Τη μέρα, τα πουλιά
πετάνε χαμηλά, οι μύγες τσιμπάνε
δυνατά, μα ποτέ
δεν βρέχει.
Οι δρόμοι κυλάνε
σκονισμένοι, οι άνθρωποι περπατούν
σκυφτοί, κοιτούν
γύρω, ξύνουν το κεφάλι τους απορημένοι.
Στο θρηνερό σούρουπο,
πάντα αστράφτει κάπου μακριά,
στους αρχαίους
άπιαστους ορίζοντες, κι ύστερα έρχονται
από τη δύση διαμελισμένα
τα σύννεφα.
Κρέμονται πάνω
απ’ τα κτίρια σαν πολυκαιρισμένες,
λιγδερές μαυροκόκκινες
σημαίες, ώσπου να σκοτεινιάσει,
έπειτα φεύγουν
και χάνονται, τα καταπίνει το σκοτάδι.
Όταν πια πέφτει
η νύχτα, και τα φώτα ανάβουν, κι όλοι
διψάνε για δροσιά,
κι αέρα και έρωτα, μα το μόνο που
βρίσκουν είναι
ξανά η δυστυχία, σ’ έναν άρρωστο νοτιά,
σε χλιαρά ποτά
και πλαστικούς εραστές, τότε… η πόλη
μοιάζει πια σαν
πιστή ζωγραφιά της ψυχής των κατοίκων
της, μια πιστή
ζωγραφιά της ψυχής μου.
Κι όμως αυτό
που θα ’θελα, θα θέλαμε όλοι,
φαντάζει τόσο
απλό.
Να ’μαστε λέει
οι σταγόνες της βροχής, οι νότες της
αιώνιας μουσικής,
σάρκα στα οστά της γης, οι άνθρωποι
μιας γλυκόπικρης
παντοτινής γιορτής…
να ’μαστε λέει
οι άνθρωποι μιας πόλης ακόμη ζωντανής…
κι όχι νεκροζώντανοι,
γυαλισμένες εικόνες, κίβδηλες,
μιας άδειας ατέλειωτης
στιγμής.
Λένε πως θα βρέξει,
οι ειδικοί…
Μην τους πιστεύεις.
Το τύμπανο της βροχής από τα χέρια
σου πρέπει να
ακουστεί, βροχοποιός θα γίνεις εσύ.
