Πήγα κι αγόρασα το Οι Νύχτες των Εν Πλω, θα σας τα πω
προσεχώς για αυτό, και έχει μερικές μέρες που οι τοίχοι του σπιτιού αντιλαλούν
από τα τραγούδια των δίσκων τους αλλά και από δίσκους που με τον έναν ή τον
άλλον τρόπο εμπλέκονται τα μέλη τους.
Ένας τέτοιος είναι το Mixed Race των Clandestinos, ένα CD που είχε βγει
το 2002 από τη Music Works και όπου στη σύνθεση του βραχύβιου αυτού συγκροτήματος
βρίσκουμε τους Μίμη Καφούσια από τις πρώτες μέρες των Εν Πλω (έπαιζε μπάσο) που
μαζί τη Ρεγγίνα Μακρή και βέβαια τον Ντίνο Σαδίκη και τον Δημόκριτο Ζαμάνο
είχαν ηχογραφήσει το πρώτο demo του συγκροτήματος το 1987 και αμέσως μετά διαλύθηκαν για να
ξαναφτιαχτούν έναν χρόνο μετά από τους Σαδίκη και Ζαμάνο με την προσθήκη του
Κώστα Καλογήρου στα τύμπανα και να ηχογραφήσουν τον δίσκο που όλοι μας (ελπίζω)
γνωρίζουμε.
Στους Clandestinos όμως βρίσκουμε και τους Χρήστο Πολίτη και Στράτο Αλοίμονο
που είχαν συνεργαστεί ξανά όλοι μαζί στο ομότιτλο άλμπουμ των (επίσης
βραχύβιων) Επόμενη Κίνηση, κυκλοφορημένο στην FM records το
1996.
Μαζί με τους τρείς στο Mixed Race ανταμώνουν πλέοντες και ταξιδεύοντες
σε rock νερά κι έπειτα
στην ελληνική παράδοση αλλά και την παγκόσμια, για να χαθούν στον ορίζοντα
κάπου μακριά και ανεξερεύνητα, η ποίηση του Kerouac και του Εμπειρίκου, οι στίχοι του Σιδηρόπουλου (στη
διασκευή του Μου ‘πες θα φύγω) βιόλες
βιολιά σύνθια Ney και Mismar, ο Ζωρζ Πιλαλί, και μια πλειάδα ακόμη λέξεων ήχων
μουσικών και μουσικών.
Στο δέκατο (από τα δώδεκα συνολικά) τραγούδια του CD η
παρέα των Εν Πλω μεγαλώνει αφού το Χαμένες
κουβέντες όπως είναι ο τίτλος του τραγουδιού, είναι σύνθεση του από
καιρό αποδημήσαντα εθελοντικά εκ του μάταιου τούτου κόσμου, Δήμου Ζαμάνου. Ξεκινάει σαν βαρύ
μεταμεσονύκτιο και βραχνιασμένο ρεμπετοblues για να συνεχίσει σαν ανορθόδοξο trip hop και
να καταλήξει προς το τέλος με το sample της φωνής του Demetrio Stratos σε
κάτι άλλο που όποιο επίθετο κι αν του κολλήσω δίπλα απλά θα το μειώσω.
Και αφού τα θυμήθηκα όλα αυτά και ετοίμασα ένεκεν τούτη τη
μικρή ανάρτηση, δε μπορώ να μη μνημονεύσω πριν το τέλος και το δεύτερο κομμάτι
του δίσκου, το Βλέφαρο από πορσελάνη
που ανάμεσα στις κιθάρες τα κρουστά τα πλήκτρα το πιάνο και την ποίηση του των
στίχων εμφανίζεται από το πουθενά και χάνεται εκεί ο ήχος του Mismar έν’
αράβικο πνευστό που ακούγεται σαν γκάιντα και σηκώνει το τριχωτό κεφαλής και
σώματος κάγκελο.
