το μυαλό μου
για να την ξαναζήσω σαν εκείνη τη φορά.
Δεν χρειάστηκε να ξοδέψω ολόκληρο το νοίκι μου για να το
αποκτήσω, μα αυτό δεν το έκανε λιγότερο πολύτιμο, και ούτε μίκρυνε στο ελάχιστο
την εγγυημένη απόλαυση κάθε φορά που βρισκόμασταν μόνοι μέσα στη νύχτα αυτό κι
εγώ.
Από τότε πέρασε καιρός, κάπου στον δρόμο πάψαμε να είμαστε
αχώριστοι, αλλά μου αρκεί να ξέρω ότι είναι πάντα εκεί, και καμιά φορά που
νιώθω ότι θέλω να πυροβολήσω ψηλά στον αέρα ευχόμενος να είναι κάποιος εκεί
πάνω, γιατί…ξέρεις…δεν με νοιάζει, τότε λοιπόν πιάνω και το αναζητάω ξανά.
