Self Release
2014
Αν ήμουν σίγουρος πως όλοι όσοι διαβάζετε πιστεύετε στον θεό και το
ιερό όπως εγώ, θα σας μιλούσα για μια φωνή χάρισμα και δώρο θεού,
τελετουργική όπως όλες οι φωνές που τραγουδούν τα blues, αλλά σκέφτομαι
τους άθεους και τους άπιστους ανάμεσά σας και ψάχνω άλλον τρόπο.
Να γράψω κάτι πιο τετριμμένο όπως το ότι τούτη η μπάντα είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό της αυστραλέζικης σκηνής από την εποχή των Gutterville Splendour Six, και πάλι οι γνώστες θα πουν ότι είμαι υπερβολικός, κι ας είναι τελικά αλήθεια.
Οι τελευταίοι που κυκλοφόρησαν ένα μόλις -φοβερό όπως δηλώνω επανειλημμένα όπου σταθώ κι όπου βρεθώ- EP το 1998 (πρόσφατα επανακυκλοφόρησε με πολλά ακυκλοφόρητα κομμάτια σαν διπλό LP από την καλή ισπανική Bang! Records), ενώ όσο ήσαν ενεργοί παρέμειναν στην αφάνεια παρά τους διθυράμβους του John Peel όπως θέλει ο μύθος, με το πέρασμα του χρόνου έχουν αρχίσει τουλάχιστον να αναφέρονται σαν πρόδρομοι των Drones μιας και τέσσερα (!) από τα βασικά τους μέλη υπήρξαν κοινά, αλλά όχι μόνο, αφού από τις στάχτες των Six ξεπήδησαν και οι Kill Devil Hills αλλά και ο James McCann με τις διάφορες μπάντες του και βέβαια η τρομερή, σαγηνευτική φωνή τους που συνέχισε να τραγουδά αλλά (εντελώς ακατανόητα) όχι να δισκογραφεί, ο Maurice Flavel.
Θα τολμήσω όμως να υποστηρίξω με πάθος ότι αυτή η φωνή ξεπερνά πια σε ερμηνεία και βάθος όλες αυτές των σιτεμένων αμερικάνων (βλέπε Lanegan) και αυστραλών (βλέπε Cave) κυρίων, όπως κάποιες φορές ο μαθητής τον δάσκαλο.
Όσο για τις συνθέσεις, οι προαναφερθέντες μαζί με καμιά εκατοστή άλλους παλιούς και νέους πιστούς του Robert Johnson, θα έτρεχαν με τα σώβρακα και τις ρόμπες μέσ' στο μεσονύχτι να σταθούν στο πρώτο σταυροδρόμι όπου υπήρχαν φήμες ότι συνηθίζει να εμφανίζεται ο ακατονόμαστος οξαποδώ, και να υπογράψουν με κόκκινο φυσικό μελάνι το ανίερο συμβόλαιο το οποίο με χάρισμα της ψυχής του θα επέτρεπε να οικειοποιηθούν τραγούδια σαν το Stars in the daytime, το Gone ή το Miracle.
Λάθος Blues θα μπορούσαν να είναι οι λέξεις, μα η εικόνα συμπληρώνεται μόνο με το αυστραλέζικο δίπλα, με ότι συνειρμούς φέρνει αυτό, κι έτσι στα βαθειά σκοτεινά νερά του κυλάει όλος ο δίσκος από το δεύτερο ως το έβδομο και το κρυμμένο όγδοο τραγούδι του (που υποψιάζομαι ότι είναι σύνθεση της εποχής των Truckload of Hope του αμέσως προηγούμενο σχήματος-οχήματος με το οποίο έπαιζε ο Flavel και οι οποίοι πρόλαβαν και άφησαν πίσω τους επίσης μόνο ένα EP).
Θα προσέξατε ίσως ότι άφησα απ' έξω το πρώτο κομμάτι. Ε αυτό είναι ένα τραγούδι που έπειτα από 5-6 χρόνια που πρωτοηχογραφήθηκε βρήκε επιτέλους τον δρόμο του στη δισκογραφία, έστω και με τη μορφή αυτής της ημιεπίσημης κυκλοφορίας, ένα τραγούδι όπου τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, όπου η βάτος φλέγεται μα δεν κατακαίγεται, και έτσι συμποσιαζόμενοι και φλεγόμενοι άπαντες οι ακροατές κινούν υπό τις νότες του τον μακρύ δρόμο από εδώ ως την αιωνιότητα.
Death Wish... I'm On Fire and You Can't Help Me Now.
orphan splendour six
2014
Να γράψω κάτι πιο τετριμμένο όπως το ότι τούτη η μπάντα είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό της αυστραλέζικης σκηνής από την εποχή των Gutterville Splendour Six, και πάλι οι γνώστες θα πουν ότι είμαι υπερβολικός, κι ας είναι τελικά αλήθεια.
Οι τελευταίοι που κυκλοφόρησαν ένα μόλις -φοβερό όπως δηλώνω επανειλημμένα όπου σταθώ κι όπου βρεθώ- EP το 1998 (πρόσφατα επανακυκλοφόρησε με πολλά ακυκλοφόρητα κομμάτια σαν διπλό LP από την καλή ισπανική Bang! Records), ενώ όσο ήσαν ενεργοί παρέμειναν στην αφάνεια παρά τους διθυράμβους του John Peel όπως θέλει ο μύθος, με το πέρασμα του χρόνου έχουν αρχίσει τουλάχιστον να αναφέρονται σαν πρόδρομοι των Drones μιας και τέσσερα (!) από τα βασικά τους μέλη υπήρξαν κοινά, αλλά όχι μόνο, αφού από τις στάχτες των Six ξεπήδησαν και οι Kill Devil Hills αλλά και ο James McCann με τις διάφορες μπάντες του και βέβαια η τρομερή, σαγηνευτική φωνή τους που συνέχισε να τραγουδά αλλά (εντελώς ακατανόητα) όχι να δισκογραφεί, ο Maurice Flavel.
Θα τολμήσω όμως να υποστηρίξω με πάθος ότι αυτή η φωνή ξεπερνά πια σε ερμηνεία και βάθος όλες αυτές των σιτεμένων αμερικάνων (βλέπε Lanegan) και αυστραλών (βλέπε Cave) κυρίων, όπως κάποιες φορές ο μαθητής τον δάσκαλο.
Όσο για τις συνθέσεις, οι προαναφερθέντες μαζί με καμιά εκατοστή άλλους παλιούς και νέους πιστούς του Robert Johnson, θα έτρεχαν με τα σώβρακα και τις ρόμπες μέσ' στο μεσονύχτι να σταθούν στο πρώτο σταυροδρόμι όπου υπήρχαν φήμες ότι συνηθίζει να εμφανίζεται ο ακατονόμαστος οξαποδώ, και να υπογράψουν με κόκκινο φυσικό μελάνι το ανίερο συμβόλαιο το οποίο με χάρισμα της ψυχής του θα επέτρεπε να οικειοποιηθούν τραγούδια σαν το Stars in the daytime, το Gone ή το Miracle.
Λάθος Blues θα μπορούσαν να είναι οι λέξεις, μα η εικόνα συμπληρώνεται μόνο με το αυστραλέζικο δίπλα, με ότι συνειρμούς φέρνει αυτό, κι έτσι στα βαθειά σκοτεινά νερά του κυλάει όλος ο δίσκος από το δεύτερο ως το έβδομο και το κρυμμένο όγδοο τραγούδι του (που υποψιάζομαι ότι είναι σύνθεση της εποχής των Truckload of Hope του αμέσως προηγούμενο σχήματος-οχήματος με το οποίο έπαιζε ο Flavel και οι οποίοι πρόλαβαν και άφησαν πίσω τους επίσης μόνο ένα EP).
Θα προσέξατε ίσως ότι άφησα απ' έξω το πρώτο κομμάτι. Ε αυτό είναι ένα τραγούδι που έπειτα από 5-6 χρόνια που πρωτοηχογραφήθηκε βρήκε επιτέλους τον δρόμο του στη δισκογραφία, έστω και με τη μορφή αυτής της ημιεπίσημης κυκλοφορίας, ένα τραγούδι όπου τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, όπου η βάτος φλέγεται μα δεν κατακαίγεται, και έτσι συμποσιαζόμενοι και φλεγόμενοι άπαντες οι ακροατές κινούν υπό τις νότες του τον μακρύ δρόμο από εδώ ως την αιωνιότητα.
Death Wish... I'm On Fire and You Can't Help Me Now.
9
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
