I got nothing, I’m nobody, but I'm on my own side

«Διαλέγετε την πλευρά σας μια για πάντα. Φυσικά, μπορεί να ‘ναι λάθος πλευρά. Μόνον η Ιστορία μπορεί να το πει αυτό».

image: Μια από τις προτάσεις εξωφύλλου που απορρίφθηκε, του θρυλικού πια βιβλίου, saunterer – Από τη λάθος πλευρά.    
text: Graham Greene – The Confidential Agent, στα ελληνικά Ο πράκτορας, μετάφραση Ελένη Δεληγιάννη, εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, 1989. 
music: Caustic Real – Nobody 
(Μια μπάντα που ακόμη κι αν την εγκατέλειψε ο μπασίστας της έχει την μεγάλη τύχη να έχει στις τάξεις της έναν εξαιρετικά ταλαντούχο συνθέτη-κιθαρίστα-τραγουδιστή, τον Αστέριο Λέκκα, και έναν εκ των δύο καλύτερων ντράμερ των τελευταίων τριάντα και βάλε χρόνων του ελληνικού rock κατά την πολύ ταπεινή μου άποψη πάντα, και αφού δεν είναι ο Άτμας των Mushrooms και (πρώιμων) Blackmail, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Κώστα Καρκάλη, των Γκούλαγκ και Ziggy Was. Μη τους χάσετε live!)  

Το Σπαλλάγγι

(Τυφλοπόντικον.)

—Γιατί, Σπαλάγγι θλιβερό,
γιατὶ τὸν ὅλο σου καιρὸ
μέσα στὴ γῆ θαμμένο;
Δὲν ἐπεθύμησες καὶ σὺ
τὴν ἀντηλιά μας τὴν χρυσῆ,
τὴν αὔρά μας, καϋμένο;

—’Μερονυχτῆς τὰ ’πιθυμῶ,
κ’ ἔχω πολὺ πολὺ καϋμὸ
νὰ τ’ ἀπολαύσω ’λίγο.
Μὰ τοῦ Θεοῦ ἡ προσταγὴ
μ’ ἔχει θαμμένο μὲσ’ στὴν γῆ,
δὲν εἰμπορῶ νὰ φύγω.

Διότι ἤμουνα προτοῦ
ὁ νεκροθάπτης τοῦ στρατοῦ·
—Ποῦ νὰ μὴν εἶχα σώσει!—
Ἡ μάχη ἦταν φονική·
νεκροὶ ἐδῶ, νεκροὶ ἐκεῖ,
ποιὸς νὰ τοὺς παραχώσῃ;

Στὸν κίνδυνο, στὴν ταραχὴ
δὲν βάλλω, ὁ μαῦρος, προσοχὴ
μόνο στοιβάζω χῶμα.
Καὶ μέσ’ στὸν τάφο τὸν κοινὸ
σκεπάζω κ’ ἕνα Χριστιανό,
ποῦ ξεψυχοῦσ’ ἀκόμα!

Ἄχ! Ἀπ’ τὴν γῆν τὴν σκοτεινὴ
ἀκούω τότε μιὰ φωνή.
“Μὲ θάφτεις πρὶν ’πεθάνω!
“Πρὶν εὐχηθῶ τὴν βασιλειᾶ,
“καὶ διὰ κρίματα παλῃὰ
“τὴν προσευχή μου κάνω!”

Ὡς νὰ τὸν ’βγάλω πεταχτός,
τὰ ἐκακάρωσε κι’ αὐτός,
σὰν τόσοι τόσοι ἄλλοι.
Μ’ ἀλλοίμονον! Εὐθὺς ἐκεῖ
μοὖρθε κατάρα θεϊκή,
σὰν μιὰ βοὴ μεγάλη!

“Ἐσὺ μ’ ἀπάνθρωπη καρδιά,
“ὅπου μοῦ θάφτεις τὰ παιδιά,
“πρὶν ἢ γενῇ ἀνάγκη,
“προστάζω νὰ μεταβληθῇς,
“κι’ ἀπ’ ἄνθρωπος, νὰ τυφλωθῇς
“καὶ νὰ γενῇς Σπαλάγγι!”

Ἔκτοτε, ἄχ! στὰ σκοτεινὰ
σκάφτω τυφλὸς παντοτεινὰ
τὸ ἴδιο μου τὸ μνῆμα.
Ὣς π’ ὁ Θεὸς νὰ λυπηθῇ,
ὣς ποῦ νὰ μοῦ συγχωρεθῇ
τὸ φοβερό μου κρῖμα!—

text: Γεώργιος Βιζυηνός - Ἀτθίδες Αὖραι, TRÜBNER AND CO., Λονδίνο 1884. 
music: Sean K. Preston – Ain’t no Grave, Hoarse Whisper CD-R, 2008.

 

steady as she goes

Να ζεις στην ίδια πολιτεία παντοτινά
και να `χεις των αναχωρήσεων τη μανία,
μα φεύγοντας απ’ το γραφείο τα βραδινά
να κάνεις οφθαλμοπορνεία στα καφενεία.

΄Αλλοτες είχαμε τα πλοία κρυφό σκοπό,
μα ο κόσμος έγινε σαν αδειανή φυλλάδα,
είναι το ίδιο πια να μένεις στην Ελλάδα
με το να ταξιδεύεις στο Fernando Po.

Τα φορτηγά είναι κακοτάξιδα κι αργούν,
μες στα ποστάλια πλήττεις βλέποντας τουρίστες,
το να φορτώνεις μήνες ρύζια στο Ραγκούν
είν’ ένα πράγμα που σκοτώνει τους αρτίστες.
 

Οι πόλοι γίνανε σε μας πολύ γνωστοί,
θαυμάσαμε πολλές φορές το Βόρειο Σέλας
κι έχουν οι πάγοι χρόνια τώρα σκεπαστεί
από αδειανά κουτιά σπανιόλικης σαρδέλλας.

Στην Ταϊτή έζησε μήνες κι ο Λοτί,
αν πας λιγάκι παρακάτου, στις Μαρκίζες,
που άλλοτες τρώγανε μπανάνες κι άγριες ρίζες,
καλλυντικά τώρα πουλάνε του Coty.

Οι Γιαπωνέζες, τα κορίτσια στη Χιλή,
κι οι μαύρες του Μαρόκου που πουλάνε μέλι,
έχουν σαν όλες τις γυναίκες τα ίδια σκέλη
και δίνουν με τον ίδιο τρόπο το φιλί.

Η αυτοκτονία, προνόμιο πια στα θηλυκά
κάποτε κάναμε κι εμείς αυτή τη σκέψη.
Πεθαίνεις πιο σιγά με τα ναρκωτικά,
μα τελευταία κι αυτά τάχουν νοθέψει.

text: Το ποίημα "Καφάρ" (αφιερωμένο στον Γιώργο Παπά) του Νίκου Καββαδία, από την συλλογή Μαραμπού (1947). 

music: The Steady As She Goes – The Sea (You Second Home), Dangerous & Dead LP, 2014.    

another list in the wall...2015

Ένεκα ατυχών συμβάντων και συγκυριών αυτό τον καιρό, τη διαδικασία της λίστας δεν την ευχαριστήθηκα όπως άλλες φορές. Και ούτε το έψαξα και πολύ το πράγμα. Οπότε... ακολουθούν έντεκα δίσκοι και ισάριθμα τραγούδια που νομίζω ότι άκουσα περισσότερο φέτος, και στη ούγια τους γράφουν 2015. 

Για όσα ξέχασα ας υπάρξει συγχώρεση, και για όσα απλά δεν άκουσα... μελλοντική πληροφόρηση. 

Εκτός του πρώτου στη σειρά δίσκου, αυτόν των Algiers που είναι πραγματικά πρώτος και καλύτερος με διαφορά, η υπόλοιπη αρίθμηση είναι -περίπου- τυχαία.
Καλή χρονιά σε όλους. 

01. Algiers - Algiers
Ο μοναδικός φετινός δίσκος που έρχεται από, και πηγαίνει πολύ μακριά. Σε όποια λίστα δεν τον δείτε προσπεράστε την άφοβα και γρήγορα. 

02. The Three Blind Mice - The Chosen One
Noir ξεnoir, Swamp ξεswamp η μόνη αλήθεια είναι ότι εδώ έχουμε μια Δισκάρα. 

03. Swampland - The Stranded West
Το ντεμπούτο της χρονιάς (μετά τους Algiers φυσικά που είναι εκτός συναγωνισμού). 

04. Ballroom - Ballroom
Αυστραλονεοϋοερκέζικος εθιστικός θόρυβος. 

05. Destination Lonely - No One Can Save Me
Ο καλύτερος φετινός garage δίσκος έρχεται από την Γαλλία. 

06. Spirit Valley - Give Trance a Chance
Νομίζω μπορούσαν και καλύτερα αλλά κι έτσι εντάξει είναι.

07. Hugo Race & the True Spirit - The Spirit
Ακόμη ένας ωραίος δίσκος στη (μεγάλη) σειρά από τον αγαπητό Hugo. 

08. Phil Shoenfelt & Southern Cross - The Bell Ringer (Live at the Shot-Out Eye)
Αδυναμία...ακόμη και με ανισομερή επιλογή τραγουδιών με έμφαση στις τελευταίες κυκλοφορίες από μια σχεδόν τριαντάχρονη πορεία, άκουσα και ευχαριστήθηκα τον δίσκο πολλές φορές. Και τις ζωντανές εκτελέσεις των Forgiven και Bloodshot Eyes άπειρες. 

09. Nomads - Demolicion, Live at El Sol, Madrid
Αδυναμία δεύτερη, μαζί και μερικά από τα σπουδαιότερα τραγούδια των τελευταίων τριάντα χρόνων του rock and roll σε ζωντανές απολαυστικές εκτελέσεις. Μαζί και ο κλασσικός πια, ύμνος για τους απανταχού πικραμένους: The Bad Times Will Do Me Good.

10. The Underground Youth - Hounded
Έχουν εξελιχθεί σε σταθερή αξία, αφού τώρα που τα σκέφτομαι κάθε τους κυκλοφορία τα τελευταία χρόνια τρυπώνει στις λίστες μου. 

11. Sex Church - Flowers
Το κύκνειο άσμα τους, ρουφιέται σαν τελευταίο τσιγάρο.

Και έντεκα τραγούδια, και πάλι σε τυχαία σειρά σε μια λίστα που η Αυστραλία έχει τον πρώτο λόγο:

01. The Wilful Boys - Anybody There?
Διαστροφικά ωραίο, στέλνει μετεξεταστέους όλους τους ευέλπιδες φετινούς θορυβοποιούς. Περιμένω το πρώτο τους άλμπουμ. 

02. The Kill Devil Hills - Hydra
Το δεύτερο single μετά το I Am the Rut, I Am The Wheel, μέσα από το επερχόμενο με τη νέα χρονιά άλμπουμ τους King Pest, το οποίο (το άλμπουμ) έχει καπαρώσει από τώρα περίοπτη θέση στην ενδεκάδα του 2016. 

03. Space Bats, Attack! - Battle
Το καλύτερο instrumental που άκουσα φέτος. 

04. Loobs - Dysentry
Θερίζει η Δυσεντερία κυριολεκτικά. 

05. Gunman & the Holy Ghost - Broken Mirrors
Μαζί με το Favorite Toy παρακάτω ότι πιο ωραίο από το ράφι της Americana για φέτος. 

06. The Morning Sons – Favorite Toy
Το τραγούδι υπήρχε και στο πρώτο EP τους, αν και εκεί υποσκελιζόταν από το Redemption is So Passe. Το ότι στο δεύτερό τους EP είναι το καλύτερο από τα έξη μάλλον σημαίνει πολλά για το μέλλον τους. Όπως –ελπίζω- και τίποτα. 

07. Levon J. Conlon & The Black Spring - His Burning Chair
Εν αναμονή του άλμπουμ μάλλον μέσα στο '16, ένα πρώτο δείγμα από το νέο όχημα του κυρίου Rhyece O'Neill των Greta Mob. Για αυτούς που ξέρουν, οι υπόλοιποι ας γυρίσουν πλευρό. 

08. Twa Corbies - A Fool in April
Συνεργασία μεταξύ Tony Wakeford και Gernot Musch. Οι λάτρεις των Sol Invictus (όπως η αφεντιά μου) ας πλησιάσουν ολόκληρο το άλμπουμ λαίμαργα. Θα αποζημιωθούν. 

09. Mightiest of Guns - Sawtooth Knife
Ο δίσκος δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, αυτό το τραγούδι όμως...

10. Midnight Scavengers - Legitimate Desire
Ο δίσκος δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, αυτό το τραγούδι όμως...

11. The Holy Soul - Fortean Times
Ο δίσκος (αυτός κι αν) δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, αυτό το τραγούδι όμως... 


Πρώτη δημοσίευση στην ανασκόπηση του 2015 στο mic.gr