Λοιπόν μια τελευταία ανάρτηση για τον Απρίλη, να κλείσει καλά
ο μήνας, και με την είσοδο του Μάη να σας τα ζαλίσω και πάλι λίγο με το δεν-υπάρχουν-λόγια-πλέον-να
πει-κανείς, βιβλίο μου…
Απ’ όλα τα aliens που έχουν προσεδαφισθεί στον πλανήτη, ερχόμενα μετά από
ταξίδι χιλιάδων ετών φωτός από τον αστερισμό Gregoa Sagenices, τούτοι εδώ οι νεοζηλανδοί –δηλώνουν στη γη- μου
φαίνεται ότι μου είναι μαζί με τους Bloody Gears, οι πλέον αγαπητοί.
Κι αυτό γιατί μπορεί να τους πρωτοάκουσα από την σεμνή και
ωραία διασκευή που επιφυλάσσουν στο Doom Town στη βήτα πλευρά του νέου τους σινγκλ,
είναι όμως τα δικά τους κομμάτια όπως το 100 Years Cough και ειδικά το Son of a star από το πρώτο τους EP του 2011 που
με κάνουν να αισθάνομαι έστω και για λίγο ξανά, γιος ενός αστεριού ή ακόμη ακόμη
και «καβαλάρης του φεγγαριού» όπως έλεγε και εκείνο το παλιό άσμα που είχε
φτάσει στα μέρη μας τυλιγμένο σε μαύρο εξώφυλλο με μωβ γραμματοσειρά κάτι
γήινες δεκαετίες πριν…(για το live άλμπουμ των Wipers που περιείχε το Moon Rider μιλάει ο εξυπνάκιας ποιητής
φανφάρας παιδιά, σημείωση του εκδότη).
Συμπέρασμα: Όπως έχω προτρέψει και άλλες φορές στο παρελθόν
σε ανάλογες περιπτώσεις, μα αυτή τη φορά με ακόμη περισσότερο πάθος, σας καλώ…αδέλφια
μου, αιώνιοι αφοσιωμένοι πιστοί της Αδελφότητας του οσιομάρτυρα Αγίου Γρηγορίου
του σοφού φασκομηλίτη, την προσοχή σας παρακαλώ.
