Τις προάλλες που λέτε, άκουγα κάτι –που θέλω να ξεχάσω- εκεί
στου μπάντκαμπ τα λημέρια, και έπεσα πάνω σε μια αισχρή στονεράδικη διασκευή
του Waitin’ around to die.
Τα σκληρά αγόρια που όπως είπα και παραπάνω δεν θέλω να
θυμάμαι ούτε το όνομά τους, είχαν το θράσος να ετικετιάσουν και τη σελίδα τους
με το όνομα του Townes Van Zandt.
Συνεχίζοντας να βάζω σε κίνδυνο την εύθραυστη, ομολογεί κι ο
γιατρός μου, ψυχική μου υγεία, κλίκαρα πάνω εκεί βγήκα σε απέραντα λιβάδια όπου
ο κάθε πικραμένος κυριολεκτικά βοσκούσε και ασελγούσε σε όποιο κομμάτι του Van Zandt έβρισκε
πρόχειρο, με προτίμηση πάντως, το προαναφερθέν.
Από ντεθ μέταλ μέχρι λουλουδάτη ποπ, όλοι τίμησαν τον νεκρό,
και αντί για κόλλυβα κονιάκ κεράστηκαν ένα tag.
Ε λοιπόν φερέλπιδα παλικάρια, και δεσποινίδες τα νέα για
σας δεν είναι καθόλου καλά. Η υπόθεση
της διασκευής είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη και κοπιαστική, πόσο μάλλον όταν
φτάνει στον Van Zandt.
Εκεί, εκτός του ότι τα τραγούδια του σχωρεμένου δαγκώνουν
σαν φίδια όποιον τα πλησιάσει επιπόλαια, έχετε την ατυχία να έπεστε της βιβλικής
ηλεκτρικής αμμοθύελλας, της επέλασης των λεγεώνων του Γωγ και του Μαγώγ που
ξεσήκωσαν οι Fatal Shore όταν διασκευάσαν ηρωικά, με την φωνή του Bruno Adams το
Snake Song, καθώς επίσης και ενός Nothin’ ερμηνευμένου από τον Rowland S. Howard που το
έκανε αληθινά δικό του τραγούδι, γνωρίζοντας ότι δεν του έμενε και πολύς καιρός
εωσότου πάει να συναντήσει τον δημιουργό του τραγουδιού αλλά και γενικά…
Όπως ίσως καταλαβαίνετε μειράκια μου, όπως λένε οι
προφητείες και δείχνουν τα σημάδια, θα πρέπει να περάσουν αιώνες κοσμικού
χρόνου για να γεννηθεί εκείνος που θα πλησιάσει έστω τέτοια ύψη…ή βάθη. Και
πάλι με ερωτηματικό.
Οπότε αφήστε το στέτσον στην άκρη, έτσι κι αλλιώς μεγάλο σας
πέφτει, και μη ματαιοπονείτε αδίκως, χαμένος κόπος…
