Το πρώτο κομμάτι με μπάντζο που άκουσα και με ενθουσίασε
πρέπει να ήταν το ιλιγγιώδες Endless Tunnel των Serpent Power.
Αργότερα μπήκαν στη μέση οι 16 Horsepower και μου έδωσαν μια κλοτσιά για να φτάσω με κεκτημένη
ταχύτητα στους δίσκους του Alan Lomax,
την folk των Απαλαχίων, τον Dock Boggs και δεν συμμαζεύεται.
To Deliverance (Όταν ξέσπασε η βία στα ελληνικά), όπως και πολλούς άλλους
παρόμοιους κινηματογραφικούς θησαυρούς από τα 70’s, (βλέπε Fat City του
John Huston πάλι
από την ίδια χρονιά, και πολλά άλλα) μου το είχε δώσει να το δω ο φίλος μου ο
Λευτεράκης, ένας άνθρωπος εγκυκλοπαίδεια σε ότι αφορά το σινεμά.
Πολύ πριν πέσει πείνα, του την έδωσε, τα παράτησε όλα –ποια
όλα δηλαδή- και πήγε και έγινε αγρότης. Έτσι τον έχασα και αυτόν…
Τέλος πάντων, στο θέμα μας…Τότε λοιπόν που το είδα, ήταν (άλλος)
ένας χειμώνας που είχα ξεμείνει από δουλειά και μούχλιαζα κλεισμένος σπίτι
κάνοντας οικονομία, και βλέποντας ταινίες που μου έγραφε αυτός. Δεν ήταν και άσχημα….
Πέρα τώρα από την σκηνοθεσία –του John Boorman είναι,
Point Blank, Zardoz και λοιπά τι να πω εγώ- και τους
ηθοποιούς (Burt Reynolds rules),
αυτό που μου έχει μείνει είναι οι άρρωστες «αιμομικτικές» φάτσες των
μαυροπουκαμισάδων νότιων που κοιτάνε με μισό του μισού μάτι τους ξένους που
ήρθαν απ’ την πόλη να ταράξουν την αιώνια ησυχία τους, και φυσικά αυτό το “creepy banjo kid” τον Billy Redden, που τον θυμήθηκα ένα
βράδυ που άκουγα το Gypsy των Hackensaw Boys.
Έψαξα λοιπόν και βρήκα την μικρή ιστορία του, μαζί με την
χαρακτηριστική banjo duel σκηνή της ταινίας και σας τα παραθέτω μαζί με την αρχή όλου
αυτού του συνειρμού.
