Υπήρχαν ακόμα λεμφαδένες που ήταν δυνατό να τον ξεκάνουν.
Υπήρχαν νεφρά, νευρικές απολήξεις και πρωτοπλασματικά κύτταρα. Υπήρχαν όγκοι εγκεφάλου. Υπήρχε η ασθένεια του Χόντζκιν, η λευχαιμία, η αμυοτροφική πλευρική σκλήρωση. Υπήρχαν κόκκινα γόνιμα λιβάδια επιθηλιακών ιστών, για να αρπάξουν ένα καρκινικό κύτταρο και να το περιβάλλουν με υπερβολική φροντίδα. Υπήρχαν ασθένειες του δέρματος, ασθένειες των οστών, ασθένειες των πνευμόνων, ασθένειες του στομάχου, ασθένειες της καρδιάς, του αίματος και των αρτηριών. Υπήρχαν ασθένειες του κεφαλιού, ασθένειες του λαιμού, ασθένειες του στήθους, ασθένειες των εντέρων, ασθένειες των γεννητικών οργάνων. Υπήρχαν ακόμα ασθένειες των ποδιών. Υπήρχαν δισεκατομμύρια ευσυνείδητα κύτταρα που εργάζονταν ακούραστα όλη μέρα εκτελώντας το πολύπλοκο καθήκον τους να τον κρατούν ζωντανό και υγιή, και το καθένα από αυτά αποτελούσε έναν ενδεχόμενο προδότη ή εχθρό. Υπήρχαν τόσες πολλές αρρώστιες και μόνο ένα πραγματικά άρρωστο μυαλό τις σκέφτεται τόσο συχνά, όσο τις σκεφτόταν εκείνος κι ο Πεινασμένος Τζο.
.........
Ο Γιοσάριαν φοβόταν τόσες πολλές αρρώστιες, ώστε μερικές φορές έμπαινε στον πειρασμό να εγκατασταθεί μονίμως στο νοσοκομείο και να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ξαπλωμένος κάτω από μια συσκευή οξυγόνου με μια διμοιρία ειδικευμένους γιατρούς και νοσοκόμες να κάθονται από τη μια μεριά του κρεβατιού του είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, περιμένοντας να πάθει κάτι και με τουλάχιστον έναν χειρούργο με το νυστέρι του ορθωμένο από την άλλη πλευρά, έτοιμο να βρεθεί μ’ ένα άλμα μπροστά του και να αρχίσει να κόβει μόλις αυτό κρινόταν αναγκαίο.
Τα ανευρύσματα, λόγου χάρη. Πως αλλιώς θα μπορούσαν ποτέ να τον προστατέψουν από ένα ανεύρυσμα στην αορτή; Ο Γιοσάριαν ένιωθε πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα στο νοσοκομείο απ’ ότι έξω από το νοσοκομείο, παρά το γεγονός ότι απεχθανόταν το χειρούργο και το νυστέρι του περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στη ζωή του. Μέσα σε ένα νοσοκομείο μπορούσε να αρχίσει ουρλιάζει, τουλάχιστον κάποιοι θα έτρεχαν να τον βοηθήσουν. Έξω από το νοσοκομείο θα τον έβαζαν στη φυλακή αν άρχιζε να ουρλιάζει για όλα αυτά για τα οποία πίστευε πως ο καθένας θα ’πρεπε ν’ αρχίσει να ουρλιάζει, ή θα τον πήγαιναν στο νοσοκομείο. Ήθελε ν’ αρχίσει να ουρλιάζει για το νυστέρι του χειρούργου, που σχεδόν σίγουρα περιμένει να τον περιλάβει, όποιος και οτιδήποτε άλλο ζει περισσότερο. Συχνά αναρωτιόταν για το πως θα καταφέρει να αναγνωρίσει το πρώτο πάγωμα, αναψοκοκκίνισμα, σουβλιά, πόνο, ρέψιμο, φτάρνισμα, στίγμα, λήθαργο, απώλεια φωνής, ισορροπίας ή μνήμης, που θα σήμαινε την αναπόφευκτη αρχή του αναπόφευκτου τέλους.
text: Joseph Heller – Catch-22 (1961), μετάφραση Αναστασία Χρίστου, εκδόσεις Εκάτη 2011.
music: Ramones – Mental Hell, Animal Boy LP, Sire Records 1986.
