Self Release
2012
Ελπίδα για το μέλλον (ποια? ποιο?) αυτοί οι απεγνωσμένοι και
τραχείς νεαροί Εγγλέζοι punks…και
τ’ όνομά τους ευχή?
Θυμάμαι είχα πάει στην κηδεία του punk, ήμασταν μαζεμένοι πολλοί και μαυροφορεμένοι, οι νεκροθάφτες το είχανε παραχώσει στα γρήγορα έξι μέτρα κάτω απ’ τη γη και μεις πετάγαμε μαζί με το χώμα, τσιγάρα, μπύρες, σάλια και βρισιές για κατευόδιο.
Στον γυρισμό απ’ το νεκροταφείο, όπως σκούπιζα ένα σκουπιδάκι που είχε μπει στο μάτι μου, είχα παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να είναι παράξενοι στον δρόμο, τελικά όλοι οι άνθρωποι είναι παράξενοι το ίδιο και οι δρόμοι, η γκρίνια τ’ ουρανού η γκρίνια του διπλανού ήταν και αυτή εκεί, η κατσαρίδα που σκότωσα στην μύτη του παπουτσιού, η ξεχορδιασμένη κιθάρα μες την σκόνη, ο τρόμος του κενού, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, το γατί που τάϊσα στην βρώμικη γωνία, η αγωνία, η μαλακία με τους χιλιάδες πιστούς, η βλακεία με τα εκατομμύρια, το επόμενο πρωί, το μικρό κελί, το μεγάλο μαντρί, τα χθεσινά μακαρόνια, οι παραισθήσεις, οι δραματικές εξελίξεις, η κατά-θλίψη, η (παρα)αν(ο)ια της ζωής, το τίποτα, τίποτα που να μην είχα ξαναδεί και ξανακούσει, κι ας ήμουν, κι ας είμαι, ένας απαρχαιωμένος άνθρωπος σε έναν μοντέρνο κόσμο.
2012
Θυμάμαι είχα πάει στην κηδεία του punk, ήμασταν μαζεμένοι πολλοί και μαυροφορεμένοι, οι νεκροθάφτες το είχανε παραχώσει στα γρήγορα έξι μέτρα κάτω απ’ τη γη και μεις πετάγαμε μαζί με το χώμα, τσιγάρα, μπύρες, σάλια και βρισιές για κατευόδιο.
Στον γυρισμό απ’ το νεκροταφείο, όπως σκούπιζα ένα σκουπιδάκι που είχε μπει στο μάτι μου, είχα παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να είναι παράξενοι στον δρόμο, τελικά όλοι οι άνθρωποι είναι παράξενοι το ίδιο και οι δρόμοι, η γκρίνια τ’ ουρανού η γκρίνια του διπλανού ήταν και αυτή εκεί, η κατσαρίδα που σκότωσα στην μύτη του παπουτσιού, η ξεχορδιασμένη κιθάρα μες την σκόνη, ο τρόμος του κενού, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, το γατί που τάϊσα στην βρώμικη γωνία, η αγωνία, η μαλακία με τους χιλιάδες πιστούς, η βλακεία με τα εκατομμύρια, το επόμενο πρωί, το μικρό κελί, το μεγάλο μαντρί, τα χθεσινά μακαρόνια, οι παραισθήσεις, οι δραματικές εξελίξεις, η κατά-θλίψη, η (παρα)αν(ο)ια της ζωής, το τίποτα, τίποτα που να μην είχα ξαναδεί και ξανακούσει, κι ας ήμουν, κι ας είμαι, ένας απαρχαιωμένος άνθρωπος σε έναν μοντέρνο κόσμο.
