Χθες που για πρώτη φορά ύστερα από καιρό ο ήλιος έλαμψε τόσο
λαμπερός και ζεστός έτυχε να ξεκινήσω να διαβάζω το Ενάντια στην μέρα του Πίντσον.
Όπως το ξεφύλλιζα, να δω μέχρι που θα φτάσει το κοντέρ των
σελίδων του - τελικά τερμάτισε στην 1234!!!- έπεσε από μέσα μια μικρή κάρτα με
το μότο που ξεκινάει το βιβλίο και αφαίρεσε ο δαίμων του τυπογραφείου…
Είναι πάντα νύχτα, αλλιώς
δεν θα είχαμε ανάγκη το φως
Thelonious
Monk
Δεν θα το φιλοσοφήσω από εδώ, αν και από χθες το βράδυ η φράση
αυτή που αποδίδεται στον αγαπημένο μου –μόνο και μόνο εξαιτίας του ονόματός του,
αλλά και του Alone in San Francisco που είναι από τους ελάχιστους jazz δίσκους που
έχω ακούσει επανειλημμένα- τζαζίστα, στροβιλίζει στο μυαλό, πλάθοντας δεκάδες
συνειρμούς.
Απλά μάλλον ήθελα να μοιραστώ τη χαρά της μέρας, να δώσω
κουράγιο στον εαυτό μου για τον γολγοθά της ανάγνωσης –αφού το δήλωσα ότι το
ξεκινάω πρέπει να το τελειώσω, για να την σπάσω και στον φίλο μου τον γνωστό Ελάϊτζα
που το παράτησε στην σελίδα 100 από πέρυσι το καλοκαίρι-, και στο άσχετο να βάλω
και ένα τραγουδάκι, που ακούω εδώ και καιρό.
Όχι δεν είναι τζαζ αλλά ούτε και…φαζ.
Είναι ένα μικρό οπτικοαουστικό διάλειμμα, με ένα ωραίο
βιντεάκι, αλλά και ένα ακόμη πιο ωραίο τραγούδι, βγαλμένο θαρρείς κατευθείαν
από τις πιο αγνές εποχές του rock.
Μας είχε ειδοποιήσει πριν λίγους μήνες ο Επιθεωρητής Λη για αυτούς…ωραίοι…
