Ε λοιπόν παιδιά, να με συγχωράτε
να πούμε, αλλά όχι, δεν είμαστε όλοι Παριζιάνοι (ποιος τους χέζει τους
Λιβανέζους αν δεν πρόκειται για φαΐ, ούτε ένα κερί δεν χαραμίζουμε για αυτούς,
δεν λέμε να πάμε λιτανεία έξω απ’ τη πρεσβεία τους… που ακούστηκε), όπως δεν
ήμασταν όλοι Σαρλί προψές, όπως δεν ήμασταν παράπλευρη απώλεια, μια
φαντασμαγορική όπως την βλέπαμε από τη τηλεόραση, νύχτα κάποτε στο Βελιγράδι, την
Ατζαμπίγια (και που στο μπούτσο πέφτει αυτή;) ή τη Βαγδάτη, δεν ήμασταν χθες όλοι
Ρώσοι τουρίστες επιβαίνοντες σε μοιραίο αεροπλάνο, όπως δεν ήμαστε τα τελευταία
χρόνια, συριακή ψαροτροφή για τα ψάρια του Αιγαίου.
Είναι ο τρόπος που έγινε θα μου
πεις… εκεί που κάθεσαι και πίνεις τον καφέ σου αχνιστό με την παχιά κρέμα ή
βλέπεις την συναυλία σου ρουφώντας το τσιγαριλίκι και την παγωμένη μπύρα… έλα
μου όμως που πάντα κάπως έτσι γίνεται… για τον παρά, τον Θεό, τον βασιλιά, ή τη
δημοκρατία… ότι βρεθεί πρόχειρο, αλλά βασικά για τον παρά, αν κι ο θεός φαίνεται
να κρατάει γερά, έχει ρεύμα ακόμη… σκέψου ότι κι ο κανίβαλος εκεί που κάποτε καθόταν
και ονειρευόταν το κότσι του γείτονα από την διπλανή σαβάνα, έσκασε ο χλωμός
πρόσωπος και τους άρχισε στις βουρδουλιές και αυτόν και τον γείτονα και
πάρ’τους κουπί στη γαλέρα νύχτα μέρα, και ο Χασάν –τώρα μπορείς κι εσύ- εκεί
που τραβούσε τον γάμο με το αϊφον (που το βρήκε ο πούστης; να του το πάρουμε!
μόνο εμείς είμαστε άξιοι να το κρατάμε το ιερό), του ήρθε η βόμβα απ’ τον
ουρανό απ’ το φραντσέζικο μιράζι να πούμε, χάρη του έκανε και τον έστειλε μια
ώρα αρχύτερα αγκαλιά με τα Ουρί του παραδείσου (όπως έχει πει και μια μεγάλη
εγχώρια προσωπικότης)…
Έτσι και χθες… σου έρχεται ο
άλλος ζωσμένος με τα φυσεκλίκια και τη κουμπούρα στο χέρι, και σου λέει ντεθ
μεταλ θες φίλε; τώρα θα σου δείξω εγώ τι εστί… πάρε και τον ντεθ πάρε και τον
μέταλ, πάρε να ‘χεις γενικά, και δώστου μπάμπα και δώστου μπούμπα… θα μου πεις
το ίδιο μετράει η ζωή του κάθε Ατζαμπιγιανού μ’ αυτή του Παριζιάνου; Έλα μου
ντε, μη τα ισοπεδώσουμε όλα, πρίγκιπες, δούκες, βλάχοι και φελάχοι ίσα και
όμοια?
Μα ακόμη και οι Παριζιάνοι δεν
είναι όλοι Παριζιάνοι σαν τους 129 ή πόσο θα κάτσει το κοντέρ τελικά, ούτε όλοι
οι Ρώσοι Ρώσοι σε αεροπλάνο που πέφτει, ούτε όλοι οι Σύροι ψαροτροφή. Δεν ξέρω
αν καταλαβαίνετε…
Εν δυνάμει ναι, μπορεί… δεν
ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή με τους παλαβούς που έχουμε μπλέξει δώθε κείθε, και
είναι πάντα άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου… αλλά προς το παρόν η βασική διαφορά
μας είναι ότι εμείς είμαστε ακόμη ζωντανοί, καθόμαστε πάνω στον κώλο μας, έστω
τον χεσμένο απ’ τον φόβο μα ακόμη ζεστό και αχνιστό, και ως γνωστόν, ότι και να
σου λένε οι άλλοι, ξέρεις εσύ… το σύμπαν ολόκληρο είναι εκεί που ‘ναι ο κώλος
σου, κι αυτός ο άτιμος δεν κατέχει άλλο πράμα απ’ το μακριά του να ‘ναι το κακό
κι ότι αρπάξει… όταν ο κώλος ομιλεί, φιλοσοφία δεν χωρεί.
Για να πούμε και για τα δικά μας,
ούτε είμαστε όλοι Έλληνες, της κρίσης δουλικά, άνεργοι, καταθλιμμένοι ή
αυτοκτονημένοι…μια χαρά τους βλέπω εγώ μερικούς μερικούς, τροφαντούς
τροφαντούς, δεξιούς και αριστερούς… έχουν φροντίσει αυτοί ή ο μπαμπάς κι είναι
γεμάτα τα αμπάρια, δεν μασάνε από χαμπάρια, μας έχουν γραμμένους στα παπάρια… ο
χορτάτος τον πεινασμένο λέει δεν τον καταλαβαίνει, ούτε ο χαρούμενος το πικραμένο
και βέβαια ούτε ο ζωντανός τον πεθαμένο…
Αλλά συμφωνώ πρέπει κάτι να κάνει
κανείς με όλα αυτά… δεν είμαι να γαυγίζω σαν κωλόσκυλο για ασφάλειες,
κινδύνους, ξέφραγα αμπέλια και αηδίες, ούτε να πηγαίνω με αλληλέγγυα ρεσό και
ψόφια λουλούδια έξω από πρεσβείες, αλλά ίσως πρέπει να εκφράσω την αμέριστη
συμπαράσταση, την οργή, την αγανάκτηση, τον αποτροπιασμό, να στείλω τα
συλλυπητήρια μου στις οικογένειες διαδικτυακώς, μπορεί όταν τελειώσω τούτο ‘δω,
να γράψω και κανένα σπαραξικάρδιο αγαπησιάρικο άρθρο, συναισθηματικό που
γουστάρουν και οι γκόμενες, έτσι να το τελειώσω ως άλλος Ιησούς με ένα
μεγαλοπρεπές «αγάπη μόνο», λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο…
να τον αγαπάς, τέτοιος που είναι… ο κόσμος.
Συγχαρητήρια πάντως σ’ αυτούς που
τα καταφέρουν έστω και μόνο να το λεν και να το γράφουν… πραγματικά είναι
μεγάλοι, τεράστιοι, γαμούν και δέρνουν.
Δεν αρκούν όμως αυτά…θα στείλω
και το παλιό μου μπουφάν στην Ειδομένη, έτσι κι αλλιώς μόνο χώρο πιάνει στη
ντουλάπα, και σίγουρα θα περάσω και το βράδυ για μια μπύρα από την συναυλία που
τα έσοδά της πηγαίνουν στους προσφυγές πριν καταλήξω σε κάποιο εναλλακτικό μπαρ
για ένα (επίσης εναλλακτικό) ποτό, και τέλος για σουβλάκια (απλά, συνηθισμένα
αυτά). Θα νοιαστώ για όλους πρώτα, και μετά ύπνο…του δικαίου.
Όχι, όχι παιδιά λυπάμαι, δεν
είμαστε όλοι Παριζιάνοι… μεταξύ μας, ειδικά για χθες το βράδυ, κι ευτυχώς δηλαδή… το
πολύ-πολύ έτσι που μας κόβω, όλοι και όλες να είμαστε ένα μάτσο βιόλες.
