Ο Stevenson μισούσε τον υλισμό. Θεωρούσε ότι ήταν ο μεγαλύτερος κίνδυνος κι η κατάρα του
πολιτισμού μας – αυτός ο άνετος καλοθρεμμένος αυτάρεσκος υλισμός εναντίον του
οποίου πάντοτε εξαπέλυε ύβρεις. Κανένας σοσιαλιστής δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη
«μπουρζουαζία» με περισσότερη περιφρόνηση απ’ αυτόν. Πίστευε πως τόσο οι
κατώτερες όσο κι οι ανώτερες τάξεις μπορούσαν να ενθουσιάζονται εξίσου με υψηλά
ιδανικά, αλλά πως η μάζα της μεσαίας τάξης ήταν σχεδόν ανέλπιδα ανταγωνιστική
προς την ανθρώπινη πρόοδο. Η αλόγιστη αυταρέσκειά της, η εκμετάλλευση του
αβοήθητου, η υποκριτική ηθικολογία, η καταπίεση των γυναικών, η ανελεύθερη
στάση προς την τέχνη και τη λογοτεχνία, όλα αυτά αποτελούσαν γι’ αυτόν μια
σειρά ασυγχώρητων προσβολών.
text: Από την εισαγωγή στις «Νέες χίλιες και μια νύχτες» του Lloyd
Osbourne που υπάρχει
μέσα
στο βιβλίο «Η λέσχη της αυτοκτονίας» του Robert Louis Stevenson, εκδόσεις Άγρα, 1992.
music: Bob Dylan – Ballad Of A Thin Man (Live 1966).
