Λησμονώντας. Ναι,
θα τα ξεχάσω όλα.
Το ένα μετά το
άλλο. Τους δρόμους που διάβηκα.
Κι αυτούς που ποτέ
δεν βάδισα. Οτιδήποτε κι αν έγινε.
Κι ό,τι ποτέ δεν
συνέβη.
Δεν πρόκειται να κουβαλήσω
άλλο
ούτε να σέρνω πίσω
μου πια
το σιωπηλό παρελθόν
ή εκείνο το «εγώ»
που ήταν πολύ πιο
μεγάλο κι όμορφο
από ότι θα
μπορούσα ποτέ, πραγματικά να είμαι.
Θα τινάξω από πάνω
μου το βάρος του φορτίου
όλα όσα θολώνουν
το μυαλό και το βλέμμα μου
κι αφήστε τη
καρδιά μου
τον ήλιο ν’
αντικρίσει καθώς πεθαίνει.
Αφήστε ένα
νιογέννητο πρωινό φως
ν’ ανοίξει τα σφαλιστά
μου μάτια.
Θάνατε, εσύ είσαι; Καλημέρα.
Ή μήπως θα έπρεπε
να πω: Καλό σκοτάδι;
music: The Green Mist – Strange Noises, Next Stop Antarctica LP, Bang! Records 2007.
