beware of your last words

Ο Κάρλσεν, πάντως, ήταν μικρόψυχος άνθρωπος, ένας ιδεαλιστής που πέθανε για τα αισθήματά του, μ’ άλλα λόγια επειδή δεν είχε δυνατά νεύρα, πράγμα που σημαίνει κακή διατροφή και έλλειψη καθαρού αέρα…Αχ, ο καθαρός αέρας! «Ας είναι το ατσάλι σου τόσο κοφτερό όσο η τελευταία σου άρνηση!»

Χαράμισε τη μεταθανάτια δόξα του μνημονεύοντας έναν ποιητή. Ας φανταστούμε πως συναντάω τον Κάρλσεν εγκαίρως, πριν απ’ το δυστύχημα, μόνο μισή ώρα πριν λόγου χάρη. Μου εμπιστεύεται την πρόθεσή του ν’ αναφέρει πεθαίνοντας έναν ωραίο στίχο. Του λέω: «Κοίταξέ με καλά, είμαι άνθρωπος λογικός και εν ονόματι της ανθρωπότητας επιθυμώ να μη λεκιάσεις το θάνατό σου μνημονεύοντας κάποιο μεγάλο ποιητή. Ξέρεις τι είναι ένας μεγάλος ποιητής; Είναι ένας άνθρωπος που δεν ντρέπεται για τίποτα! Οι άλλοι άνθρωποι κοκκινίζουν καμιά φορά για τα λάθη τους, ο μεγάλος ποιητής ποτέ.

Αν επιμένετε σώνει και καλά να πεθάνετε αναφέροντας κάποιον, διαλέξτε κάτι που είπε κάποιος γεωγράφος: έτσι θα εκτεθείτε λιγότερο.

image: Josef Breitenbach, Sunrise from my Window, 1951.  

text: Knut Hamsun  - Mysterier, στα ελληνικά: Μυστήρια, μετάφραση Γιάννης Λάμψας, εκδόσεις Printa 1993. 

music: Salter Cane – Sorrow, Sorrow CD, Black Ship records 2010.

Maurice Flavel's Intensive Care - Maurice Flavel's Intensive Care

Self Release
2014

Αν ήμουν σίγουρος πως όλοι όσοι διαβάζετε πιστεύετε στον θεό και το ιερό όπως εγώ, θα σας μιλούσα για μια φωνή χάρισμα και δώρο θεού, τελετουργική όπως όλες οι φωνές που τραγουδούν τα blues, αλλά σκέφτομαι τους άθεους και τους άπιστους ανάμεσά σας και ψάχνω άλλον τρόπο. 

Να γράψω κάτι πιο τετριμμένο όπως το ότι τούτη η μπάντα είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό της αυστραλέζικης σκηνής από την εποχή των Gutterville Splendour Six, και πάλι οι γνώστες θα πουν ότι είμαι υπερβολικός, κι ας είναι τελικά αλήθεια. 

Οι τελευταίοι που κυκλοφόρησαν ένα μόλις -φοβερό όπως δηλώνω επανειλημμένα όπου σταθώ κι όπου βρεθώ- EP το 1998 (πρόσφατα επανακυκλοφόρησε με πολλά ακυκλοφόρητα κομμάτια σαν διπλό LP από την καλή ισπανική Bang! Records), ενώ όσο ήσαν ενεργοί παρέμειναν στην αφάνεια παρά τους διθυράμβους του John Peel όπως θέλει ο μύθος, με το πέρασμα του χρόνου έχουν αρχίσει τουλάχιστον να αναφέρονται σαν πρόδρομοι των Drones μιας και τέσσερα (!) από τα βασικά τους μέλη υπήρξαν κοινά, αλλά όχι μόνο, αφού από τις στάχτες των Six ξεπήδησαν και οι Kill Devil Hills αλλά και ο James McCann με τις διάφορες μπάντες του και βέβαια η τρομερή, σαγηνευτική φωνή τους που συνέχισε να τραγουδά αλλά (εντελώς ακατανόητα) όχι να δισκογραφεί, ο Maurice Flavel. 

Θα τολμήσω όμως να υποστηρίξω με πάθος ότι αυτή η φωνή ξεπερνά πια σε ερμηνεία και βάθος όλες αυτές των σιτεμένων αμερικάνων (βλέπε Lanegan) και αυστραλών (βλέπε Cave) κυρίων, όπως κάποιες φορές ο μαθητής τον δάσκαλο. 

Όσο για τις συνθέσεις, οι προαναφερθέντες μαζί με καμιά εκατοστή άλλους παλιούς και νέους πιστούς του Robert Johnson, θα έτρεχαν με τα σώβρακα και τις ρόμπες μέσ' στο μεσονύχτι να σταθούν στο πρώτο σταυροδρόμι όπου υπήρχαν φήμες ότι συνηθίζει να εμφανίζεται ο ακατονόμαστος οξαποδώ, και να υπογράψουν με κόκκινο φυσικό μελάνι το ανίερο συμβόλαιο το οποίο με χάρισμα της ψυχής του θα επέτρεπε να οικειοποιηθούν τραγούδια σαν το Stars in the daytime, το Gone ή το Miracle. 

Λάθος Blues θα μπορούσαν να είναι οι λέξεις, μα η εικόνα συμπληρώνεται μόνο με το αυστραλέζικο δίπλα, με ότι συνειρμούς φέρνει αυτό, κι έτσι στα βαθειά σκοτεινά νερά του κυλάει όλος ο δίσκος από το δεύτερο ως το έβδομο και το κρυμμένο όγδοο τραγούδι του (που υποψιάζομαι ότι είναι σύνθεση της εποχής των Truckload of Hope του αμέσως προηγούμενο σχήματος-οχήματος με το οποίο έπαιζε ο Flavel και οι οποίοι πρόλαβαν και άφησαν πίσω τους επίσης μόνο ένα EP). 

Θα προσέξατε ίσως ότι άφησα απ' έξω το πρώτο κομμάτι. Ε αυτό είναι ένα τραγούδι που έπειτα από 5-6 χρόνια που πρωτοηχογραφήθηκε βρήκε επιτέλους τον δρόμο του στη δισκογραφία, έστω και με τη μορφή αυτής της ημιεπίσημης κυκλοφορίας, ένα τραγούδι όπου τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, όπου η βάτος φλέγεται μα δεν κατακαίγεται, και έτσι συμποσιαζόμενοι και φλεγόμενοι άπαντες οι ακροατές κινούν υπό τις νότες του τον μακρύ δρόμο από εδώ ως την αιωνιότητα.

Death Wish... I'm On Fire and You Can't Help Me Now.

9

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr 

orphan maurice flavel

orphan splendour six

Bad Dreems

Τρία χρόνια ζωής, ένα EP (Badlands) και ένα single (Dumb Ideas/My Only Friend) μετρούν ως σήμερα οι Bad Dreems ερχόμενοι και ορμώμενοι εκ Αδελαϊδος down under.
Επιρροές πολλές, καλοχωνεμένες, το αυστραλέζικο Punk των 70’s, το αμερικάνικο των 80’s, θόρυβος μελωδίες και μπάσο που επιμένει, εισαγωγής από την χώρα των 90’s, Rowland Howard-δικές κιθάρες υψηλής αισθητικής και εμπνεύσεως, και το ριφ του Close2God έτσι μοναχικά όπως σβήνει στο τέλος του, κουδουνίζει στ’ αυτιά για ώρες μετά την τελευταία ακρόαση του.

soundcloud

who cares right now

Για να μη ξαναγράφω τα ίδια, αφού όσο είχα πει σε κείνο το παλιό ποστ ισχύουν (στο πιο ροκάδικο), πάρτε κατευθείαν το άσμα…

 

livin' on leavin'

Μπήκε ο Μάρτης που στο ημερολόγιο έχει ήδη δύο μουτζούρες που σημαδεύουν ισάριθμες ευκαιρίες προς τέρψην και παραμυθίαν.
Είχε και ακόμη μια, αυτή της επικείμενης κυκλοφορία του νέου δίσκου των The You And What Army Faction κάτω από τον τίτλο Glum, αλλά αυτή πήρε αναβολή για Απρίλη.

Η δεύτερη στη σειρά είναι η προσεχής συναυλία του Ντίνου Σαδίκη και της μπάντας του στις 28 του μήνα στο Eightball όπου φυσικά και θα ακουστούν back from the grave και τα τραγούδια των Εν Πλω, αλλά εφόσον τα είπαμε για αυτούς προσφάτως πάμε στη πρώτη που είναι η συναυλία που διοργανώνεται στις 15/3 πάλι στο Eightball στα πλαίσια της προβολής της ταινίας Εδώ δεν υπάρχει άσυλο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω καμία από τις συμμετέχουσες μπάντες παλιές και καινούργιες, τις οποίες όλες τιμώ και αρκετές ακούω και μ’ αρέσουν πολύ, ο βασικός λόγος που λέω να παραβρεθώ μαζί με τους φίλους μου τους μαθουσάλες απ’ το καπί είναι η εμφάνιση των Stained Veil, που εκτός αν έχω χάσει επεισόδια θα πρέπει να είναι η πρώτη έπειτα από το 1987 που διέλυσαν.

Κάπου εκεί τους είχα δει κι εγώ τελευταίες φορές επί σκηνής, Μάης του ’87 γράφει ένα παλιόχαρτο που βρήκα ψάχνοντας στον σκουπιδότοπο της μνήμης μου, σαν support στους Green on Red και τους Wipers.
Και τώρα που το σκέφτομαι, αν είχαν προλάβει να ηχογραφήσουν τη διασκευή τους στο Window Shop for Love που έπαιξαν τότε μάλλον θα ήταν η πρώτη μπάντα παγκόσμια που έκανε κάτι τέτοιο σε τραγούδι των Wipers. Ή για να μη κάνω τον πολύξερο, αν κάποιος έχει στο νου του διασκευή που να έχει κυκλοφορήσει εκείνα τα χρόνια ας στείλει και από εδώ ένα μειλ να με διαφωτίσει. 

Livin’ on leavin’…ένας τίτλος από μόνος του ικανός να σε κάνει ν’ αγαπήσεις έναν δίσκο.
Κι αν δεν αρκούσε αυτό, υπήρχαν-υπάρχουν πάντα και τα τραγούδια, εφτά τον αριθμό όπου ο μετά-Punk απόηχος, ακόμη νωπός τότε ειδικά στη χώρα μας, αναδυόταν θορυβωδώς μέσα από τ’ αυλάκια του δίσκου· υπήρχε όμως και κάτι άλλο, η μακριά –όπως αποδείχτηκε λίγο αργότερα- υπόγεια σκιά του Greg Sage και των Wipers που ήδη από τότε έπεφτε βαριά στα μέρη μας…

Αλλά αυτές ήταν μόνο οι αναφορές, η μουσική τους είχε αποκλειστικά και μόνο τη δική της ισχυρή προσωπικότητα, αυτή των Stained Veil -καταπληκτικοί μουσικοί όλοι τους-, οπότε ήταν μάλλον φυσικό επακόλουθο το Livin' on Leavin' να αποτελέσει έναν από τους δυνατότερους εγχώριας παραγωγής δίσκους εκείνης της δεκαετίας αλλά γιατί όχι κι έπειτα.

Επίμονο μπάσο, βαθιά τύμπανα, συνεχή κιθαριστικά ξεσπάσματα, παθιασμένη ερμηνεία…Μ’ αυτά και με κείνα, ήταν φυσιολογικό το ότι δεν είχε υπάρξει φίλος να ακούσουμε μαζί μουσική και να παίξει το –άγνωστο σ’ αυτόν ως τότε- Without Them All δίχως να ρωτήσει εκστασιασμένος «τι είναι αυτό ρε μαλάκα?».
Έτσι, μαζί με το ομότιτλο και το Lost, είχε καθιερωθεί να μπαίνουν σχεδόν πάντα στις διάφορες κασέτες-συλλογές που έγραφα για φίλους και γνωστούς για μια μεγάλη περίοδο.

Πριν κάποια χρόνια βγήκε από τη κρύπτη πολύ ετεροχρονισμένα και ο δεύτερος χαμένος δίσκος τους, το Endless Hours που δεν έκανε τίποτε άλλο από να επιβεβαιώσει εκκωφαντικά όλα αυτά, και ακόμη περισσότερα, μιας που η μπάντα φαίνεται να προχωρούσε αναζητώντας νέους δρόμους στον ήχο της.

Αν έχουν έστω και στο μισό, τον δυναμισμό και την ένταση που έβγαζαν πάνω στη σκηνή όπως τους θυμάμαι, τότε αγαπητοί μου φίλοι από το καπί που θα με συνοδεύσετε, εφοδιαστείτε από πριν με πολλά υπογλώσσια για ν’ αντέξουμε…