πιάνω τον αέρινο σφυγμό που ’χει στις φλέβες του ο νομάς
ψηλαφώ τις πληγές του απείθαρχου σκλάβου στην πλάτη
μυρίζω τον βαρύ ιδρώτα της ψυχής του εργάτη.
Βλέπω στα μάτια του τρελού αυτοκράτορα
τις πρώτες σπίθες της φωτιάς
βλέπω στα μάτια του αυτοκράτορα
τον φόβο και πάλι να γεννιέται.
Στο πρόσωπό μου βρίσκονται όλα χαραγμένα
όσα φτάνει το μάτι ένα γύρω, κι ακόμη πιο πέρα
σαν παλιός ξεθωριασμένος χάρτης
σαν τα χνάρια των νεκρών πάνω στη στάχτη.
Δεν θα σβηστεί ό,τι δεν σβήνεται.
Παρόλο το φως που με τυφλώνει
παρόλο το ψέμα που με ζώνει
το ξέρω
έχω πεθάνει πολλούς θανάτους εδώ
κι έχω ζήσει άλλες τόσες ζωές εδώ
και θα ξανάρθω
θ’ ανασάνω ξανά
κάτω απ’ το ίδιο στερέωμα
μέσα σ’ ένα άλλο σκήνωμα
πριν τις μεγάλες φωτιές
και ξανά
με τις πρώτες βροχές
τότε που η υγρή γη
όχι, δεν θα τρέμει
μα θα μυρίζει
σπίτι.
text: Χρήστος Πελτέκης – Συγκομιδή από την εποχή της
ξηρασίας, εκδόσεις orphan drugs 2017.
music: Oiseaux-Tempête & The Bunny Tylers - The Little
Known Ending Fading Away, The True History Of The Tortoise & The Hare
According To Lord Dunsany CD, Ruptured Records 2018.
«Και το τέλος θα είναι να
καταθέσουν στα πόδια μας την ελευθερία τους και να μας πουν:
“Κάντε μας δούλους, αλλά
χορτάστε μας”».
Ντοστογιέφσκι, Ο Μέγας
Ιεροεξεταστής.
Ναι! το διάολο να
πάει η ελευθερία, και να μη ξαναγυρίσει, να εδώ στα πόδια σας, χάμω στο χώμα,
μέσα στη λάσπη την αφήνουμε, τη βρομιάρα, την πετάμε, δεν τη θέμε, άμα πια!
Εσείς μόνο
χορτάστε μας! Μπουκώστε το στόμα μας, ας είναι και σκουπίδια, μόνο να γεμίσει η
μπάκα, τσάτρα πάτρα.
Στουμπώστε το
μυαλό μας, κι εκεί σκουπίδια ναι! Ειδικά εκεί! Και σκατά! Πολλά σκατά! Χιλιάδες
σκατά! Εκατομμύρια σκατά! Μόνο να μη σκεφτόμαστε... τίποτα δικό μας! Μην έρθει
καμιά αλήτισσα σκέψη, απ’ τον βαθύ εαυτό μας.
Δώστε μας πράσινη
ανάπτυξη και πούτσες μπλε, χιλιάδες νέες και καλύτερες δουλειές, και πράσινα
άλογα, εκατομμύρια νέα, βελτιωμένης σύνθεσης προϊόντα, και ασφάλεια!
Ναι ασφάλεια!
Ησυχία, νόμος και τάξη ρε!
Να κοιμόμαστε
επιτέλους με ανοιχτά παράθυρα, στην τηλεόραση, το Chrome και τον Mozilla.
Πάρτε από πάνω
μας τον φόβο, είμαστε πολύ ευαίσθητοι σ’ αυτό το θέμα, σαν την Πακίτα Γκαλίεγο
ένα πράμα, κάντε μας να μη φοβόμαστε, γιατί πως γίνεται μέρα τη μέρα να μας
κυριεύει ο φόβος όλο και πιο πολύ; δεν αντέχουμε άλλο!
Ο φόβος
καραδοκεί! Στα σκοτεινά, σαν στοιχειό, από την γωνία ξεπροβάλει μαζί με τον
άλλον, τον ξένο, στις πλατείες βρυχάται, στον αέρα πλανάται μαζί με τον ιό, την
αρρώστια, στον ορίζοντα εμφανίζεται εμπροσθοφυλακή, του θανάτου!
Θα κάνουμε ό,τι
μας πείτε, θα κλειστούμε πίσω απ’ τα κάγκελα, εκεί που βασιλεύει λευκόφωτη
στεφανωμένη η υγεία, κάγκελα παντού ναι! της πουτάνας το κάγκελο, όσο βαρούν τα
σίδερα, μέσα! Όλοι μέσα! Προσχή! μόνο όταν διατάξτε εσείς, «ανάπαυση! τώρα όλοι
έξω!», θα τολμήσουμε προσεκτικά, πάντα πολύ-πολύ προσεκτικά! να βγούμε για λίγο
μαζί με τον σκύλο, προς θεού! δεν θα δούμε κανέναν ύποπτο φίλο! θα στέλνουμε
μηνύματα, θα σερβίρουμε τη χωριάτικη στον τουρίστα, σεμνά, ταπεινά, με χαμόγελο
πίσω απ’ τη μάσκα, και κάτω απ’ τη κάσκα! να μη ξεχάσω! κλειδιά, κινητό, αντισηπτικό,
ταυτότητα, πιστοποιητικό, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, ΕΦΚΑ, PCR, DDT, LSD, DOA, MDMA,YMCA, ESP, θα χώσουμε την μπατονέτα στη ρουθούνα, αν
δείξει κόκκινο θα βαρέσουμε τη κουδούνα, αλέρτ ρε μουνιά! όλοι αλέρτ! καλού
κακού θα τη φοράμε μέρα νύχτα, τη κουδούνα, μονάχα στείλτε μας με το παιδί, τον
βασιλιά της ασφάλτου! ένα γεύμα γυμνό σαν πνεύμα, σαν τη ζωή, κάνα κοψίδι απ’
τη μεγάλη, ραδιενεργή γουρούνα!
Αέναη κατάστασή
εξαίρεσης, ζωή μόνιμης αφαίρεσης, το κοπάδι των παλιάτσων μπρος στα πόδια σας τα
πάντα όλα τα ξεχνά, και προσκυνά...
Να, πάρτε την
ελευθερία, τι να τη κάνουμε ’μεις, την ίδια αξία έχει με μια παλιά, φθαρμένη
ιστορία, έτσι που ’ναι κατσιασμένη, από τριτοτέταρτο χέρι, ορφανή, χωρίς κανείς
να θυμάται ποιος, πόσο και πότε, έχει πληρώσει το ακατάλυτο τίμημα, δίχως
αρετή, που να τη βρούμε, στον
καναπέ ή στην οθόνη; και πόσο
μάλλον τόλμη, εμείς τόλμη; που
ακούστηκε; το πιο τολμηρό που
κάναμε ποτέ ήταν που ρουφιανέψαμε τον γείτονά ότι δεν έχει μια και τη
γειτόνισσα για μαγεία, ενάντια στου κράτους τη θρησκεία, αν είναι δυνατόν!
Οπότε... μη με
κάνετε και γελάω, πονάνε τα παΐδια μου, πάρτε τη και δώστε μας κάτι να
γλείφουμε, να ροκανίζουμε, κάτι να γυαλίζει και ποτέ κάτι θνητό να θυμίζει, πάρτε
την πουτάνα την ελευθερία και σώστε μας!
Σώστε μας απ’ τον
θάνατο!
Φωνή
βοώντος εν τη ερήμω:Όμως,
ο μοναχογιός της χήρας όπως κι ο Λάζαρος, είναι κι αυτοί, μαζί με όλους τους
άλλους, από αιώνες νεκροί.
