Rumble Skunk
2019
2019
…Κι
ένα κόκκινο φεγγάρι ανατέλλει στον ουρανό (release me from your wire dagger
moon) και μου δείχνει τον δρόμο για το σπίτι, κακός οιωνός έλεγε παλιά μια
γριά, μάγισσα τη φωνάζανε, και από τη μια το θέμα είναι ότι σπίτι κινδυνεύεις
να βρεθείς μόνος με τον εαυτό σου, και από την άλλη γιατί να γυρίσω σπίτι αφού
μπορώ να πάω οπουδήποτε αλλού;
Και
μπορώ να βρω χιλιάδες λόγους που θα έπρεπε να βρίσκομαι αλλού. Μα και πάλι αυτό
το οπουδήποτε αλλού, τι διαφορά έχει αφού κάθε μέρος είναι ίδιο με το προηγούμενο;
Ναι,
υπάρχουν πολλά ωραία μέρη να πας, αλλά ξέρεις κάτι, θα είναι κι αυτά γεμάτα με
μαλάκες. Αλλά δεν μπορώ να περιμένω μέχρι αύριο, επειδή δεν μπορώ να περιμένω
κι άλλη μια μέρα, αυτή την οποιαδήποτε άλλη μέρα, ήρθε η ώρα απόψε να ξεκινήσω
να πολεμώ την τελευταία μάχη μου.
Εδώ
σε θέλω τυχοδιώκτη μου· μην είσαι μπουχέσας τελικά κι εσύ; Μην είσαι αγαπούλης
και τόσο μα τόσο γλύκας; Λόγια, λόγια, όλα είναι δρόμος που καταλήγει σε χοντρό
πορτοφόλι και ζεστό κρεβάτι;
Όχι,
αυτή η υπόθεση δεν θα τελειώσει απόψε με μένα να σέρνω δειλά το κουρασμένο
σαρκίο μου ως την πόρτα του σπιτιού, να την περνώ σκυφτός και απογοητευμένος
πάλι να πέφτω στο κρεβάτι.
Και
σαν κάποιον που βαρέθηκε να είναι ή να τον νομίζουν δειλό, σαν κάποιον που
ποτέ του δε βρήκε ή δε χρειάστηκε να βρει το θάρρος και το κουράγιο μέσα του,
δεν είχε την ευκαιρία να μετρήσει αν τον βαστούν τα κότσια του, τώρα τα βρίσκω
μαζεμένα και γερά και κάνω το πρώτο βήμα να ανοίξω ολομόναχος μέσα στο
σκοτάδι, όπως πρέπει να γίνεται, τον δρόμο για τη νύχτα, τουλάχιστον να παλέψω
σαν άντρας ξέροντας από πριν ότι θα τις φάω, αλλά τουλάχιστον να προσπαθήσω να
φτάσω μαχόμενος και τραγουδώντας εκεί που είναι, αν είναι, να φτάσω, σε εκείνο
το σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή… ως την άκρη της νύχτας, ως την άκρη του
κόσμου.
I
run all nite
To
make up for my sins
I
stood up tight
To
the screaming siren
The
world is looking
For
a truth to prove
It’s
only windmills
’till
they start to move
At
a nite like this
What
can you do but run
It’ll
make no difference
What
you’ll come to find
Does
it matter?
Do
I really can?
Tonite
I’m fighting
My last stand
text
& music: Ένα απόσπασμα μέσα από το όγδοο κεφάλαιο του βιβλίου
«Εκεί που ο λυκοκτόνος ανθίζει», εκδόσεις orphan drugs, 2015, επηρεασμένο τόσο, σε σημείο να κλείνει με τους στίχους του Fightin’ My
Last Stand των Hydes
από τον δίσκο τους Self Preservation Instinct Zero που –
επιτέλους- μόλις κυκλοφόρησε από την Rumble Skunk records.
Με άλλα λόγια και συμπληρώνοντας, αυθαδέστατα, τον Robert Louis Stevenson: Η μουσική
όπως το μυθιστόρημα, πρέπει να αντανακλά την ποίηση των γεγονότων...
