when you're in the shit up to your neck, there's nothing left to do but sing

 

επετειακό

Τέλος, στις παλιές αποικίες της Μαύρης Αφρικής, που παραμένουν ανοικτά συνδεδεμένες με τη δυτική αστική τάξη, αμερικάνικη και ευρωπαϊκή, δημιουργείται μια αστική τάξη – συνηθέστερα στηριζόμενη στη δύναμη των παραδοσιακών φυλάρχων – διαμέσου της κατοχής του Κράτους: σ’ αυτές τις χώρες, όπου ο ξένος ιμπεριαλισμός παραμένει πραγματικός κύριος της οικονομίας, κάνει την εμφάνισή του ένα στάδιο όπου οι κομπραδόροι παίρνουν, σε αντάλλαγμα της πώλησης εγχώριων προϊόντων, την ιδιοκτησία ενός τοπικού κράτους, ανεξάρτητου απ’ τις ιθαγενείς μάζες αλλά όχι και απ’ τον ιμπεριαλισμό. Στην περίπτωση αυτή πρόκειται για μια τεχνητή αστική τάξη, που δεν είναι ικανή να συσσωρεύσει, αλλά απλώς διασπαθίζει τόσο το ποσοστό υπεραξίας της εγχώριας εργασίας που της ανήκει, όσο και τις ξένες επιχορηγήσεις των Κρατών και μονοπωλίων που είναι προστάτες της.

 

text: Guy Debord – Η κοινωνία του θεάματος, μετάφραση Πάνος Τσαχαγέας – Νίκος Β. Αλεξίου, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος 1986.

music: Kaleidoscope – Taxim, A Beacon From Mars LP, Epic Records 1968. 

 

on the time to come

 

Αυτό που συμβαίνει σήμερα σε πλανητική κλίμακα είναι σίγουρα το τέλος του κόσμου. Όχι όμως –όπως το εννοούν εκείνοι που προσπαθούν να κυβερνήσουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους- με την έννοια της μετάβασης σ’ έναν κόσμο περισσότερο σύμφωνο με τις νέες ανάγκες της ανθρώπινης συνεργασίας.

 

Τελειώνει η εποχή των αστικών δημοκρατιών, με τα δικαιώματά τους, τα συντάγματά τους και τα κοινοβούλιά τους· πέρα όμως απ’ το νομικό κέλυφος, που σίγουρα δεν είναι ασήμαντο, φτάνει στο τέλος του, πρώτα απ’ όλα, ο κόσμος που ξεκίνησε με τη βιομηχανική επανάσταση και αναπτύχθηκε με τους δύο –ή τρεις- παγκόσμιους πολέμους και με τους ολοκληρωτισμούς –τυραννικούς ή δημοκρατικούς- που τους συνόδευαν.

 

Εάν οι αρχές και οι εξουσίες που κυβερνούν τον κόσμο θεώρησαν ότι πρέπει να καταφύγουν σε μέτρα και μηχανισμούς τόσο ακραία όσο η βιοασφάλεια και η υγειονομική τρομοκρατία, που τα επέβαλαν παντού και χωρίς επιφυλάξεις, αλλά απειλούν τώρα να ξεφύγουν απ’ τον έλεγχό τους, αυτό έγινε επειδή φοβήθηκαν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ότι δεν είχαν άλλη επιλογή προκειμένου να επιβιώσουν. Και αν οι άνθρωποι αποδέχτηκαν τα δεσποτικά μέτρα και τους πρωτοφανείς περιορισμούς στους οποίους υποβλήθηκαν χωρίς καμιά εγγύηση, αυτό δεν έγινε μόνο απ’ τον φόβο της πανδημίας, αλλά κατά πάσα πιθανότητα επειδή γνώριζαν, περισσότερο ή λιγότερο ασυνείδητα, ότι ο κόσμος στον οποίο ζούσαν μέχρι τότε δεν μπορούσε να συνεχιστεί, ήταν πάρα πολύ άδικος και απάνθρωπος. 

 

Είναι αυτονόητο ότι οι κυβερνήσεις ετοιμάζουν έναν κόσμο ακόμα πιο απάνθρωπο, ακόμα πιο άδικο· αλλά, σε κάθε περίπτωση, και η μια πλευρά και η άλλη προαισθάνθηκαν με κάποιον τρόπο ότι ο πρώην κόσμος –όπως αρχίζουμε τώρα να τον αποκαλούμε- δεν μπορούσε να συνεχιστεί.

 

Υπάρχει σίγουρα εδώ, όπως σε κάθε σκοτεινό προαίσθημα, ένα θρησκευτικό στοιχείο. Η υγεία (salute) έχει αντικαταστήσει τη σωτηρία (salvezza), η βιολογική ζωή έχει πάρει τη θέση της αιώνιας ζωής, και η Εκκλησία, συνηθισμένη εδώ και καιρό να συμβιβάζεται με τις κοσμικές απαιτήσεις, έχει συγκατατεθεί περισσότερο ή λιγότερο ρητά σε αυτήν την αντικατάσταση.

 

Ας μη λυπόμαστε γι’ αυτόν τον κόσμο που τελειώνει, ας μην έχουμε καμία νοσταλγία για την ιδέα του ανθρώπινου και του θεϊκού που τα αδυσώπητα κύματα του χρόνου σβήνουν σαν ένα πρόσωπο από άμμο στην ακτή της ιστορίας.

 

Με την ίδια αποφασιστικότητα όμως, ας απορρίψουμε τη γυμνή ζωή, βουβή και χωρίς πρόσωπο, και τη θρησκεία της υγείας που μας προτείνουν οι κυβερνήσεις. 

 

Ας μην αναμένουμε ούτε ένα νέο θεό ούτε ένα νέο άνθρωπο – ας αναζητήσουμε καλύτερα, εδώ και τώρα, μέσα στα ερείπια που μας περιβάλουν, μια ταπεινή, απλούστερη μορφή ζωής, που δεν είναι αντικατοπτρισμός, διότι έχουμε ανάμνηση και εμπειρία της, ακόμα κι αν, μέσα μας και έξω από εμάς, οι αντίπαλες δυνάμεις την απωθούν διαρκώς στη λήθη.

 

text: Giorgio Agamben – Που βρισκόμαστε; Η επιδημία ως πολιτική (κεφάλαιο: “ Για τον xρόνο που έρχεται”), μετάφραση Παναγιώτης Καλαμαράς-Τάσος Θεοφιλογιαννάκος, εκδόσεις Αλήστου μνήμης 2020.

music: Herbst in Peking – Panik, Panik CD, Moloko+ records 2020. 

 

ο γκρεμός

 

"Αν πάω μπρος βαθύς γκρεμός
κι αν κάνω πίσω ρέμμα
κι άμα σταθώ τρέχει η πληγή
και κολυμπώ στο αίμα"