Mississippi Records
2012
Όχι δεν είμαι ενθουσιασμένος απ’ αυτή την κυκλοφορία. Ακούω
εδώ και μέρες τα τέσσερα τραγούδια, 2 ακυκλοφόρητα ως σήμερα, τα Don’t Hate Me και
I’ll Follow You, και τα Too Many People και
Claim To Fame παρμένα μέσα από την
ανατριχιαστική με τις μνήμες που ξυπνάει συλλογή, 13 Off My Hook, κοντά τους χώνω και
κλασικά και αγαπημένα που έχω καιρό να ακούσω σαν το Clouds of Dawn το
Ill of the Dead, το Say Isn’t So ή
το Ricochet και την έχω καταβρεί. Στις διακοπές ένα από τα cd είχε
μέσα το On The Move των Pierced Arrows και όποτε έπαιζε πιάναμε για χιλιοστή φορά ενθουσιασμένοι να
λέμε ότι δεν υπάρχουν πιο πορωτικά κομμάτια από αυτά που γράφει και τραγουδάει
το ζεύγος Fred και Toody Cole,
και δώστου να συνοδεύουμε χορωδιακά με τις άτσαλες φωνές μας: We are on the move, oh yeahhhh, we are on the move!
Σε ένα κείμενο για τον Sage που είχα γράψει είχα πει ότι το
αγαπημένο μου συγκρότημα τότε τώρα και για πάντα είναι οι Wipers. Ε αν μπορούσα να κολλήσω ακόμη
ένα εκεί δίπλα και πάνω στον θρόνο θα ήταν οι Dead Moon, αλλά ξαναλέω δεν πήδηξα
απ’ την χαρά μου για αυτό το σινγκλάκι.
Όχι γιατί το Don’t Hate Me δεν γαμεί όπως μόνο ένα τραγούδι αυτής
της μπάντας μπορεί να κάνει, ούτε φυσικά γιατί βγήκε στην λατρευτή Mississippi Records. Λέω να το πάρω και
σε βινύλιο, άμα μου περισσέψουν τίποτα ψιλά, να το βάλω καινούργιο και άθικτο δίπλα στα άλλα τα ταλαιπωρημένα που λάμπουν όμως από την πολύ χρήση.
Απλά λέω να αφήσω του διθυράμβους
σε κάτι τύπους που ρωτούσαν αν σε κάτι τέτοια live σαν των Dead Moon μαζεύονται
αρκετές γκόμενες, ή σε κάτι άλλους που γουστάρουν να πουλάνε μούρη ακόμη κι αν
χρειαστεί στην ανάγκη να βάψουν με γράσο τα λεπτεπίλεπτα και τόσο ιντελεκτουελ χεράκια
τους…Μαζέψτε τα σάλια σας ρε, συνεχίστε να πλέκετε το σεμεδάκι και το εγκώμιο
της κουλτούρας και της πρωτοπορίας, κι αφήστε τα γκαράζ στην βρώμα, την
φασαρία τους, και τους παρωχημένους, κολλημένους, ντεμοντέ θαμώνες.
Όσο για μένα, αλλά και πολλούς από σας εκεί έξω: Κι όταν πεθάνω,
νεκρό φεγγάρι θέλω να έχω στον τάφο μου επάνω.
