Εντάξει το κατάφερα κι αυτό…να κάνω παρουσίαση στο βιβλίο
μου ντε…χθες το πρωί πάντως ήμουνα ψύχραιμος…κατόπιν όμως μερικών
εμψυχωτικών μηνυμάτων και τηλεφωνημάτων
από φίλους που όμως είχαν το ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, όσο πλησίαζε το
βράδυ κόντεψα να αισθανθώ λες και θα παρουσιαζόμουν ξανά στον στρατό…ή σαν το γατί
στην φωτογραφία πάνω…τελικά μέσα από απύθμενα βάθη ανέσυρα όση ακριβώς ψυχική
δύναμη χρειάστηκε ώστε να μη φύγω τρέχοντας για άγνωστες πολιτείες την στιγμή
που Λεωνίδας τέλειωνε τον δικό του πρόλογο, πρόταξα να στήθη μου που ήταν
ντυμένα με το εξώφυλλο του βιβλίου συνοδευόμενο από την φράση Which side are you on? στο πάνω μέρος, έβρεξα το
πιο στεγνό και από την άμμο της ερήμου εκείνη την στιγμή λαρύγγι μου, και
εκφώνησα τον βαρυσήμαντο λόγο μου…
Ο οποίος στο τέλος του έγινε δεκτός από παρατεταμένο
χειροκρότημα που όμως δεν συνοδεύτηκε από encore, αφού είμαι νέος στην πιάτσα ακόμη και δεν έχω πολλά
κομμάτια έτοιμα…
Εν τέλει ήταν μια ανήσυχη και γλυκιά βραδιά, με παρόντες αδελφούς, φίλους παιδικούς, άλλους που ήρθαν λίγο αργότερα στην εφηβεία, κι άλλους που περάσαμε μαζί τις έφαγε-η- μύγα-σίδερο-και-το-κουνούπι-ατσάλι, των είκοσι και των τριάντα δεκαετίες, κι άλλους τους πιο πρόσφατους μα όχι λιγότερο αγαπητούς, μέχρι κι εκείνους που δεν ήξερα μέχρι χθες, του μέλλοντος τους φίλους.
Σας ευχαριστώ πολύ, και ακόμη περισσότερο γιατί ξέρω ότι για
πολλούς δεν είναι καθόλου εύκολο ακόμη και αυτό το φαινομενικά απλό, το να ξεκλέψουν
δηλαδή δύο ώρες για έρθουν ως εκεί, και σας δίνω υπόσχεση και (sonic) ραντεβού για κάπου
μετά το καλοκαίρι, όταν το βιβλίο θα έχει κλείσει τον κύκλο του, να βρεθούμε
και πάλι ένα παρόμοιο –φθινοπωρινό εκείνη τη φορά- βράδυ, όχι για παρουσίαση,
αλλά για έναν αποχαιρετισμό σ’ αυτό το όμορφο (τουλάχιστον για μένα) ταξίδι
στις σελίδες της λάθος πλευράς, με πολύ μουσική –ίσως και live από
κάποιους από τους απόντες της χθεσινής βραδιάς-, τσιγάρα και ποτά, μια
απαγγελία που χρωστάω στον Λεωνίδα, και…merchandise με τα μπλουζάκια που
φορούσαμε εγώ και ο μάνατζερ, και θα γινόταν ανάρπαστα να υπήρχαν στον πάγκο!
Πολλές ευχαριστίες και στα παιδιά από το περιοδικό Straw Dogs, και τον πρόεδρο του blog του Airesia που αν και δεν ήταν παρόντες λόγο…μεγάλης απόστασης, «έτρεξαν» και διέδωσαν την παρουσίαση στο δίκτυο, όπως επίσης και σε αυτούς που για διάφορους σοβαρούς λόγους ο καθένας, δεν κατάφεραν να έρθουν.
Πολλές ευχαριστίες και στα παιδιά από το περιοδικό Straw Dogs, και τον πρόεδρο του blog του Airesia που αν και δεν ήταν παρόντες λόγο…μεγάλης απόστασης, «έτρεξαν» και διέδωσαν την παρουσίαση στο δίκτυο, όπως επίσης και σε αυτούς που για διάφορους σοβαρούς λόγους ο καθένας, δεν κατάφεραν να έρθουν.
Για μια τελευταία, ως την επόμενη, φορά: Σας ευχαριστώ όλους…Φίλοι
ρε!
