βλαχοαμερικάνος VS βλαχοελλήνων 1-0

Ή αλλιώς, μια επική, όπως και να το δει κανείς βραδιά, με τον Dan Stuart και τους μουσικούς του live στο Rover Bar της Θεσσαλονίκης...

Από τη μια ο βλαχοαμερικάνος (όπως τον αποκάλεσαν κάποιοι) Dan, που όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για το…εχμμμ…κάπως άτακτο παρελθόν του, δεν θα τους προξενήσει καμιά εντύπωση ότι κι αν έχει κάνει για να φέρει σε κατάσταση έξω φρενών τους ιδιοκτήτες του χώρου.

Αυτά –τα πιθανά έκτροπα του- μπορεί να μη τα μάθουμε ποτέ όσοι δεν έχουμε πάρε δώσε με τους κουτσομπόληδες  της “underground” κοσμικής Θεσσαλονίκης, όμως το ότι ο Dan στράβωσε επειδή το χθεσινό Live ήταν το μόνο σε ολόκληρη την ως τώρα Ευρωπαϊκή περιοδεία του σχήματος (κάπου τριάντα πέντε εμφανίσεις) όπου οι εγχώριοι διοργανωτές φορτώσανε με το έτσι θέλω ακόμη ένα support πέρα απ’ αυτό του (πολύ καλού) Fernando Viciconte που ανοίγει όλες τις συναυλίες του Stuart σ’ αυτή τη φάση της περιοδείας, και επίσης το μόνο Live όπου η αφίσα της εκδήλωσης έγραφε ότι θα παίξουν οι Green On Red (και όχι ο leader τους) δεν το βρίσκω και τόσο υπερβολικό απ’ τη πλευρά του.

Από την άλλη πλευρά οι βλαχοέλληνες διοργανωτές που θεώρησαν σκόπιμο ακόμη μια φορά, να μαντρώσουν τον κόσμο για κανένα τετράωρο μέσα έτσι ώστε να πιει όσες περισσότερες μπύρες του επιτρέπουν τα ισχνά οικονομικά του, μπύρες νερουλές και δίχως βέβαια απόδειξη (τι είμαστε εμείς βλαχοαμερικανάκια?) που μας φόρτωσαν με το τσαμπουκά ν’ ακούσαμε τον αδερφό Καραμαζώφ να τραγουδάει τα blues -βασικά το blues γιατί επί σαράντα πέντε και βάλε λεπτά, ακουγόταν το ίδιο θαρρώ τραγούδι- όπως θα έκανε ο Βασίλης Καρράς (την κλάψα εννοώ κι όχι το…βάθος φωνής).
Καλά το να σκεφτούν, όχι μόνο οι συγκεκριμένοι αλλά όλοι όσοι ασχολούνται με το ευγενικό σπορ της διοργάνωσης συναυλιών, ότι μια συναυλία Τετάρτη βράδυ δεν πρέπει να τραβάει ως τις δύο γιατί κάποιοι από το κοινό, ίσως λέω ίσως, να πρέπει να ξυπνήσουν πολύ νωρίς για τη δουλειά τους, έχω πάψει να το ελπίζω…
Αλλά ξέρω, ξέρω…έτσι όπως σκέφτομαι δεν είμαι rock and roll…

Τέλος στη μέση το κοινό…βλαχοέλληνες όλοι μας επίσης…
Όσοι από μας βρεθήκαμε εκεί για ν’ ακούσουμε (επειδή έτσι γουστάρουμε ρε αδελφέ) καλό (βλαχο)αμερικάνικο rock and roll από τον Dan Stuart και τους εξαιρετικούς μουσικούς των (2/3) Sacri Cuori (τα έχω γράψει ξανά για αυτούς και όταν συνόδευαν σαν Fatalists τον Hugo Race) στο τέλος και ενώ έπρεπε να περάσουν τα μεσάνυκτα, αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω.
Ο γερο-γκρίνκο αν μη τι άλλο το κατέχει το άθλημα του rock and roll, όπως τελικά μόνο κάποιοι Αγγλοσάξονες το κατέχουν, κάτι τόσο φυσιολογικό όσο το να κατέχουν καλύτερα απ’ όλους του άλλους, οι Έλληνες το ρεμπέτικο και οι Κοζάκοι την Καλίνκα.
Οι δε εκτελέσεις του Fading Away, του 16 Ways, του Time Ain’t Nothing, του D.T. Blues, της διασκευής του Dead Flowers, και βέβαια των Hair of the Dog και Cheap Wine στο τέλος, κυμάνθηκαν από συγκινητικές έως συγκλονιστικές.

Για τους άλλους, τους κολλητούς των ιδιοκτητών του βαλκανικού αμέρικαν μπαρ (αυτοί έχουν και μια δικαιολογία ρε παιδί μου), ή όσους αρέσκονται σε νεοεξαρχιώτικου τύπου αβρότητες, φληνάφημα και δημόσιες σχέσεις, στα sisters τα brothers (μα εγώ κάτι πουλάω πάντα κι εσύ αδελφικό κοινό μου αγοράζεις) και άλλα τέτοια γραφικά, όσους μπορούν να περιμένουν (όπως πολύ πρόσφατα) έξω από κάποιο κλαμπ επί δύο ώρες στο χιονόνερο και το αγιάζι μια ελληνική μπάντα να τελειώσει το καθυστερημένο soundcheck και μετά μπαίνουν μέσα και όχι μόνο δεν βγάζουν κιχ διαμαρτυρίας που δεν ακούγεται έστω ένα συγνώμη από πλευράς των υπευθύνων, αλλά το καταφχαριστιούνται κιόλας, και τους πείραξε ο Dan χθες…ε δεν ξέρω ‘γω παιδιά, βλάχος άνθρωπος είμαι, rock and roll δεν είμαι, τι να σας πω…

Όσο για τον τσατισμένο Dan…μήπως είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος μουσικός που γουστάρουμε και τυγχάνει να είναι και αλάνι και τσογλάνι?
Μα για αυτό ακριβώς τον αγαπάμε! Λες και θα τον κάνουμε γαμπρό να πούμε και θέλουμε να είναι και καλό παιδί...

Γεια σου ρε αλάνι Dan, ότι και να λένε είσαι ωραίος (και το 1987 που είχες πρωτοέρθει με τους Green On Red, πάλι τα ίδια λέγανε, άσ'τους)…και δεν είσαι βαψομαλλιάς και δημοσιοσχεσίτης σαν τον φίλο σου τον Steve Wynn!

The Don Darlings

Σουηδοί καουμπόηδες (θυμάστε και τους Hyacinth House?) που κινούνται κάπου ανάμεσα σε νότια εκκλησιά (καθότι Reverend ο τραγουδιστής) και αμερικάνικο –γενικά- μπαρ.

Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να γράφουν και τραγούδια σαν το Moonshine Baby που χώρεσε άνετα στο δέκατο τέταρτο νούμερο της καλής σειράς The Psychedelic Underground Generation.

Δύο άλμπουμ το Shortest Straw του 2010 και το (σαφώς ανώτερο) The Don Darlings του 2013 καθώς και δύο επτάϊντσα, τα Monster (2012) και Electric Man (2015) με τελευταία τους –ψηφιακή- κυκλοφορία αυτές τις μέρες, τη διασκευή στο The Losing End από το Everybody Knows This Is Nowhere του Neil Young.

Πιστεύω να συνεννοηθήκαμε πάνω κάτω παιδιά, οπότε…όσοι οι πιστοί και γενναίοι σελώστε τ’ άλογα και φύγαμε…θα τους προλάβουμε ως την αυγή. 

bandcamp 

 

Bloody Gears - Shallow Remains

Στο αντίο τους οι Bloody Gears «μια punk μπάντας από τη Βοστόνη που ήταν ενεργή από το 2009 ως το 2015» συνεχίζουν να ακούγονται σαν ο Greg Sage να μας κάνει πλάκα ηχογραφώντας ξανά ινκόγκνιτο…

Στο τελευταίο μάλιστα από τα επτά κομμάτια του δίσκου, το φοβερό και τρομερό Disengage φαίνεται να είναι, παρά τα εξηντατόσα χρόνια του, σε πολύ μεγάλη φόρμα.

Κρίμα που επιστρέφει στην απομόνωσή του. 

Shallow - ή μήπως Chill? - Remains.

more orphan gears

bandcamp

some gravity talks with Dan "the man" Stuart

Οι Green on Red ήταν για κάποια χρόνια, εκεί πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ’80 το αγαπημένο μου γκρουπ. Αλλά και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, το Cheap Wine και το Gas Food Lodging συνεχίζουν να είναι μέσα στα πέντε-δέκα πιο αγαπημένα μου τραγούδια και άλμπουμ αντίστοιχα.
Όσο για τον τραγουδιστή, κιθαρίστα και βασικό συνθέτη τους, Dan Stuart, ποτέ δεν έπαψα να παρακολουθώ διακριτικά και με ενδιαφέρον την μποέμικη μοναχική πορεία του, αναρωτιόμουν συχνά-πυκνά που να βρίσκεται και τι να κάνει τα δέκα και βάλε χρόνια που είχε εξαφανισθεί, χαίρομαι κάθε φορά που βάζω να ακούσω κάποιο νέο δίσκο του, απόλαυσα σαν ακριβό κρασί το βιβλίο (The Deliverance of Marlowe Billings: A False Memoir) που έγραψε πριν δύο χρόνια, περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια του, οπότε…δεν έχασα την ευκαιρία όταν έμαθα για τις επικείμενες εμφανίσεις του στην Ελλάδα να του απευθύνω μερικές ερωτήσεις τις οποίες ευγενικά απάντησε και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό, όπως και τον φίλο συν-μπλογκερά ranx xerox για τη βοήθεια στην προετοιμασία.
Ιδού το αποτέλεσμα…(στα Αγγλικά, όσοι θέλουν να τη διαβάσουν μεταφρασμένη δεν έχουν παρά να κάνουν κλικ στο mic.gr όπου και έγινε η πρώτη δημοσίευση). 

saunterer: Dan! You travel and wander around a lot, what is your current point at the world map? 

Dan Stuart: I live in Mexico City after almost 5 years in Oaxaca... 

saunterer: I suggest unfolding the whole story neither from the beginning nor the end, but somewhere in between. Can you tell us a few words about where the hell were you lost for one and a half decades starting after Can ‘O Worms ’till your album with the Slummers and the The Deliverance of Marlowe Billings? 

Dan Stuart: The "missing years"... just like Jesus in India except more pathetic. I started a family and worked regular jobs, first as a house painter which was okay and then as a real estate appraiser which was soul killing. I wrote a few screenplays as well, none produced but I occasionally got paid which is all that matters in that racket. 

saunterer: Always in my humble point of view, back in the 80s Green on Red treated us with a bunch of the finest American rock songs of that decade (and so much more), but this lacked any serious commercial success especially at the States.
What is your explanation for this? 

Dan Stuart: We just didn't resonate with the middlebrow and no one threw money at us to make it happen. Chuck (GOR’s lead guitarist) used to say GOR did everything 65% which is about right. 

saunterer: I picked four of my fav tracks, each one taken from your first releases with the original GOR line-up. What about a few words related to them, an unknown story or anything that comes in mind? 

Dan Stuart: 
Black Night: captures our early vibe and weirdness. 

Cheap Wine: a few good lines, pretty accurate overall representation of our sound. 

The Drifter: I always played a few leads every record, love it when people think it's Chuck. 

Jimmy Boy: I used to write a lot of dead children songs.

saunterer: A closer reading in many of your lyrics reveals a connection between your “escape” to Mexico and the Wild West outlaws, also similar to Kerouac and Burroughs.
Was this an escape from something or just the end of the road? 

Dan Stuart: My brain broke in 2010 and being a dutiful husband I left NYC when told to do so by La Espanola. Being an expat comes natural to me, I'm the son of an Aussie and have been an expat off and on all my life. I use the expat experience to my advantage but don't particulary relate to Burroughs, Hemingway, Graham Greene etc.  

saunterer: Still from time to time there is an update of information for the old gang of fellow travelers, whether they are ex GOR members or bands related to the scene, like Dream Syndicate, Long Ryders and Rain Parade. The only person that has also disappeared is the first GOR drummer and later Naked Prey front man Van Christian.
Only recently did he show up with a personal LP and a few gigs.
Are you keeping any contact with him or do you happen to know where he’s been lost for these many years? 

Dan Stuart: I just saw Van last Christmas in Tucson, he's doing fine and plays drums in a great band with Joe Pena and does his solo stuff as well. Al Perry is also doing great, painting a lot and recording music. 

saunterer: In a Greek book published recently, the main character travels to Phoenix in order to meet Wipers’ Greg Sage and try to convince him to enter the studio again.
During this journey he takes a break in a bar where he meets someone that could be you. Finally after a discussion about old times and of course GOR he is revealed to be your brother!!!
Do you have a brother and if yes does he look like you indeed? 

Dan Stuart: My brother is a real cowboy and has worked as a stuntman and stunt coordinator in Hollywood for many years. His name is Monty Stuart, go to
http://www.imdb.com/name/nm0829685/ to learn more. 

saunterer: I really liked the format of your book consisting of small independent chapters, your simple, sharp and humorous writing; it was in the end the pieces of a story that needed to be said and were spoken by perhaps the best way. What else can we expect in the future from your typewriter? (Ok, from the editor of your computer to state it correctly). 

Dan Stuart: I'm about done with the second Marlowe installment. This one is written in the 3rd person and involves my adventures in Mexico, trying to find a proper death. It's about 65% true... 

saunterer: If I’m not mistaken, Jim Thompson is the writer mostly referred in your songs just to mention “Song for the Dreamers” & “Killer Inside Me”. A comment on this?
You also once used Mario’s Benedetti   “De que se rie”...
Any other poet or writer that could be in Thompson’s place? 

Dan Stuart: I'm not really a noir guy anymore although I did read Rafael Bernal's "The Mongolian Conspiracy" recently which is astonishingly good. It's sad how little of Latin American fiction and poetry has been translated into English... I blame academia for that. I mean what are all those professors good for anyway? Benedetti is a great example of an underappreciated writer who hasn't been translated widely enough. 

saunterer: Tell us more about your new release, Marlowe’s Revenge, which from the first song looks like continuing the story right from where “Here Comes the Snakes” has left it. 

Dan Stuart: It's a rock n roll record, pure and simple. I despise the "Americana" movement and wanted to piss on that scene. Twin Tones from Mexico City are a great young band and
I was lucky they indulged this old gringo. 

saunterer: What shall we expect at your forthcoming gigs?  Any GOR songs to be heard? 

Dan Stuart: Of course, I wrote 'em didn't I?... I always sprinkle a few around the set. 

saunterer: Do you still believe that time ain’t nothing when you’re young at heart? 

Dan Stuart: I never did but platitudes and myths are important, self-delusion is part of the survival instinct. Really like Emil Cioran it is the certainty of death that keeps me alive.
Thank God this nonsense will finally end... people live entirely too long nowadays. 

saunterer: Thank you very much! 

Dan Stuart: My pleasure.

Όσοι ενδιαφέρονται για το πρόγραμμα των συναυλιών του στην Ελλάδα (αλλά και αλλού) ας ρίξουν μια ματιά εδώ.

The Ottomans - Lonely With You

Με –μάλλον- λάθος όνομα, ειδικά για τις μέρες που ζούμε, αλλά από τη σωστή για παρόμοιες μουσικές χώρα, την Αυστραλία βεβαίως βεβαίως και την Χρύση Ακτή της (Gold Coast man, you know), οι Ottomans έχουν κι αυτοί καταθέσει τα πετραδάκια τους στον τοίχο του ήχου του r’n’r με τη μορφή ενός επτάϊντσου και ενός EP, και δεν θα είχαμε κανέναν απολύτως λόγο να τους μνημονεύσουμε εδώ μέσα αν στην πρώτη πλευρά του σινγκλακίου τους που βγήκε το 2012 δεν βρισκόταν το απείρου κάλλους garage-surf-spaghetti-rock’n’roll που είναι γεννημένο για να λιώσει δεκάδες ζεύγη παπουτσιών στις πίστες του μυαλού μας φυσικά, γιατί στις άλλες όπου δεσπόζουν διάφοροι έγκυροι DJ’s προτιμώνται τα…τι άλλο; τα έγκυρα, όπως μόνο αυτοί μπορούν και ξέρουν να τα ξεχωρίζουν.

gnarly for days

Ρεμάλια –μα πάντοτε αγαπητοί- αναγνώστες μου, όσοι από σας έχετε απομείνει χαίρομαι ιδιαιτέρως που σας ξαναβρίσκω…
Μπορεί να χάθηκα από προσώπου internet, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έπαψα ν’ ακούω μουσική…κυρίως παλιότερα πράματα, αλλά και από καινούργια όλο και κάτι ευαρεστούσε το αυτί…

Όπως το Gnarly for Days, το δεύτερο και κύκνειο δυστυχώς, άσμα των Still Caves που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες.
Επειδή έχω πει λίγα πράματα για αυτούς με αφορμή την πρώτη τους δουλειά, και βαριέμαι να γράφω κιόλας, θα πω μόνο ότι ο δίσκος ξεκινάει με το This Face, έναν ψυχεδελικό στρόβιλο που λυσσομανάει κάπου μεταξύ των Electric Prunes (της πρώτης ψυχογκαραζοεποχής κι όχι της ύστερης, όταν σε κάποιο τριπάκι μάλλον είδαν τον Χριστό φαντάρο και αποφάσισαν να τον υμνήσουν) και του Black Night των πρώιμων επίσης Green On Red, μ’ αυτό το επίμονο οργανάκι που φέρνει διάφορα πράματα και τα αφήνει να ίπτανται πάνω από τα κεφάλια μας.

Η συνέχεια με πέντε ακόμη τραγούδια (δύο από αυτά επανεκτελέσεις κομματιών του πρώτου δίσκου) αποδεικνύεται εξίσου στροβιλώδης, αν όχι περισσότερο, όπως στην περίπτωση του ενδεκάλεπτου Buzzin που κλείνοντας το άλμπουμ ανοίγει μαζί και μια τρύπα στο κεφάλι. 

more orphan caves

bandcamp

Andrew Loomis 1962 (?) - 2016 RIP

I was gone for forty days...I coulda been gone for more

I was gone for all those days
But I was not all alone
I made friends with a lot of people
In the danger zone