Αφού το ξεκινήσαμε ας το τριτώσουμε το παλιοροκάδικο «κακό»
με ακόμη μια συναφή κατά κάποιον τρόπο ανάρτηση…Δεν ξέρω αν μπορεί μια ταινία να αποκαλύψει αυτόν
τον δρόμο που έψαχνε ο Dylan και ακολούθησε ο Hendrix, τον δρόμο πέρα από
τις διαδρομές των λεωφορείων και της ιστορίας, εκεί που κανείς είναι
ευτυχισμένος, άρα δίχως μέλλον, που τριγυρίζει και τριγυρίζει, συνεχίζει να
αγαπιέται ή να μαλώνει, κι όλα αυτά έξω από τις ειδήσεις των εφημερίδων, τις
οικογενειακές υποχρεώσεις, έξω από οποιαδήποτε μορφή οικονομικής ή ηθικής
επιβάρυνσης, λίγο δύσκολο να αποκαλυφθούν στην οθόνη όλα αυτά, αλλά με σκηνές
σαν και τις παρακάτω, με πολύ rock and roll,
λίγο Άμλετ, πολλά ποτά και τσιγάρα, τον Whitnail και τους φίλους του, αν μη τι
άλλο είναι μια ταινία ιδανική για να σου φτιάξει λίγο το κέφι, μέσα στις μέρες του ξινού κρασιού και των νεκρών ρόδων που ζούμε...
Από το αυτοβιογραφικό για τα νιάτα του σκηνοθέτη Bruce Robinson στο
Λονδίνο στα τέλη των sixties,
Whitnail & I
του 1987, δύο από τις πολλές όμορφες και αστείες στιγμές της…η πρώτη με το All Along The Watchtower στην
(ο-ορισμός-της-διασκευής) διαστημική εκτέλεση του Jimi Hendrix για
υπόκρουση, και τον Whitnail να ψάχνει τον δρόμο του και να ζωγραφίζει στον ρόλο του, και
αμέσως μετά, άνευ μουσικής υπόκρουσης για να ακούσουμε καλά, ο Danny the Dealer παρέα
με τον Presuming Ed αφού καταλαμβάνουν απρόσκλητοι το σπίτι του Whitnail και
του I, τους μυούν κατόπιν
στον κόσμο του The Camberwell Carrot.
