Κυνηγούσα την ενέργεια συγκεκριμένων τετραγώνων,
στοιχειώνοντας κάτω απ’ τη σκιά της νύχτας τα μοναχικά σκαλάκια μπροστά από τις
εισόδους. 2η οδός, ανάμεσα στην Α και τη Β. Οδός Ντελάνσι κάτω απ’
την Κρίστι. Ρίβινγκτον. Ο Αυτοκινητόδρομος Γουέστ Σάιντ. 37η οδός
στο Χελς Κίτσεν. Ανατολική 116η. 100η στο Σέντραλ Παρκ
άπερ Μπρόντγουεϊ. Χωνόμουνα στις εισόδους, στα υπόγεια, ανέβαινα στις στέγες.
Κατέβαινα απ’ τις εξόδους κινδύνου. Έστηνα αφτί πίσω απ’ τις πόρτες και άκουγα
καβγάδες, ντίλια, γλυκόλογα, μωρά να κλαίνε, συζητήσεις την ώρα του φαγητού.
Αποκωδικοποιούσα την ιστορία του κτηρίου, με βάση τα γεγονότα που είχα
κρυφακούσει.
Με συνάρπαζε η συχνότητα με την οποία μεταβαλλόταν η
ατμόσφαιρα. Κάθε λίγα μέτρα με τύλιγε μια καινούργια υφή, γεύση, μυρωδιά. Μια
πιεστική ανάγκη. Η ίδια η πόλη ένας βρικόλακας, μια θεόρατη ρουφήχτρα. Τροφή
της γίνεσαι εσύ, αφού σε παρασύρει μέσα απ’ τα δρομάκια της. Άλλο ένα φάντασμα
στη μηχανή. Ένα αχνό στίγμα στην οθόνη του ραντάρ. Ένα αόρατο άστρο που
διασχίζει το γαλαξία ενός νεκρού.
text: Lydia Lunch – Paradoxia το ημερολόγιο ενός αρπακτικού, μετάφραση Δημήτρης Ισηγόνης,
εκδόσεις Οξύ 2001.
music: Wok feat. Dimi Dero – Endless Fall, από το A Tribute To Rowland S. Howard CD, Stagger Records 2007.
