Ακούσαμε λοιπόν ζωντανούς και τους Underground Youth, και λέω ακούσαμε γιατί
την χαρά και την τιμή να τους δουν είχαν μόνο όσοι πρόλαβαν και στριμώχτηκαν
στην πρώτη σειρά μπροστά τους…οι υπόλοιποι αρκεστήκαμε στην γκρι κουρτίνα που
κρεμόταν από πάνω τους, τα κεφάλια των μπροστινών μας, και το σύννεφο καπνού
που είχε κάνει την εμφάνισή του πάνω μας αρκετή ώρα πριν αρχίσουν…Ας είναι
όμως…ο μύθος λέει ότι το παίζουν οι μπάντες σε φλατ επίπεδο με το κοινό ανήκει στην
πεμπτουσία του r’n’r…ακόμη και το ντους που κάναμε στον
ιδρώτα από την ζέστη για δεύτερο συνεχόμενο live μέσα στον Οκτώβρη –μετά τους Nightstalker- χαλάλι τους…τέτοιες
εποχές παρόμοιες συναυλίες και μάλιστα με ελεύθερη είσοδο αρχίζουν να μοιάζουν με
πολυτέλεια…μουσικά τώρα, όπως τα ξέρουμε απ’ τους δίσκους, με περισσότερη
παραμόρφωση (αν και ποτέ δεν είν’ αρκετή), με πιο οργιαστικές κιθάρες και πιο
στακάτο ρυθμό, ξεκινώντας από τους Velvet’s και φτάνοντας συνήθως μέχρι τους Jesus, αλλά καμιά φορά και τους…Cramps…
Δυστυχώς, παρότι ο χώρος και ένα μεγάλο μέρος του κοινού που
βρισκόταν εκεί περισσότερο εξαιτίας του –του χώρου- παρά για την μπαντα, προδιέθεταν
για παρόμοια χαπενιγκ, δεν είδαμε ούτε ένα τόσο δα στριπτιζ κάποιου τρελού
καλλιτέχνη, ή έστω κάτι ανάλογο, από ένα φρικαρισμένο και άμαθο στο ασιντ
κοράσιο…πολλά βιβλία για τα σιξτις διαβάζω τελευταία μάλλον… (το βιντεάκι παρακάτω είναι από το live στο
6 d.o.g.s.)
