Ετοιμαστείτε τις επόμενες μέρες να σας μεταφέρω εδώ ένα
μπαράζ αναρτήσεων, από αποθεωτικές –πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς;
αναρωτιέμαι εύλογα κύριε πρόεδρε- κριτικές και παρουσιάσεις του βιβλίου, που
κατόρθωσε στον χώρο των εκδόσεων κάτι ανάλογο μ’ αυτό που κατάφεραν δίσκοι σαν
την μπανάνα ή το Never mind the bollocks στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας…
Ως τότε όμως, ακόμη ένα μουσικό διάλειμμα, με δύο εκτελέσεις
ενός αγαπημένου τραγουδιού που έχουμε παρουσιάσει –ελλιπώς είναι η επιεικέστερη
έκφραση- σε ένα από τα πρώτα the crypt που έγιναν στο blog.
Είναι το διαχρονικό άσμα ασμάτων I ain’t no miracle worker του κλασσικού πια θηλυκού συνθετικού ντουέτου Annette Tucker και Nancie Mantz, που μη ξεχνάμε ήταν υπεύθυνο για μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια και των Electric Prunes…
Όχι δεν θα ακούσουμε την πρώτη του ηχογράφηση από τους Brogues, ούτε και εκείνη των παλιών Chocolate Watchband που βλέπουμε και στην φωτογραφία πάνω…
Θα το ακούσουμε σε μια από τις καλύτερες διασκευές του, αυτή των Barracudas, με την φωνή του αγαπητού Jeremy Gluck να είναι ικανή να κάψει από μόνη της τα ηχεία αν ανέβει λίγο ακόμη η ένταση, και έπειτα σε μια εκτέλεση από την επανασύνδεση επί σκηνής των Chocolate Watchband το 2007, όπου σας παρακαλώ να παραβλέψετε όπως έγραψα και σε έναν φίλο το πρωί, τις κοιλιές, τις καράφλες, τη φωνή που δεν βγαίνει, τα έρμα και δύσκολα γηρατειά έν' τέλει, και να αφήσετε το φρέσκο, παιχνιδιάρικο και κολλητικό ριφ της κιθάρας να σας καθοδηγήσει στα βάθη της παντοτινής μουσικής ομορφιάς…πως τα λέω έτσι ο...
Είναι το διαχρονικό άσμα ασμάτων I ain’t no miracle worker του κλασσικού πια θηλυκού συνθετικού ντουέτου Annette Tucker και Nancie Mantz, που μη ξεχνάμε ήταν υπεύθυνο για μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια και των Electric Prunes…
Όχι δεν θα ακούσουμε την πρώτη του ηχογράφηση από τους Brogues, ούτε και εκείνη των παλιών Chocolate Watchband που βλέπουμε και στην φωτογραφία πάνω…
Θα το ακούσουμε σε μια από τις καλύτερες διασκευές του, αυτή των Barracudas, με την φωνή του αγαπητού Jeremy Gluck να είναι ικανή να κάψει από μόνη της τα ηχεία αν ανέβει λίγο ακόμη η ένταση, και έπειτα σε μια εκτέλεση από την επανασύνδεση επί σκηνής των Chocolate Watchband το 2007, όπου σας παρακαλώ να παραβλέψετε όπως έγραψα και σε έναν φίλο το πρωί, τις κοιλιές, τις καράφλες, τη φωνή που δεν βγαίνει, τα έρμα και δύσκολα γηρατειά έν' τέλει, και να αφήσετε το φρέσκο, παιχνιδιάρικο και κολλητικό ριφ της κιθάρας να σας καθοδηγήσει στα βάθη της παντοτινής μουσικής ομορφιάς…πως τα λέω έτσι ο...
