Δεν είχα κανέναν σκοπό να γράψω κάτι για αυτό το ντοκιμαντέρ
που μαζί με το Super 8 Stories είναι
νομίζω ότι πιο άξιο λόγου έχει κάνει μετά το Underground ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα Emir Kusturica αλλά
μάλλον θέλω να κρατήσω για λίγο ακόμη την φόρα από το ταξίδι…
Που κολλάει αυτό? Στο ότι ο ύμνος που ακούμε παρακάτω στον
έναν και μοναδικό θεό της μπάλας, τραγουδημένος από τον ίδιο για την ταινία Maradona, βρέθηκε κάπου στην
μέση ενός από τα cd που είχα ετοιμάσει για τον δρόμο και μαζί με το Satta Massagana των
Abyssinians, το Crazy World των
δικών μας One Drop, μια ρεμπετορέγγε διασκευή του Χαρμάνης και άφραγκος του
Σιδηρόπουλου (που έτσι στο άσχετο και γιατί με έπιασε το μεράκι ρίχνω αμέσως
μετά των ύμνο) και άλλα παρόμοια, κόντεψαν να εκθρονίσουν στον τελικό
απολογισμό των περισσότερων ακροάσεων, τις παγκοσμίως γνωστές για την αρτιότητα
τους κιθαροσυλλογές μου…(λαγούτο και λύρα ήταν για προφανείς λόγους εκτός
συναγωνισμού)…το θέαμα με το αμάξι να διασχίζει φαράγγια και παραλίες με
ανοιχτά παράθυρα, χέρια να υψώνονται στον αέρα πανηγυρικά, και τα χορωδιακά μαραντό και ολέ
ολέ ντιεγκο, από τα βλακωδώς χαμογελαστά στόματα μεγάλων ανθρώπων σαν δεν ντρέπονται, θα
πρέπει να το απόλαυσαν αρκετοί εκεί κάτω στην μεγαλόνησον.
Από μεθαύριο, υπόσχομαι: φαζαρισμένη κιθάρα και άγιος ο
θεός! (αν και η μπάντα εδώ δεν τα πάει καθόλου άσχημα...για φανς των Natas τους κόβω).
