Ο Κάρλσεν, πάντως, ήταν μικρόψυχος άνθρωπος, ένας ιδεαλιστής
που πέθανε για τα αισθήματά του, μ’ άλλα λόγια επειδή δεν είχε δυνατά νεύρα,
πράγμα που σημαίνει κακή διατροφή και έλλειψη καθαρού αέρα…Αχ, ο καθαρός αέρας!
«Ας είναι το ατσάλι σου τόσο κοφτερό όσο η τελευταία σου άρνηση!»
Χαράμισε τη μεταθανάτια δόξα του μνημονεύοντας έναν ποιητή.
Ας φανταστούμε πως συναντάω τον Κάρλσεν εγκαίρως, πριν απ’ το δυστύχημα, μόνο
μισή ώρα πριν λόγου χάρη. Μου εμπιστεύεται την πρόθεσή του ν’ αναφέρει
πεθαίνοντας έναν ωραίο στίχο. Του λέω: «Κοίταξέ με καλά, είμαι άνθρωπος λογικός
και εν ονόματι της ανθρωπότητας επιθυμώ να μη λεκιάσεις το θάνατό σου
μνημονεύοντας κάποιο μεγάλο ποιητή. Ξέρεις τι είναι ένας μεγάλος ποιητής; Είναι
ένας άνθρωπος που δεν ντρέπεται για τίποτα! Οι άλλοι άνθρωποι κοκκινίζουν καμιά
φορά για τα λάθη τους, ο μεγάλος ποιητής ποτέ.
Αν επιμένετε σώνει και καλά να
πεθάνετε αναφέροντας κάποιον, διαλέξτε κάτι που είπε κάποιος γεωγράφος: έτσι θα
εκτεθείτε λιγότερο.
image: Josef
Breitenbach, Sunrise
from my Window, 1951.
text:
Knut Hamsun - Mysterier, στα ελληνικά: Μυστήρια, μετάφραση Γιάννης Λάμψας, εκδόσεις
Printa 1993.
music: Salter Cane – Sorrow, Sorrow CD,
Black Ship records 2010.
