Έχει λίγες μέρες
που έχω αλλάξει υπολογιστή και τ’ αρχεία μου βρίσκονται εδώ κι εκεί (έκανα και
ρίμα) οπότε δεν έχω την πολυτέλεια να ψάξω και να βάλω ν’ ακούσω τους δίσκους
των Harem Scarem… απ’ ότι
θυμάμαι πάντως το άνευρο blues rock τους δεν με είχε ποτέ ενθουσιάσει,
και σήμερα με μια μικρή βοήθεια από το youtube όπου πέτυχα διάφορα σκόρπια κομμάτια φρεσκάροντας την ασθενή, έχουμε ξαναπεί μνήμη μου, επιβεβαίωσα ξανά αυτή μου την
αίσθηση.
Έτσι ήταν μάλλον
φυσιολογικό να αδιαφορήσω για την μετέπειτα πορεία του ενός εκ των ιδρυτών τους
(μαζί με τον αδερφό του Christopher) Charlie Marshall , που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και κάποια εξαιρετικά όπως
ακούω και μαθαίνω άλμπουμ με τους Body Electric, το προσωπικό του σχήμα
που κατά καιρούς έχει συστεγάσει
μουσικούς σαν τους Jim White και Warren Ellis από τους
Dirty Three, τον Brian
Henry Hooper (αν δεν ξέρετε από
ποιούς έχετε τη συμπόνια μου), τον Bryan Colechin από τους True Spirit και όχι μόνο , τον Matt Heydon που έχει παίξει πλήκτρα με δύο ενδεκάδες εθνικής
Αυστραλίας τουλάχιστον, τον Darren Seltmann των Avalanches και μια καραβιά άλλους που αγνοώ.
Όλος
αυτός ο πρόλογος γίνεται με αφορμή την επανακυκλοφορία σε ένα CD των δύο πρώτων και «χαμένων» άλμπουμ των Body
Electric, του “Charlie Marshall and the Body Electric” (1994) και ‘’I Don’t Want It” (1996) σε μια συλλογή με τον τίτλο Wont
Give Up που οι αυστραλόφιλοι τουλάχιστον αναγνώστες του μπλογκ (γιατί έχουμε κι
άλλους?) αξίζει ν’ ακούσετε.
